Ármann og Gunnlaugur ræða frægustu leðurblöku menningarsögunnar, þ.e. Die Fledermaus eftir sjálfan valsakónginn Johann Strauss yngri sem hugsanlega fann upp söngleikinn. Eins hvernig snobb og lágkúra fara saman eða hvernig góð gagnrýni eigi að vera. Þá berst talið að íslensku uppfærslunni 1999 sem látin var gerast í Grafarvoginum, rússablæti tveggja metra Íslandsvinarins Rolf Rippert, hundinum Snoopy og brennuvarginum Eduard Strauss. En hvað gerist þegar dívurnar Lucia Popp og Gruberova eru saman á sviðinu? Er Downton Abbey miðjumoð? Er í alvörunni til söngvari sem heitir Wolfgang Windgassen? Líkist Ármann áttræðum mönnum? Hver drap höfund Litla prinsins? Er Ísland leðurblökuland? Og kann hvorugur stjórnandinn að telja?

Gunnlaugur og Ármann halda alla leið til Egyptalands að ræða frumsýningu Aidu sem Ismail khediv pantaði af Giuseppe Verdi þegar Súezskurðurinn var opnaður. Talið berst einnig að brottför Roberto Alana úr sýningu Zeffirellis, Sam Wanamaker og dóttur hans, Oddi lögmanni og Gyldenløve stiftamtmanni, hinum austur-evrópska framburði á þ og eina núlifandi konung heimsins sem ekki man eftir ríkisári sínu. Að sjálfsögðu er líka rætt um Íslandsvininn Pavarotti, besta vin Kryddpíanna, og þeir reyna eftir megni að forðast „bodyshaming“. En hvað finnst Gunnlaugi og Ármanni um Leó páfa? Eru ostrur og lambakjöt hættulegur matur? Er hægt að syngja Aidu í gallabuxum? Hvað er líkt með Verdi og Limahl? Hefði Callas sungið Ragnheiði biskupsdóttur vel? Getur páfi heitið Kenny? 

Gunnlaugur og Ármann eru uppfullir af heilögum anda þegar þeir ræða rokkóperuna Jesus Christ Superstar sem fyrst var konseptplata og hefur verið sýnd um heim allan og er líka afar „meta“. En þeir ræða líka eina nótt í Bangkok með öllu nema Yul Brynner, dansverkið Hringi Orfeusar, Amal og næturgestina, Getsemane-falsettuna, þrjá of fjórum meðlimum ABBA, sjakalagaul Sebastians Bach og byltingar sem fara út af sporinu, En hvernig voru helgileikir í Langholtsskóla haustið 1976? Hvor syngur betur, Jesús eða Júdas? Hlýtur maður sem heitir Jewison að vera gyðingur? Eru Farísear heitari en aðrir menn? Hvaða sérstöku hæfileika hefur Pétur úr bíómyndinni? Voru blaðamenn eins fyrir 2000 árum? Hefur Páll 6. páfi góðan tónlistarsmekk? Og munu þeir ræða „umbrella man“ áður en yfir lýkur?

Nú eru Gunnlaugur og Ármann komnir að hinum tilfinningasama stórreykingamanni Puccini og óperu hans Madame Butterfly sem Malcolm McLaren gerði fræga á ný árið 1984 og varð síðar að söngleiknum Miss Saigon. Talið berst einnig að leikriti David Hwang, tónleikaflutningi á aríum, menningarnámi Gwen Stefani, Susan Boyle og háa tóninum, Chuck og Bob í Löðri, „the willing suspension of disbelief“ og að fílnum í herberginu (sem er ekki endilega bleikur). En er sjónvarpsgerðin af Flimtani og fáryrðum væntanleg? Er klappið skemmtilegra en sjálf óperan? Er ævisagnabíómyndin letilegasta form listarinnar? Gerir framrás tímans hlutina betri? Er nokkur munur á 15 og 45? Er ópólitísku fólki hætt við að verða fasistar? Hver eru venslin milli Ladda og Butterfly? Og fjarlægja kúkableiurnar væmnina úr fólki?

Gunnlaugur og Ármann hafa afar misjafnar skoðanir á Töfraflautunni, hinstu óperu Mozarts, en eru sammála um ágæti kólóratúrsöngkonunnar Cristinu Deutekom. Talið berst að sjálfsögðu að frímúrurum, stolnum jólalögum, Hanswursthefðinni, þrítölunni, Rokklingunum, rassabókum, Herra Bean og „krípi stelpunni“. Um leið upplýsa þeir ungviðið um hvað ipod var, lýsa yfir aðdáun á ódýrum páskaeggjum, ræða eftirhermuleik og glæpastarfsemi á Jersey, og Ármann fær tækifæri til að viðra aðdáun sína á Valdimar Briem og Ingmar Bergman. En eru skartgripir fyrir bæði kyn? Stenst Papageno MeToo-kröfur? Er Guð Birkenstockklæddur félagráðgjafi? Skilja börn nokkuð sem þau sjá? Hefur skátaeiðnum verið breytt? Fer Tumi á fætur?

Fáir tengja Gilbert og Sullivan við hrollvekjur en Gunnlaugi og Ármanni tekst samt að gera það í þessum þætti þar sem rætt er um The Mikado, Savoy-óperuna, „patter song“, grínbarítóna, rímsnilld Gilberts og fleiri einkenni þessara ágætu bresku samstarfsmanna. Talið berst einnig að framlínustarfsfólki, samfélagsmiðlahegðun James Blunt, gaslýsingum Mary Poppins, sjálfsmorðshugleiðingum lítilla fugla og hættunni á að mannkynið þróist aftur í apa. En fann Egill Skalla-Grímsson upp endarímið? Eru menn sem eru fyndnir á sviði ófyndnir í einkalífinu? Eru gangaverðir gulls ígildi? Er erfitt starf að vera lögga? Les ljótt fólk bækur? Ætti að leggja niður sveitarfélög? Er fyndni skapbætandi? 

Gunnlaugur og Ármann eru á leið í brúðkaup og fyrir því stendur sjálft undrabarnið Wolfgang (ásamt Lorenzo Da Ponte). Brúðkaup Fígarós er iðulega talin besta ópera allra tíma þó að aðalandstæðingarnir reynist óvænt vera foreldrar söguhetjunnar. Talið berst einnig að tegundaflokkun gamanópera, endurnýtingu óperustefja, fornu bakkelsi og eldri talsetningarhefðum, mistryggum aðlögunum og gagnrýni, prima noctis reglunni alræmdu, löngu týndum föðurbræðrum, gröðum unglingum, tólf ára hjákonum, fegurð ítölskunnar og hlaðvarpshlustendum frá Eyjaálfunni. En hvaða heimsfrægi bókmenntatexti hefst á orðinu fimm? Hvaða frægi hlaðvarpsprófessor var alinn upp rétt hjá Glæsibæ? Er Gunnlaugur sigma? Hvernig er hægt að koma strámönnum inn í þessa umræðu? Er Trump persóna úr opera buffa? Hvað eru sjónvarpssokkar? Og hefur einhver hlustað á allar 22 óperur Mozarts? 

Gunnlaugur og Ármann gæða sér á tournedos og ræða þriðja frægasta Jóakim nútímans, tónskáldið Rossini og hina vinsælu óperu hans, Rakarann í Sevilla. Rossini sló snemma í gegn en þróaðist frá opera buffa yfir í ellisyndir á langri ævi og var jafnan spaugsamur lífsnautnamaður. Talið berst einnig að 18. aldar ævintýramanninum Beaumarchais, mikilvægi dulargerva fyrir gamansögur, samskiptum Rossini og Beethoven, þekktum ólífuolíum, fornu barnabókunum um Kim, Greifanum af Montecristo, tönnum og hárkollum, Tinnabókunum, svissneskum menningarhetjum og hinum afbrýðisama Giovanni Paisiello. En var 19. öldin öld unga fólksins? Var Figaro Jeeves síns tíma? Hvað er með seku móðurina? Er Ármann óvissuferðartýpan? Hvenær er fólk gamalt? Eru enn haldnar grettukeppnir? Og þarf alltaf að vera gant?

Ármann og Gunnlaugur snúa aftur í fimmta jólaþátt þessa langlífa, sívinsæla og sumir myndu segja sígilda hlaðvarps en sérstakur gestur þessa sögulega þáttar er Kristín Lilja Thorlacius Björnsdóttir kvikmyndafræðingur og eiginkona Gunnlaugs. Í tilefni jólanna er ekki rætt um óperur heldur söngleikinn The Rocky Horror (Picture) Show og næstum samnefnda kvikmynd. Auk þess er rætt aðeins um konfekt og kjötsvita, bandaríska neytendavernd, framburð Englandsdrottningar, þátttökusýningar og hvernig alvörufólkið horfir alltaf á löngu gerðina. En er enn til fólk sem man þegar Meatloaf var stór? Þýðist „Dammit, Janet“ vel á önnur mál? Hvað hefur Sean Bean dáið í mörgum bíómyndum? Hverjar eru bestu jólamyndirnar og hvað eiga andfætlingar skylt með geimverum? Hvernig tekst Gunnlaugi að koma Star Trek að? Er George Lazenby látinn? (Þátturinn er ekki góð heimild um það) Og hvað er líkt með sérlega ljótum aukaleikurum og ráðstefnugestum í Eddu? 

Gunnlaugur og Ármann ræða Carmen eftir franska  tónskáldið Bizet og í leiðinni óhjákvæmilega 19. aldar rithöfundinn Prosper Mérimée og söngkonuna Mariu Callas. Gunnlaugur segir hræðilegan brandara um Bach og Offenbach og eftir það getur þátturinn ekki annað en batnað. Sögunni víkur að tækniblæti Frakka, hollenska sjálfræðinu, barnabókum með smyglurum og sígaunum, covidtímanum sællar minningar og muninum á matador og picador. En getur verið að þeir séu sammála um ágæti Carmen? Eru 17 àra vopnaðir hermenn traustvekjandi? Er Don José incel, „rannsaka“ listamenn eitthvað og muna hlustendur eftir Bláskjá?