หลักของการภาวนาคือรู้อย่างที่มันเป็น ก็คือรู้อะไรก็ได้ ต้องรู้ซื่อๆ อะไรเกิดขึ้นเฉพาะหน้า กุศลก็ดี อกุศลก็ดี ก็รู้ไปซื่อๆอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าต้องเป็นกุศล ห้ามเป็นอกุศล ไม่ใช่ว่าต้องขยันอย่างเดียว ห้ามขี้เกียจ ห้ามใจได้อย่างไร สั่งให้ใจศรัทธาตลอด สั่งอย่างไร ของจริงแสดงตัวอยู่แล้วว่าอะไรก็ไม่เคยเที่ยง ศรัทธาก็ไม่เที่ยง วิริยะก็ไม่เที่ยง สติก็ไม่เที่ยง สมาธิ ปัญญา อะไรๆ ก็ไม่เที่ยงทั้งสิ้น เราต้องการเห็นอย่างนี้ต่างหาก ไม่ใช่ว่าภาวนาไปแล้ว อะไรๆก็เที่ยง อะไรๆก็ดีสม่ำเสมอ มันฝืนธรรมะไปแล้ว ธรรมะแท้ๆ คือเห็นว่าอะไรต่างๆ ก็ไม่เที่ยง ความไม่ดีต่างๆก็ไม่เที่ยง สุขก็ไม่เที่ยง ทุกข์ก็ไม่เที่ยง ไม่มีอะไรเลยที่เราสั่งได้จริง --อ.ประสาน พุทธกุลสมศิริ - สอนคนจีน #๑๘-๑ ๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓