เราสัมผัสสังสารวัฏได้เพียงหนึ่งขณะเท่านั้น !

เป็นความเข้าใจผิดที่คิดไปว่าเราจะได้ครอบครองรูปและนามในอนาคต . . ไม่นะ

=========

การรับรู้ทางประสาทสัมผัสทั้ง ๕ ก็คือวิญญาณทั้ง ๕

ลักษณะใดหรือลักษณะหนึ่ง จะไม่จบลงตรงนั้น

มันจะมาจบลงที่ “มโนวิญญาณ”

เกิดผัสสะขึ้นแล้ว ผัสสะเป็นบวก

ผัสสะเป็นปัจจัยให้เกิดเวทนาใช่มั้ย

สุขเวทนามันตั้งอยู่ในผัสสะที่เป็นบวก

ทุกขเวทนามันตั้งอยู่ในผัสสะที่เป็นลบ

.

เกิดเวทนาแล้วหากไม่รู้ ไม่เท่าทัน ไม่เห็นการเกิดดับ

ตรงนี้แหละตรงนี้แหละ ที่สายปฏิจสมุปบาทมีสองสาย

สายแห่งความเกิดและสายแห่งความดับ

มันจะเชื่อมต่อ

รอยต่อระหว่างเส้นทางสองเส้นน่ะที่มันจะแยกออกจากกัน

มันจะแยกออกตรงที่เวทนา

ถ้าเห็นการเกิดดับของเวทนานะ

ตัณหาก็ดับ ตัณหาดับอุปทานอันดับ

อันนี้พูดถึงสภาวะในปัจจุปันธรรมนะ

แต่ถ้าไม่หยั่งลง ไม่เห็นการเกิดการดับของเวทนา อันนี้มันจะวนละ

เวทนาเป็นปัจจัยให้เกิดตัณหา

ตัณหาเป็นปัจจัยให้เกิดอุปาทาน

ภพชาติชรามรณะ จะวนไปอย่างนี้นะ

.

แต่ได้เห็นการเกิดดับของเวทนาแล้ว มันจะไม่วน

มันจะออกจากวังวนของสังสารวัฏล่ะ

ออกจากวังวนของปฎิจจสมุปบาท เรียกว่า ปฏิจจสมุปบาทในรอบแห่งการดับ

อันนี้แหละที่มาสนับสนุนตรงกับคุรุอาจารย์ที่ท่านบอกว่า "วิญญาณเป็นที่ตั้งเป็นที่รับรู้ของจิต"

.

มันมีมั้ยว่าจิตมันไปรับรู้นอกเหนือวิญญาณ

มีอีกพระสูตรหนึ่งพระองค์ท่านตรัสว่า

ภิกษุทั้งหลายวิญญาณนั้นไปหยั่งลงในอารมณ์ใด

{ ๑. วิญญาณ ๒.อารมณ์นะ }

.

อารมณ์มาจากทางไหนล่ะ !

อารมณ์จากการเห็นได้ยินได้กลิ่นลิ้มรสสัมผัส

อารมณ์มันเกิดจากความคิดนึก

อารมณ์มาจากทางอายนะทั้ง ๖

นี่แหละวิญญาณ

.

ภิกษุทั้งหลายวิญญาณตั้งอยู่ในอารมณ์ใด { วิญญาณแล้วก็อารมณ์นะ }

จิตที่มีอวิชชา { ในขณะที่จิตมีอวิชชาไม่มีปัญญาญาน }

ก็จะมีความพึงพอใจไม่พึงพอใจในอารมณ์นั้น

ก็คืออภิชฌาและโทมนัสนั่นล่ะ

.

มันไปเพ่ง มันไปปรารถนา

มันมีความพร่อง

มันมีความยินดีไม่ยินดีในอารมณ์นั้นนะ

นั่นเป็นที่ตั้งแห่งภพ

พระองค์ท่านตรัส " นั่นเป็นที่ตั้งแห่งภพ "

อันนี้คือกระโดดไปเลยนะ เพราะปกติในปฏิจจสมุปบาทที่เป็นโดยลําดับ

วิญญาณเนี่ยก็ต้องเป็นปัจจัยให้เกิดผัสสะใช่ไหม

ธรรมสามอย่างนี้เป็นปัจจัยให้เกิดผัสสะ

.

ผัสสะเป็นปัจจัยให้เกิดเวทนา

เวทนาเป็นปัจจัยให้เกิดตัณหา

ตัณหาเป็นปัจจัยเกิดอุปาทาน

อุปาทานเป็นปัจจัยให้เกิดภพ

พระองค์ท่านมาสรุปตรงที่ภพเลย

นั่นหมายถึงอะไร . .

ความยินดีไม่ยินดี อภิชฌาและโทมนัสนั้น

มันบ่งบอกว่ามันผ่านผัสสะมาแล้ว ผ่านเวทนามาแล้ว อย่างงี้

วิญญาณหยั่งลงสู่อารมณ์ใด จิตที่มีอวิชชาในขณะนั้น

ขณะใดที่จิตมีอวิชชาก็จะมีความยินดีและความไม่ยินดีในอารมณ์นั้น

มีการเพ่งในอารมณ์นั้น

นั่นคือภิกษุทั้งหลายนั่นคือเป็นที่ตั้งแห่งภพ

- ปิยทัสสี ภิกขุ -