00:56:58

ด่านสุดท้ายที่ผู้ปฏิบัติจะต้องผ่าน

ด่านสุดท้ายของชีวิต ศิลปะแห่งการตาย

ใครมีศิลปะบ้าง ?

หรือว่าอําลาโลกนี้ไปด้วยความเจ็บความปวด

ด้วยความทรมาน ด้วยความไม่พร้อม

นั่นแสดงว่าไม่มีศิลปะ ไม่มีองค์ความรู้

ไม่พร้อมที่จะจาก ไม่พร้อมที่จะอําลา

จากบทบาทที่ตัวเองแสดงอยู่ในโลกใบนี้

​

ซึ่งเมื่อหมดเวลาแล้วก็ให้เวลามาแค่นี้

เรียกว่าด่านสุดท้าย

ด่านสุดท้ายจริงไหม

​

00:58:03

ถ้าไม่พร้อมสําหรับด่านสุดท้าย

จิตดวงนั้นก็ต้องกลับมาเกิดอีก เพื่อมาเรียนรู้ว่าจะอําลาจาก

แรงยึดแรงติดปลดปล่อยปลดเปลื้องจิตออกจากพันธนาการ

จากความรักความชัง จากอภิชฌาและโทมนัส

จากสิ่งร้อยรัด จะต้องมาเปลื้องอีก

กลับมาเกิดอีกเพื่อมาปลดเปลื้อง เพื่อมาสานภารกิจอันนี้

​

ถ้าแบบนั้นก็แสดงว่าไม่ใช่ด่านสุดท้าย

ที่ยังมีด่านเพราะยังมีการเกิดอยู่นะ

ก็จะต้องมีการตาย

ด่านสุดท้ายนี่หมายถึงมันดับรอบ เป็นการสิ้นแล้วซึ่งถพชาติ

​

ในสมัยพุทธกาลที่ถูกบันทึกไว้ ผู้ที่ผ่านด่านสุดท้ายที่ถูกบันทึกไว้ก็มี

พระนางมหาปชาบดีโคตามีเถรีนะ ภิกษุณีสงฆ์องค์แรกในพุทธศาสนา

พระโมคคัลลาน มีพระสารีบุตร

​

----------------------------------

​

01:22:01

เมื่อไรหนอด่านสุดท้ายจะไม่สร้างความสะพรึงกลัวความหวาดหวั่นของจิตดวงนี้

ว่างเว้นว่าหวั่นไหวอะไร ถูกครอบงําหรืออะไรถึงได้หวั่นไหว

ไม่พร้อมเลยเพราะอะไร

เมื่อไหร่จะมีความพร้อม หรือจะตกเป็นทาสของความหวั่นไหวไปจนสิ้นลมหายใจ

สลดสังเวชกับวิถีชีวิต กับโมเมนต์ กับขณะที่เคลื่อนไปวันต่อวัน

​

พระองค์ท่านตรัส

"พึงเห็นโทษภัยของวัฎฏะสงสาร เหมือนบุรุษที่ถูกไฟไหม้บนศีรษะ"

คือถูกความทุกข์เข้าคุกคาม

ถูกแรงตัณหาอุปาทานเข้าไปร้อยรัดจิตนี้ตลอด

หากความไม่รู้ ปัญญาญาณไม่ปรากฏ

-----------

ปิยทัสสี ภิกขุ

"อุบายวิธี ละคลาย สลาย

แรงร้อยรัดจากตัณหาอุปทาน"

อาจจะกล่าวได้ว่าหนังสือเล่มนี้ตามที่บทวิเคราะห์เค้าตีความมา

ก็เปรียบเสมือนเสียงกระซิบ จากผู้ที่เค้าเดินทางข้ามฝั่งไปแล้ว

มาเชื้อเชิญให้เราแต่ละคนลอง เริ่มต้นการเดินทางที่สําคัญที่สุดดู

"การเดินทางภายใน"

ใช่ครับ การเดินทางสํารวจภายในตัวเอง

เพื่อค้นพบความเชื่อมโยงอันนี้แล้ว

ก็อาจจะนําไปสู่การค้นพบอิสรภาพที่แท้จริง

ที่จิตทุกดวงอาจจะกําลังแสวงหา

อยู่ในกาลอวสานของเวลานั่นเอง

---------------------

บทวิเคราะห์ และทัศนวิจารณ์

หนังสือ "ขอบเขตการรับรู้ของจิต"

1. E-Book "ขอบเขตการรับรู้ของจิต" (ภาษาไทย): https://www.vimuttidhamma.net/the_path_to_the_end_of_time_thaibook

2. E-Book "The Path to The End of Time" (English): https://www.vimuttidhamma.net/the-path-to-the-end-of-time

3. บทวิเคราะห์ สรุป และ ทัศนวิจารณ์ : https://www.vimuttidhamma.net/3d-flip-book/the_path_to_the_end_of_time_review

เมื่อไม่มีตัวตน จิตก็รับรู้ผ่านสัญญา จิตจะรับรู้ผ่านเวทนา

มีเพียงสัญญา เวทนา สังขาร

รักชังก็เป็นตัวสังขาร

รู้อยู่เห็นอยู่ว่านี่คือสัญญานะ นี่คือเวทนา

นี่คือสังขารที่มาปรุงแต่งจิต

นั่นแหละนิยามของคําว่าตัวตนก็ไม่ปรากฏแล้ว

​

พระพุทธองค์ถึงตรัสพระภาษิตหนึ่งที่เราเคยได้ยิน

ทุกข์มีอยู่ภิกษุทั้งหลาย แต่ผู้เสวยทุกข์หามีไม่

นั่นคือต้องหยั่งลงสู่ความทุกข์ ทุกข์สัจจ

ะและหยั่งลงสู่สมุทัยสัจจะ

นิยามของคําว่า ตัวตน ก็ไม่ปรากฏ

​

ครอบคลุมทั้งหมด: สุขมีอยู่ผู้เสวยสุขหามีไม่

อทุกขมสุขมีอยู่ ผู้เสวยเวทนานั้นหามีไม่

เพราะเราไปรับรู้ผ่านว่าเป็นเพียงรูปและนามไง

​

รู้เช่นนี้เห็นเช่นนี้ ตัวตนที่คอยจะดึงจิตรั้งจิต

ไปสู่โลกของอดีตอนาคต

ก็จะเบาบางลง เบาบางลง

สมาธิก็เริ่มเกิดแล้ว นี่คือสัมมาสมาธิละ

​

"นั่งสมาธิแล้วเห็นอะไร" ชัดเจนนะ

ต่อไปเราจะนิยามให้แก่ผู้ที่ยังไม่ได้เข้ามาบนเส้นทาง

แต่เขามีคําถาม แต่ไม่รู้ว่าถามด้วยวัตถุประสงค์ใด

​

ทัศนะคติที่ถูกต้องความเห็นที่ถูกต้อง

เราจะต้องเป็นผู้ตอบให้อยู่ในรูปแบบ อยู่ในกรอบของความจริง

อยู่ในทิศทางบนพื้นฐานของสัจจธรรมเท่านั้น

ก็คือทุกข์และเหตุแห่งทุกข์นั้นคือ

ความจริงที่กําลังปรากฏ

​

​

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

ศูนย์ปฏิบัติธรรมวัดถ้ำดอยโตน

Group Sitting 12-10-2025

https://youtu.be/2_gOWNYANes

เราจะร่วมกันสมาทานจิตว่าใน ๔๐ นาทีนี้

ข้าพเจ้าจะดํารงจิตให้อิสระ

จากการเลือกอารมณ์ คือไม่เลือก

ละเอียดระดับไหน ปราณีตปานใด ไม่เลือก

ไม่เข้าไปสู่มิติของการเลือก

​

เพียงคําสมาทานตัวนี้ "จักดํารงจิตให้อิสระจากการเลือกอารมณ์"

ความต้องการ แรงปรารถนา เจตจํานง มุ่งหวัง

จะยุติหมดเลย

ความรู้สึกที่จิตเป็นอิสระจากการเลือกอารมณ์

ความรู้สึกจะไปรวมศูนย์ที่กึ่งลางสมอง

มันจะนิ่งอยู่ ณ กึ่งกลางสมองนี่

​

อะไรนิ่งบ้าง ? ความคิดนิ่ง

ลมหายใจแผ่วเบา ลมหายใจละเอียด

การรับรู้นี้เป็นการรับรู้ผ่านความรู้สึก

รู้สึกจากกึ่งกลางสมอง รู้สึกไปทั่วเรือนกาย

​

จุดศูนย์รวมของปัจจุบันกาลของการรับรู้ตอนนี้

เมื่อจิตเป็นอิสระจากการเลือกอารมณ์แล้ว

จะรวมศูนย์ของการรับรู้ที่กึ่งกลางสมอง หรือต่อมไพนีล

​

นี่เป็นอุบายเบื้องต้น

ที่จะทำให้จิตเข้าไปสัมผัสกับมิติที่ปราศจากความคิดความนึก

ปราศจากความขัดแย้ง ปราศจากการแบ่งแยก

ปราศจากความกลัว ความวิตกกังวล

ซึ่งมันมาในรูปของความคิด

มันอาศัยความคิดเป็นแดนเกิด

​

เมื่อความคิดนึกยุติบทบาทลง

อุปสรรคของสมาธิทั้งหมดจะยุติไปด้วย

​

สำหรับผู้ปฏิบัติ ที่มีการปฏิบัติอยู่ประจํา

อารมณ์ตกค้างไม่เยอะ

ก็ไม่ต้องใช้อุบายในเบื้องต้น

ให้ตรงไปที่เห็นการเคลื่อน

เห็นการเปลี่ยนแปลง

เห็นการเกิดดับของรูปและนามได้เลย

​

------

ผู้ใดเห็นการเคลื่อนเห็นการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบันขณะ

ผู้นั้นชื่อว่าเห็นซึ่งความเกิดเหตุ ซึ่งความดับ

ของกายเวทนาจิตธรรม

รู้อยู่เห็นอยู่ซึ่งความเกิดความดับเช่นนี้

​

อวิชชา ตัณหา อุปาทาน จะไม่เกิดร่วมนะ

โดยเฉพาะ ตัวอภิชฌาและโทมนัส

ที่ร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์

​

อารมณ์ที่เคยเห็นเคยได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส สัมผัส

อารมณ์ความคิดนึกจะไม่มีที่ตั้ง ไม่มีที่อิงอาศัยนะ

เมื่อผู้ปฏิบัติมาประจักษ์ชัด

กับการเปลี่ยนแปลงของรูป-นาม

​

ไม่ลืมนะ เห็นการเปลี่ยนแปลงชัดที่สุดก็นี่แหละ

เห็นการเคลื่อนของลม

ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร

จะละเอียด จะเบา จะระงับปานใด

นั่นไม่ใช่ประเด็น

หากว่าเต็มรอบแล้ว มันจะเคลื่อนไปเอง

จากลมยาวเป็นลมสั้น จากลมสั้นเป็นกองลมทั้งปวง

เป็นลมหายใจระงับ

สภาวะธรรมจะเป็นเอง

เราไม่ต้องรอนะ

​

จะเห็นที่จิตมันเคลื่อนเข้าไปสู่ความสงบระงับไม่ได้เนี่ย

เพราะตัวที่ไม่เห็นซึ่งความเกิด ความดับ

เมื่อเห็นแล้ว อุปสรรคทั้งหลายจะสลายไป

อภิชฌาและโทมนัส ที่มันเคยเกิดแล้ว ร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์จะสลายไปหมดเลย

​

พระองค์ท่านนิยามว่าย่อมกําจัดเสียซึ่งอภิชฌาและโทมนัส

ความรักและความชัง ความชอบและไม่ชอบในอารมณ์

"ย่อมกําจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกออกเสียได้"

ในโลกของการเห็น โลกของการได้ยินได้กลิ่นลิ้มรสสัมผัส

โลกของความคิดนึก

​

ปิยทัสสี ภิกขุ

Group Sitting 2025-10-05

เมื่อใดที่พันธนาการความเคยชิน

การเลือกอารมณ์ แรงปรารถนา

เหล่านี้ได้ยุติบทบาทลง

จะยุติได้ต่อเมื่อจิตต้องน้อมสภาวะธรรมนั้น การรับรู้ทั้งหมดนั้น

รวมลงสู่ไตรลักษณ์เท่านั้น

อย่างใดอย่างหนึ่งนะ

ถ้าไม่น้อมลง ไม่เห็นสัจจะความเป็นจริง จิตก็อยู่กับสิ่งที่ไม่จริง

​

จิตก็จะอยู่กับสภาวะที่มันปรุงแต่งขึ้นมา

เอาอะไรมาปรุงแต่งล่ะ

เอาความเชื่อเอาลัทธิศาสนา

เอาความสัมพันธ์ เอาความรักความชัง

เอาความสุขความทุกข์นั้น

มาปรุงแต่งเป็นความเคยชิน

​

พอน้อมลงในไตรลักษณ์

ก็จะปลดเปลื้องความเคยชินทั้งหมด พันธนาการทั้งหมด

เมื่อนั่นแหละตัวปราโมทย์ความอิ่มเอมจะปรากฏ

นี่เป็นสิ่งที่จะฝากต่อผู้ปฏิบัติ ที่เป็นผู้แสวงหา

ไม่จําเป็นว่าการน้อมลงในไตรลักษณ์จะต้องอยู่ในรูปแบบของการนั่งสมาธิเดินจงกรมเท่านั้น ไม่นะ

"การน้อมลงในไตรลักษณ์"ในชีวิตประจําวันจะปกป้องเรา

ไม่ให้จิตไปอยู่ในพื้นที่ของการปรุงแต่ง

​

เพราะปรุงแต่งเมื่อใดก็ถูกร้อยรัดเมื่อนั้น

ปล่อยให้ถูกร้อยรัดแล้ว จะมานั่งมาเดินเพื่อคลายสิ่งร้อยรัด

เราทําอะไรอยู่

ปิยทัสสี ภิกขุ

เพจผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรม วัดถ้ำดอยโตน

มีพระสูตรที่อ้างอิงเกี่ยวกับความเบื่อ

สมัยหนึ่งพระพุทธองค์ได้นั่งประทับอยู่โดยลําพัง

เทวดามาทูลถามพระองค์ว่า

พระองค์นั้นไม่มีความทุกข์ พระองค์ไม่มีความเพลิน

พระองค์ประทับอยู่ผู้เดียว พระองค์ท่านรู้สึกเบื่อหน่ายบ้างไหม

​

พระองค์ตอบว่า

"ผู้มีความเพลินย่อมมีความทุกข์" ​ นัยยะจะเป็นแบบนี้นะ

แต่ผู้ที่พ้นจากทุกข์ไม่ได้ ​ เผชิญพัวพันอยู่ในทุกข์

ย่อมเกิดความเบื่อหน่าย

ผู้มีความเพลินย่อมประสบกับความทุกข์ในเหตุและผลเป็นแบบนี้

​

โดยสภาวธรรมเอาง่ายง่ายนะ ความเพลินคือตัวอภิชฌา

ที่แสวงหาการเติมเต็มให้กับชีวิต ตลอดเวลา

ตัวความเพลินมันไปเพ่งอารมณ์ ​

มันปรารถนาอารมณ์ เมื่อได้แล้ว

สุขสมหวังหนึ่งใดปรากฏแล้ว มันมีความเพลิน

เมื่ออารมณ์อันเป็นที่ต้้งแห่งความสุขได้เปลี่ยนแปลงไป

เคลื่อนไป จากไป ทุกขเวทนาก็ปรากฏ

​

ทุกขเวทนาคือโทมนัส ​ ​ ​

อภิชฌาและโทมนัสได้ครอบงําจิตดวงนั้นแล้ว

ผู้มีความเพลินย่อมประสบทุกข์ ​

​

เราทราบนะว่าความเพลินนั้นเกิดขึ้นนัยยะแบบไหน

มันจะจินตนาการความเพลินมา เพราะมันประกอบกับความคิด

​

ความเพลินกับปิติปราโมทย์ คนละอย่างกัน ​

"ปราโมทย์ปีติ" เป็นสภาวะที่ได้กระจ่างชัด

ได้อิสระจากอารมณ์ จากประสบการณ์ที่เคยรู้ ​

เป็นสภาวะของปัจจุบันกาล ที่จิตไปตั้งอยู่

​

แต่เมื่อจิตประกอบกับความเพลิน

ให้สังเกตนะว่าจะประกอบกับความคิด

ประกอบกับการเพ่งในอารมณ์

​

จิตที่ประกอบด้วยความเพลิน ย่อมประสบทุกข์

จิตที่ประสบทุกข์แล้วย่อมเกิดความเบื่อหน่าย

​

บทสรุปคําตอบของพระองค์ท่านก็คือ

เมื่อพระองค์ท่านไม่มีความเพลิน พระองค์ท่านก็ไม่มีความทุกข์

เมื่อพระองค์ท่านไม่ทุกข์ พระองค์ท่านก็ไม่มีความเบื่อหน่าย

ขอเทวะท่านจงรู้แบบนี้

เห็นแบบนี้ เข้าใจแบบนี้

​

​

"ผู้มีความเพลินย่อมประสบทุกข์"

- ปิยทัสสี ภิกขุ -

Group Sitting 21-09-2025

เริ่มต้นเราเอาความรู้สึกที่ปลายลิ้นเป็นหลัก

ส่วนความรู้สึกที่ไปเชื่อมโยงกับกึ่งกลางสมอง

หรือความรู้สึก ณ จุดที่ฟันบนและล่างสัมผัสกัน

ก็รู้อยู่ แต่ไม่เพ่ง รู้แบบเผินๆ

จุดที่เพ่งเพียรนี่

เพ่งความรู้สึกที่จุดปลายลิ้น

​

เมื่อความคิดนึกไม่เกิด ไม่ผุดขึ้นมา

ก็ไม่มีการเทียบเคียง

ไม่มีจุดอ้างอิง ไม่มีกรอบ

เรียกว่าการรับรู้ที่ไม่มีกรอบ

​

ที่จิตฟุ้งซ่าน เพราะจิตคิดอยู่ในกรอบ จิตไม่มีสมาธิ

จิตเสพติดกรอบที่สมาทานในชีวิตประจําวันนะ

มันเสพคุ้น มันคุ้นเคย

กรอบของความเชื่อ กรอบของความรู้

กรอบของลัทธิศาสนาประเพณี

กรอบของความสัมพันธ์

​

จิตที่มีอวิชชาหลงเอากรอบเหล่านี้มาเป็นที่ตั้ง

มาปรุงแต่งว่ามีตัวตนอยู่ในความเชื่อในความสัมพันธ์

ในความสุขทุกข์ ในความรักชัง

เรียกว่าอยู่ในกรอบของตัวตน กรอบของความสัมพันธ์

​

สมาธินั้นคือจิตที่รับรู้ ที่อยู่นอกกรอบแล้ว

เป็นอิสระจากกรอบแล้ว

เมื่อใด ที่จิตมาเป็นหนึ่งเดียวกับปัจจุบันกาล

กับปัจจุบันขณะ

​

จะมีมั้ย ความเชื่อลัทธิศาสนา

ความสัมพันธ์รักชัง มันไม่มี

มีแต่ความรู้สึกที่เป็นอิสระ

ขณะนี้ เดี๋ยวนี้

​

"ความคิดในกรอบเป็นอุปสรรคปิดกั้นสมาธิ"

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

เพจผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรมวัดถ้ำดอยโตน

Group Sitting 31-08-2025

​- - - - - - -

อีกนัยยะหนึ่งคือ จิตไปพัวพันในโลกอนาคต

โลกอนาคต ก็คือการเติมเต็มให้กับตัวตนที่ยังพร่อง

หากมองย้อนไปในประสบการณ์อดีตที่ผ่านมา

มันไม่มีหรอกนะตัวตนที่สมบูรณ์

ที่ไม่อาศัยการเติมเต็ม

ที่มันทะยานไปข้างหน้า

มีความปรารถนามีความหวัง

นั่นคือกําลังเติมเต็มให้กับตัวตน

ที่ "ยังไม่เต็ม"

ปิยทัสสี ภิกขุ

Group Sitting 31-08-2025

https://youtu.be/ks5xPWJcboQ

"อธิษฐานได้ดังปรารถนาคือผู้สมบูรณ์ในสมาธิ"

..

ผู้ได้ฌานบางคนในโลกนี้มี ๔ จําพวก

ประเภทที่หนึ่ง เป็นผู้ฉลาดในการเข้าสมาธิ แต่ไม่ฉลาดในความเป็นผู้ฉลาดในสมาธิ

​

ก่อนที่จะไปถึงในอีกบุคคล ๓ ประเภท

เราต้องทําความเข้าใจ ฉลาดในการเข้าสมาธิและฉลาดในสมาธิ

​

คำว่าฉลาดคือเป็นผู้มีปัญญา กระจ่างชัดแจ่มแจ้ง

เราจะมีอุบายไหนบ้างที่จะไปเกื้อกูลในการเข้าสมาธิ

ให้เข้าสมาธิได้ง่าย ได้ดังปรารถนา

นี้คือการเป็นผู้รอบรู้ เป็นผู้มีทักษะ มีองค์ความรู้

ว่าจะเข้าสมาธิยังไงให้เข้าได้ง่ายที่สุดเร็วที่สุด

เรียกว่ามีทักษะ มีวสีมีความชํานาญ ​ ​

​

อีกตัวนึงก็คือเป็นผู้ฉลาดในสมาธิ ปัญญามาอีกละ

ก่อนจะเข้าสมาธิก็ต้องเป็นผู้ฉลาด คือมีปัญญารู้อุบายวิธี

ที่จะเข้าถึงบรรลุถึงฌานจิต เมื่อเข้าไปอยู่ในฌานจิตแล้ว

ความฉลาดนี้ตัวปัญญาก็ยังตามไปอยู่

​

คือปัญญาที่เราได้อ่านในฌานสูตร

ที่พระองค์ท่านตรัสว่าบุคคลผู้ดํารงจิตอยู่ในรูปฌานทั้ง ๔

ย่อมเห็นซึ่งความเกิดความดับ เห็นความไม่เที่ยง

เห็นความแปรปรวนเห็นความเปลี่ยนแปลง

ในรูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณก็คือในขันธ์ทั้ง ๕

​

ส่วนผู้ที่ดํารงจิตอยู่ในอรูปฌาน หรืออรูปสัญญา ๓ ขั้นเบื้องต้น

ย่อมเป็นผู้เห็นการเปลี่ยนแปลงเห็นความไม่เที่ยง

เห็นการเกิดดับของเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ ก็คือขันธ์ทั้ง ๔

​

ซึ่งความฉลาดอันนี้ก็คือตัวปัญญา เราในฐานะเป็นผู้ปฏิบัตินะ

ได้ยินได้ฟังมามากในสื่อได้อ่านมามากจากตำหรับตํารา

คุรุอาจารย์รุ่นหลังนี่ถือว่าเป็น อรรถกถา

เราคงเคยได้ยินในโวหารหรือในคําที่มีผู้แสดงทัศนคติว่า

เมื่อจิตดํารงอยู่ในฌานจะไม่สามารถพิจารณากฎแห่งไตรลักษณ์ได้

จะต้องถอนจิตออกจากสมาธิออก จากฌานนั้นก่อน

อันนี้เป็นองค์ความรู้เป็นทัศนคติ เป็นความเห็นของของคุรุอาจารย์รุ่นหลังนี่เอง

แต่จริงแล้วพระพุทธองค์ท่านไม่ได้ตรัสแบบนั้นนะ

อยู่ในฌานจิตนั่นแหละย่อมเห็นซึ่งความเกิด เห็นซึ่งความดับ

เห็นความเป็นอนิจจังของขันธ์ทั้ง ๕

ไม่ต้องถอนจิตออกจากฌานจิต จากสมาธิเลยนะ

​

คำว่าฉลาด หมายถึงปัญญา เมื่อเข้าสมาธิแล้วถ้าเห็นซึ่งความเกิดความดับ

เห็นกฎแห่งความไม่เที่ยง เห็นกฏแห่งความเป็นอนิจจัง

ของไตรลักษณ์ในขันธ์ทั้ง ๕

ในขณะที่อยู่ในรูปฌานทั้ง ๔ นี้คือความเป็นผู้ฉลาดในสมาธิ

หรือเห็นการเกิดการดับเห็นการเปลี่ยนแปลงของขันทั้ง ๔

เวทนา สัญญา สังขารวิญญาณ เมื่อจิตตั้งมั่นอยู่ในอรูปสัญญา ๓ ขั้นเบื้องต้น

ปิยทัสสี ภิกขุ

Group Sitting 17-08-2025

สายธารความสืบต่อระหว่างความเกิดและความดับนี้สิ้นสุด

ปัจจุบันกาลก็ถึงวาระดับมอดดับสิ้นสุดลง​

เมื่อกาลดับ เวลาดับ

รูปและนามก็ไม่มีที่อิงอาศัย ดับมอดไปพร้อมกับกาลเวลา

จิตก็ลุถึงสภาวะที่ไม่ประกอบด้วยกาล คืออกาลิโก

คือพระนิพพาน จะเป็นนัยยะแบบนี้นะ

​

เราฝึกปฏิบัติไม่ว่าสมาธิ หรือวิปัสสนา

วัตถุประสงค์เพื่อให้เรามาเข้าถึงต้นทางของเวลา

ต้นทางของชีวิต ต้นทางของรูปและนาม

ก็คือปัจจุบันกาล ขณะนี้เดี๋ยวนี้

​

เห็นความจริง อยู่กับความจริง

แจ่มแจ้งกับความจริงตัวนี้

ภาระที่เราเคยแบกมานาน ที่มันแบกไว้

โลกเสมือนจริงที่มันรักษาไว้ ประคองไว้ ยึดไว้ จะสลายหมดนะ

เมื่อจิตได้เข้ามาสู่พื้นที่ของปัจจุบันกาลแล้ว

สะสมมามากเท่าไหร่ดับหมด ไม่มีอะไรตั้งอยู่

​

อวิชชา ตัณหา อุปาทานดับมอดหมด

เพียงแต่ว่าเป็นการดับที่ยังไม่สิ้นเชิง ยังไม่เป็นสมุจเฉท

เป็นการดับด้วยกําลังของตัวปัญญา

ขณะใดที่ปัญญาเกิด ปัญญาปรากฏ มันแจ่มแจ้ง ​

อวิชชา ตัณหาอุปาทานก็ดับไป

ดับยาวขึ้นมาอีก ขยายเวลาการดับออกไปอีก

ก็เป็นการดับด้วยพลังของสมาธิ พลังของฌานจิต

​

ที่ดับเป็นสมุจเฉทะ ดับโดยสิ้นเชิงถอนรากถอนโคน

ก็คือดับด้วยมัคคญาณ

ซึ่งมี ๔ มัคคด้วยกัน อย่างที่เราเคยรู้ไปได้ยินได้ฟังมานะ

​

องค์ความรู้ทั้งหมด อุบายวิธีทั้งหมด

ในการเดินบนเส้นทางของการภาวนา

ก็คือเพื่อเข้ามาสู่ต้นทางของชีวิต

ก็คือต้นธารของเวลา

ขณะนี้ เดี๋ยวนี้

​

-- ปิยทัสสี ภิกขุ --

​

"กลับสู่ต้นธารของชีวิต"

Group Sitting 10-08-2025

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

เพจผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรมวัดถ้ำดอยโตน

​

​

https://youtu.be/XBw80PpdXe0

​

มนุษย์ - ​ วิทยาศาสตร์ได้เจาะลึกไปถึงความไม่มีตัวตนของชีวิตของคน แท้ที่จริงมันไม่มีนะตัวตน องค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ทางกายภาพการแพทย์ ได้เจาะลึกไปถึงโครงสร้างของเซลล์ของโมเลกุลของอะตอม เลยอะตอมเข้าไปอีก เป็นควาร์กเป็นโลกของควอนตัม อันมีแต่เพียงพลังงานที่เคลื่อนอยู่ เต้นอยู่ แดนซ์อยู่ ไม่มีสิ่งใดเลย เอ๊ะ ! ถ้าว่าองค์ความรู้ไปได้ถึงระดับนั้น แล้วทําไมมนุษย์ถึงยังแสวงหาสันติภาพไม่ได้​องค์ความรู้เหล่านี้เป็นองค์ความรู้ที่ไม่ได้ผ่านทางจิตโดยตรงนะ แต่ผ่านทางเครื่องมือ เมื่อใดที่ออกจากห้องทดลองปุ๊บเนี่ย องค์ความรู้ว่ามีเพียงเซลล์ มีเพียงโมเลกุล มีเพียงอะตอม ก็ไม่มีอีกแล้ว องค์ความรู้เหล่านั้น การรับรู้แบบนั้นไม่มี แล้วมีอะไรมาแทนล่ะ ก็"ตัวฉัน"นี่ไง สายเลือดของฉัน ครอบครัวของฉันประเทศของฉัน นี่ไงจิตมันหมกมุ่นอยู่กับ pattern กับรูปแบบ กับโครงสร้างของตัวตน ​แน่นอนทีเดียว รูปแบบแบบนั้นได้นํามาซึ่งความกลัว ความหวั่นไหว ความขัดแย้ง และนี่ก็เป็นคําตอบว่า ​ เอ๊ะ ! องค์ความรู้ของมนุษย์ไปลึกถึงระดับนั้น แล้วสันติภาพทําไมช่างห่างไกลเหลือเกิน ​องค์ความรู้ที่มนุษย์เข้าไปถึง มิได้ผ่านจากตัวจิตจากความรู้สึกโดยตรง พอออกจากห้องทดลอง ตัวฉันของฉัน ก็มาครอบงําหมดแล้วคนที่ภาวนาเป็นนะ เข้าไปเห็น เข้าไปสัมผัส กับความนิ่ง ความเบา กับสันติ สันติภาพจะเกิดได้ก็ต่อเมื่อความรุนแรง ความขัดแย้ง การแบ่งแยก ความกลัว ความหวั่นไหวได้ยุติลงนะ ถ้ายังไม่ยุติ ความสงบสันติภายในจะเกิดขึ้นไม่ได้ ​-- ปิยทัสสี ภิกขุ --​"วันเวลาที่เผ่าพันธ์มนุษย์เพรียกหาสันติภาพ"Group Sitting 03-08-2025ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตนเพจผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรมวัดถ้ำดอยโตน​https://youtu.be/fVb_Rs2odQk