ما يك سوم تا نيمي از زمان بيداري مان را در زمان حال سپري نمي كنيم. همان طور كه نفس مي كشيم، از مكان و زمان حال «جدا» مي شويم. مغز ما اين قابليت را دارد كه ما را به اتفاقات گذشته، موقعيت هايي كه تصور مي كرديم و ساير تفكرات دروني مان منتقل كند. بدون شك تا به حال متوجه منحرف شدن ذهن خود شده ايد. زماني كه نياز داريد تا بر روي مسئله ديگري تمركز كنيد اما ناگهان ذهن شما با اراده و اختيار خودش شما را وسط موضوع ديگري پرت مي كند. ما دائما از زمان حال به سمت دنياي موازي و غيرخطي ذهن در حال حركت هستيم و ناخواسته و دقيقه به دقيقه به «درون» كشيده مي شويم. ميل ذاتي ذهن ما انسان ها به جداشدن از محيط بيرون و اتفاقات پيرامونمان، باعث ايجاد گفتگويي در ذهنمان مي شود، همان چيزي كه ما زمان زيادي از پياده روي هايمان را درگير آن هستيم. حال، سؤال اصلي كه پيش مي آيد اين است: چرا؟ تكامل موجب شده تا تنها، ويژگي هايي ماندگار شوند كه به بقا كمك مي كنند؛ بنابراين اگر اين مشخصه در مقوله بقا نمي گنجيد، انتظار نمي رفت كه انسان به چنين خودگوي نيرومندي بدل شود. اما تأثير صداي درون آن قدر پيچيده و مهم است كه ما به ندرت متوجه آن مي شويم، تازه اگر متوجه شويم! اگرچه صداي ذهن در اكثر مواقع به خوبي كار مي كند اما گاهي هم تبديل به پچ پچ هاي ذهني مي شود و زماني كه صداي درون كنار برود و پچ پچ هاي درون سر، ميكروفون درون ذهن را در دست بگيرند، افكار ما نه تنها ما را عذاب مي دهند بلكه ما را فلج مي كنند!

[email protected]