Sign up to save your podcasts
Or
Share (67) 24. Söz/14, Sh 131 | 3.Dal/1 | 1-2.Asıl | Din bir imtihândır. Mesâil-i İslâmiyenin tabakātı var.
Share to email
Share to Facebook
Share to X
Share to email
Share to Facebook
Share to X
Or
(67) 24. Söz/14, Sh 131 | 3.Dal/1 | 1-2.Asıl | Din bir imtihândır. Mesâil-i İslâmiyenin tabakātı var.
Üçüncü Dal: Kıyâmet alâmetlerinden ve âhirzaman vukūâtından ve bazı a‘mâlin fazîlet ve sevablarından bahseden ehâdîs-i şerîfe güzelce anlaşılmadığından, akıllarına güvenen bir kısım ehl-i ilim, onların bir kısmına “zayıf veya mevzu‘” demişler. Îmânı zayıf ve enâniyeti kavî bir kısım da, inkâra kadar gitmişler. Şimdi tafsîle girişmeyeceğiz. Yalnız “On İki Asıl” ı beyân ederiz.
Birinci Asıl: Yirminci Söz’ün âhirindeki suâl ve cevabda îzâh ettiğimiz mes’eledir. İcmâli şudur ki, din bir imtihândır, bir tecrübedir. Ervâh-ı âliyeyi ervâh-ı sâfileden tefrîk eder. Öyle ise, ileride herkese göz ile görülecek vukūâtı, öyle bir tarzda bahsedecek ki, ne bütün bütün meçhûl kalsın, ne de bedîhî olup herkes ister istemez
Sayfa 132
tasdîke mecbûr kalsın. Akla kapı açacak, ihtiyârı elinden almayacak. Zîrâ eğer tamamen bedâhet derecesinde bir alâmet-i kıyâmet görülse, herkes tasdîke muzdar olsa, o vakit kömür gibi bir isti‘dâd, elmas gibi bir isti‘dâd ile beraber kalır. Sırr-ı teklîf ve netice-i imtihân zâyi‘ olur. İşte bunun için Mehdî ve Süfyân mes’eleleri gibi çok mes’elelerde, çok ihtilâf olmuş. Hem rivâyât dahi çok muhteliftir. Birbirine zıd hükümler olmuş.
İkinci Asıl: Mesâil-i İslâmiyenin tabakātı vardır. Biri burhân-ı kat‘î istese, diğeri bir zann-ı gālibî ile iktifâ eder. Başkası yalnız bir kabûl-ü teslîmî ve reddetmemek ister. Öyle ise, esâsât-ı îmâniyeden olmayan mesâil-i fer‘iye veya vukūât-ı zamaniyenin her birinde bir iz‘ân-ı yakîn ile bir burhân-ı kat‘î istenilmez. Belki yalnız reddetmemek ve teslîmiyetle ilişmemektir.
View all episodes
By Av. Ali KurtÜçüncü Dal: Kıyâmet alâmetlerinden ve âhirzaman vukūâtından ve bazı a‘mâlin fazîlet ve sevablarından bahseden ehâdîs-i şerîfe güzelce anlaşılmadığından, akıllarına güvenen bir kısım ehl-i ilim, onların bir kısmına “zayıf veya mevzu‘” demişler. Îmânı zayıf ve enâniyeti kavî bir kısım da, inkâra kadar gitmişler. Şimdi tafsîle girişmeyeceğiz. Yalnız “On İki Asıl” ı beyân ederiz.
Birinci Asıl: Yirminci Söz’ün âhirindeki suâl ve cevabda îzâh ettiğimiz mes’eledir. İcmâli şudur ki, din bir imtihândır, bir tecrübedir. Ervâh-ı âliyeyi ervâh-ı sâfileden tefrîk eder. Öyle ise, ileride herkese göz ile görülecek vukūâtı, öyle bir tarzda bahsedecek ki, ne bütün bütün meçhûl kalsın, ne de bedîhî olup herkes ister istemez
Sayfa 132
tasdîke mecbûr kalsın. Akla kapı açacak, ihtiyârı elinden almayacak. Zîrâ eğer tamamen bedâhet derecesinde bir alâmet-i kıyâmet görülse, herkes tasdîke muzdar olsa, o vakit kömür gibi bir isti‘dâd, elmas gibi bir isti‘dâd ile beraber kalır. Sırr-ı teklîf ve netice-i imtihân zâyi‘ olur. İşte bunun için Mehdî ve Süfyân mes’eleleri gibi çok mes’elelerde, çok ihtilâf olmuş. Hem rivâyât dahi çok muhteliftir. Birbirine zıd hükümler olmuş.
İkinci Asıl: Mesâil-i İslâmiyenin tabakātı vardır. Biri burhân-ı kat‘î istese, diğeri bir zann-ı gālibî ile iktifâ eder. Başkası yalnız bir kabûl-ü teslîmî ve reddetmemek ister. Öyle ise, esâsât-ı îmâniyeden olmayan mesâil-i fer‘iye veya vukūât-ı zamaniyenin her birinde bir iz‘ân-ı yakîn ile bir burhân-ı kat‘î istenilmez. Belki yalnız reddetmemek ve teslîmiyetle ilişmemektir.