ที่ว่าการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตั้งแต่ 22 กรกฎาปี 64 อะไรเกิดขึ้นด้วย ​

ใจนะ ใจนี้ยังมีบทบาทในการรับรู้อยู่

ใจจะเป็นจุดศูนย์รวมของการรับรู้ในฝ่ายของอกุศล

ความเศร้าหมอง

กิเลสอวิชชาตัณหาอุปาทานนะ

เวลาที่จิตไปรับรู้อารมณ์ว่ามีอวิชชาตัณหาอุปาทานเข้าเกิดร่วม

ความรู้สึกจะถูกดึงถูกหน่วงไปที่หัวใจ

​

แต่เมื่อใดที่จิตประกอบกับกุศล

ในการรับรู้อารมณ์ ความรู้สึกจะอยู่ที่กึ่งกลางสมอง

ซึ่งในมีหลายคลิปนะที่พระอาจารย์ให้ผู้ปฏิบัติมีการทดสอบ

มีการเทสมีการพิสูจน์ด้วยตัวเราเอง

เป็นเช่นนั้นจริงด้วย

​

เมื่อเราน้อมนึกถึงกุศลธรรม

คุณความดีฐานะบารมีการเสียสละนึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า

หรือว่าน้อมจิตหยั่งลงสู่ไตรลักษณ์

อนิจจังทุกขังอนัตตา

ความรู้สึกจะรวมศูนย์ที่กึ่งกลางสมอง

แต่ถ้าเมื่อใด ลองเทสดูได้นะเมื่อเรานึกถึงอารมณ์อกุศล

​

อันเป็นอารมณ์ที่ทําให้จิตเราเศร้าหมอง

เป็นความรักความชังความผูกพันธ์

การได้มาเสียไปความวิตกกังวลอะไรต่างต่างน่ะ

ความรู้สึกมันจะหน่วงไปที่หัวใจทันที

อันนี้ไม่ไม่ต้องรอระดับสมาธิผู้ปฏิบัติสามารถสัมผัสได้

ด้วยประสบการณ์ง่ายๆ

​

ส่วนกึ่งกลางสมองนั้นจะเป็นจุดศูนย์รวม

ของกุศลธรรมทั้งปวงในการรับรู้อารมณ์

เมื่อใดที่จิตรับรู้อารมณ์

ที่ประกอบด้วยกุศลธรรมด้วยปัญญา

​

เมื่อพูดแล้วกลับมาที่ธรรมจักร

เมื่อธรรมจักรปรากฏจะเป็น ๖ วงใช่ไหมก็คือ ๖ ดวง

แต่ว่าเกิดขึ้นทีละดวง

จากวงกลมของ ๖ วงเหลืออยู่วงเดียว

ก็คือตัวธรรมารมณ์กับกึ่งกลางสมอง

ซึ่งเมื่อก่อนนั้นก็เรียกว่าเหลืออยู่เฉพาะธรรมารมณ์กับใจ

แล้ววงกลมของธรรมารมณ์จะหมุนเร็วขึ้นเร็วขึ้น

แล้วกาลอวสาน การสิ้นสุดของวงกลมหรือว่าธรรมจักรก็ดับไป

​

ดับไปปุ้บวิมุตติญานทัสสนะก็ปรากฏนะ

ที่เกี่ยวกับว่าเป็นชาติสุดท้าย เป็นภพสุดท้าย ภพใหม่ไม่มี

ประมาณนี้ อันนี้ก็จะเป็นอรรถกถา

​

เพื่อชี้แจงเพื่อมาทําความกระจ่างชัดว่า

เอ๊ะไม่มีในพระไตรปิฏก

บัญญัติในสิ่งที่พระองค์พระพุทธองค์ไม่ได้บัญญัติขึ้น

จะเป็นบาปกรรมไหม ก็มีทัศนคติต่างๆกันไป

​

เพื่อให้เกิดความชัดเจนขึ้น

ไม่เป็นการกล่าวตู่หรือว่าไม่เป็นวจีกรรม

กับผู้ที่เข้ามารู้ มาเห็น เข้ามาเสพสื่อ เข้ามามีโอกาส

ได้ได้ยินได้ฟังแบบนั้น

ก็อ๋อนี่ก็ขอให้พวกเรา ผู้เดินทางอยู่

ที่ได้เข้ามาศึกษาองค์ความรู้เหล่านี้

ที่พระอาจารย์มาแบ่งปันนี้ก็เป็นหนึ่งใน "อรรถกถา"

--------

​

ขอบเขตการรับรู้ของจิตนี้

จะอยู่ในขอบเขตของกายหรือว่าของรูปขันธ์

​

เพราะฉะนั้นพระองค์ท่านถึงบัญญัติศัพท์อีกตัวหนึ่งว่า

รูปสัญญา ตามให้ทันนะ รูปสัญญา

นั่นหมายถึงว่าใครก็ตามที่มีประสบการณ์

เวลาตัวเองเข้าสมาธิ ขณิกะ อุปจาระ อัปปนาแล้วเนี่ย

มันเวิ้งว้าง มันเป็นว่างเปล่าไร้จุดหมาย

ไม่มีที่ตั้งของกายเหมือนกับว่างเปล่า

​

ไม่มีกายไม่มีความรู้สึกทางกายเลย

แบบนี้แสดงว่าไม่ใช่นะ

ไม่ใช่ฌานจิต ไม่ใช่รูปสัญญา

เพราะรูปสัญญา สัญญาการรับรู้จะต้องอยู่ในขอบเขตของรูป

​

คือต้องอยู่ในขอบเขตของกายนี้

ของรูปขันธ์นี้

พึงทําความเข้าใจและระมัดระวังให้มาก

ความเข้าใจกับสาภาวะ

​

รูปสัญญาเริ่มต้นตั้งแต่ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ

และฌานจิตทั้ง ๔ ขั้น

ข้างบน หนึ่ง สอง สาม สี่นี่

คำว่าขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ และอัปปนาสมาธิ

นิยามคำสามคํานี้ไม่มีในพระสูตรนะ

นั่นแสดงว่าเป็นอรรถกถาเหมือนกัน

​

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

===========

"อรรถถถา ยุคปี๒๐๐๐"

Group Sitting 19-01-2025

ศูนย์วิปัสสนา วัดถ้ำดอยโตน

#เพจผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรมวัดถ้ำดอยโตน

​

​

จากจุดที่ว่าเห็นการเปลี่ยนแปลง

เห็นการเกิดการดับของรูปและนาม

จะเคลื่อนจากหยาบไปละเอียด

เรียกว่าเคลื่อนจากกามสัญญาไปสู่รูปสัญญา อรูปสัญญา

และเคลื่อนจากโลกียะไปสู่โลกุตตระ

มันเคลื่อนไปเองนะ

​

ภารกิจของเราก็คือเห็นการเคลื่อน

ผู้ใดเห็นการเคลื่อนของรูปและนามในปัจจุบันขณะ

ผู้นั้นชื่อว่าเห็นซึ่งความเกิดและความดับ

กัลยาณมิตร คุรุอาจารย์ส่งเราถึงแค่นี้

​

เมื่อประจักษ์ชัดซึ่งความเกิดและความดับ

ทุกคนต้องดําเนินไปเอง

ต้องเดินทางไปโดยลําพัง

หมดหน้าที่ของกัลยาณมิตรแล้ว

​

เกิดแล้วก็ดับ ดับไปแล้วก็มีภาวะเกิด

มาสืบต่อแล้วก็ดับไป

ความสืบต่อนี้ เรียกว่าสันตติ

ของความเกิดและความดับ ไหลเป็นสายๆ

​

เมื่อใดที่สันตติขาดไป ไม่มีความสืบต่อแล้ว

ซึ่งดับไปนี่จะสิ้นสุดลงตรงที่ความดับ

นิยามว่าดับสุดท้าย ไม่มีความเกิดมาสืบต่อ

เมื่อสายธารแห่งความสืบต่อ(สันตติ)

สิ้นสุดลง นั่นคือการสิ้นสุดการเดินทาง

​

เมื่อไม่เกิดจะดับได้อย่างไร

สภาวะที่ไม่เกิดไม่ดับน่ะนิพพาน

​

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม Group Sitting 12-01-2025

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

อีกประเด็นนึงก็คือความคิด

ในชีวิตประจําวันเราใช้ความคิด

ถึงเรานิยามว่ามีจิตอยู่ ก็เพราะว่าความคิดมันทํางาน

ความคิดนี่อาศัยอะไร

อาศัยสัญญาความจำ ความคิดคือผลิตผลของความจํา

แล้วในหมวดแห่งการหลับ ประสาทสัมผัสในส่วนของความจํามันหยุดการทํางาน

อย่าลืมนะพระอาจารย์

บอกอุบายวิธีหลายครั้งแล้วว่า

​

ใน 5 นาทีสุดท้ายก่อนที่จิตจะเคลื่อนเข้าสู่โหมดแห่งการหลับอย่างจริงจัง

อารมณ์ที่จิตรับรู้จะเป็นอารมณ์อดีตทั้งหมด

ไม่ใช่อารมณ์อนาคตนะ

อดีตก็มันก็จะน้อยลงเบาบางลง น้อยลงเบาลง จนกระทั่งว่าสัญญาความจําสุดท้ายหายไป

การรับรู้ของจิตก็หายไปด้วยนั่นก็คือเรานิยามว่าความหลับ

ทั้งเจ้าของคําถามก็ถามว่า

พอเขาตื่นขึ้นมาเขาก็รู้สึกมีคําถามว่าเอ๊ะในช่วงที่ฉันหลับนะ

​

ตัวฉันแล้วจิตของเขามันอยู่ที่ไหน

มันน่ากลัวมากนะเราอยู่กับความไม่รู้ ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่ามันมีตัวเราอีกมีจิตอีก

อันนี้ก็เอาง่ายง่ายก็คือสัญญาเมื่อใดที่ประสาทสัมผัสส่วนของความจำหยุดการทํางานเมื่อนั้น

จิตก็หยั่งลงสู่ความหลับ

อันนี้หมายถึงผู้ที่ยัง

ไม่ถึงการปฏิบัติธรรมขั้นสูงนะ

​

เราอย่าลืมนะในโลกียะ

การรับรู้ของจิตมีองค์ประกอบสองอย่างคือความจําและความรู้สึก

ก็คือสัญญาและเวทนานั่นเอง

คําว่าสัญญาตัวนี้หยุดการทํางานซึ่งเป็นส่วนประสาทสัมผัส

ให้อิงประสาทในส่วนของบริเวณสมองนั่นแหละ

ในส่วนของความทรงจํามันหยุดทํางาน

จิตหยั่งลงสู่ความหลับ {หยั่งลงในอวิชชา}

นี้ประเด็นหนึ่งนะ

​

-----

​

บุคคลผู้เข้าถึง

สภาวะขั้นสูงสุด

บนเส้นทางของการภาวนา

บุคคลนั้นเมื่อดํารงจิตได้โดยสมบูรณ์ใน

อนุปาทิเสสนิพพานแล้ว

​

อย่าลืมนะนิพพานธาตุมีสองอย่าง

สอุปาทิเสสนิพพานและอนุปาทิเสสนิพพาน

ทั้งสองนิพพานนี้เป็นนิพพานของ

ของผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่ตายแล้วนะ

​

ผู้ที่ดํารงจิตได้โดยสมบูรณ์คือ

ผู้เข้าถึงอยู่ อิงอาศัยอยู่

ในระดับอนุปาทิเสสนิพพาน

ผู้นั้นจะไม่หยั่งลงสู่ความหลับ

​

ที่อาจารย์บางท่านใช้คําว่าเป็นผู้มีราตรีหนึ่ง

คือผู้มีราตรีเดียว เป็นผู้มีราตรีอันเจริญแล้ว

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม Group Sitting 05-01-2025

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

พระอาจารย์ในนามประธานสงฆ์

ขออนุโมทนา ในกุศลเจตนาที่พวกเราทั้งหลายได้ร่วมกันเสียสละเวลา

มาหยั่งรู้ในการปฏิบัติบูชาในกาลครั้งนี้

พระอาจารย์ในนามประธานสงฆ์

ขออวยพรให้ผู้ปฏิบัติทุกท่าน

เนื่องในวันเทศกาลปีใหม่วาระโอกาสนี้

สิ่งใดภาระใดอันเป็นความเศร้าหมอง

อันเป็นการยึดการติด

จากการรู้เท่าไม่ถึงการณ์

รู้ไม่เท่าทัน คือตัวอวิชชา

ขอให้พละแห่งความรู้แจ้ง

ปัญญาญาณที่เราสั่งสมมา

จงตั้งมั่นในขันธสันดาน

ในโอกาสวาระสำคัญนี้

ความแจ่มแจ้งในอริยสัจจธรรมอันใด

ที่เหล่าพระอริยเจ้าท่านได้เข้าถึงแล้ว

ท่านพ้นไปแล้วจากทุกข์ และเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง

ขอให้พวกเราทั้งหลายที่เดินบนเส้นทางในมัคคปฏิปทานี้

จงมีโอกาสแจ่มแจ้ง

จงมีโอกาสเข้าถึง

กับสภาวะการหลุดไป พ้นไปจากเหตุแห่งทุกข์

และกองทุกข์ทั้งปวง

ในปัจจุบันชาตินี้

โดยทั่วกันทุกท่าน เทอญฯ

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม Group Sitting 29-12-2024

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

---

ปุจฉา :แต่ทีนี้พอพระอาจารย์ให้ดูลมจากตรงนี้มันก็ดูได้

แต่ว่ามันเห็นอย่างอื่นชัดกว่าลงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง

การเคลื่อนของปราณแล้วก็การที่จักระจุดต่าง ๆ

ทุกจักระมันมีความเคลื่อนไหว ความเคลื่อนไหวเหล่านี้

ของปราณในช่องลมปราณทั้ง 3 ช่อง

แล้วก็จักกระเนี่ยมันชัดมากชัดกว่าลม

พอมันชัดกว่าลมคําถามก็คือ

​

ก็ดูสลับกันระหว่างลมกับสภาวะพวกนี้หรือว่าอย่าไปสนใจสภาวะพวกนี้เอาแต่ลมที่มันเห็นได้ยากกว่า

​

ให้ทําอย่างไรดี ?

​

​

วิสัชนา :

มันรับรู้ทั้งสองส่วนอยู่แล้วเพียงแต่ว่าหลักหลักก็คือ

ให้เห็นการเคลื่อนของลม

การเกิดการดับของลมอันนี้เป็นหลักอยู่แล้ว

เราจะไปปิดกั้นไม่ให้ไปรับรู้สภาวะ ​

ที่ในมหาสถิติปัฏฐานที่ว่าเห็นซึ่งกาย

เห็นสภาวะการเกิดดับที่เนื่องด้วยกาย

​

เห็นการเกิดดับของเวทนา ​

เห็นการเกิดดับของสภาวธรรมที่เนื่องด้วยเวทนานะ

มันเนื่องด้วย มันเกิดพร้อมมันอิงอาศัย

มันประกอบกับการเกิดดับของลมหายใจละ

​

ย่อมเป็นผู้รู้พร้อมรู้ชัดซึ่งความเกิดและความดับ

เราจะไม่ไปปิดกั้นหรือเราจะไม่นิยามว่าจะรู้ทั้งสองส่วนอะไรเหล่านี้

มันรู้ของมันเองนะ

​

มันรู้ของมันเอง

มันจะชําเลืองมันจะเป็นการเพ่ง

ในตัวเพ่งตัวเพ่งเพียรนะ ไม่ใช่เพ่งอภิชฌา

เพ่งเพียรจุดที่โฟกัสน่ะ ก็ต้องอยู่ที่ลมอยู่แล้วเป็นหลัก

ไม่ต้องไปกังวลว่าองค์ความรู้ที่เกิดขึ้นพร้อมกับการเกิดดับของลมจะเลือนหายไป หรือจะแผ่วลง ไม่ต้องกังวล

​

มันจะชัดขึ้นแและชัดขึ้น

เมื่อชัดแล้วอย่าให้ความกังวลหนึ่งใดเข้ามาแทรก

หากเข้ามาแทรกแล้วจงคลี่คลายมันให้ได้

เอ๊ะมันเป็นเพียงความเกิดและความดับ

อยู่ตรงนี้นะอยู่กับความชัดของลมหายใจนี่นะ

​

​

อันนี้อาจจะมีจิตอีกดวงหนึ่ง

อาจจะมีเจตสิกอีกอันนึงสงสัยอีกแล้ว

ยังอยู่อย่างนี้มันอาจจะไม่ได้อะไร ฉันอยากจะไปอยู่กับสภาวะธรรม

ที่มันเกิดที่มันดับ ที่เนื่องด้วยกายเนื่องด้วยลม ก็ไปเลย

ใครห้ามล่ะ อยากจะรู้อยากจะเห็นอยากพิสูจน์ใช่ไหมล่ะ

ไปเลยไม่ต้องอยู่กับลมแล้ว

​

มันจะได้ข้ามพ้นความสงสัยสักที

ก็เราปฎิบัติแล้วเรารู้เราเห็นเองสัมผัสเอง

เราเป็นผู้เดินบนเส้นทางนี้ เอาเลยประสบการณ์อยู่กับลมเป็นอย่างงี้

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอยู่กับลมอย่างนี้แล้วผลลัพธ์เป็นยังไง

​

เมื่ออยู่กับลมแล้วมีสภาวะการเกิดดับของบางสภาวะมันชัด

ไม่อยู่แล้วลม ! มาอยู่กับสิ่งนั้นและผลมันเป็นยังไงไม่ต้องสงสัย

​

นั่นคือการเรียนรู้นี่คือการปฏิบัตินี่คือการเดินทางบนเส้นทางอย่างมัคคะ

เอาประสบการณ์เอาสภาวะเอาความจริง

มาพิสูจน์ด้วยตัวเอง

แล้วการรู้แจ้งเห็นจริงกับสภาวะธรรม

ที่ปรากฏแจ่มแจ้งตรงตามความเป็นจริง

จะแจ่มแจ้งกับเราอย่างอย่างแน่นอน

​

​

"อุปสรรคของสมาธิ และอุบายวิธีข้ามพ้นอุปสรรค"

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

Group Sitting 22-12-2024

ศูนย์วิปัสสนา วัดถ้ำดอยโตน

#เพจผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรมวัดถ้ำดอยโตน

.

เหตุดับผลดับ แล้วเหตุจะดับไปได้ในแบบไหน

ก็องค์ความรู้ในมรรคมีองค์ ๘ นี่ไง

สมบูรณ์แล้ว บริบูรณ์แล้ว ดับรอบแล้ว

​

จิตไม่ต้องมาเวียนว่ายในวัฏจักรของเวลา

ที่มีความเกิด ความเสื่อมและความดับ

​

ไม่ต้องมาอีกแล้ว

เรียกว่าสภาวะที่ไม่มีกาลเวลา

เมื่อไม่มีกาลเวลาก็ไม่มีการเคลื่อน

ไม่มีการเคลื่อนก็คือไม่มีการเกิดไม่มีการดับ

อะไรเป็นกรอบอ้างอิงของการเคลื่อนของการเกิดดับก็คือ "รูปนาม" นี่ไง

สภาวะนั้นเรียกว่าโลกุตตระ อกาลิโก หรือนิพพานธาตุ

ที่เราเคยได้ยินได้ฟังกันมาแล้ว

​

พระอาจารย์แสดงธรรมนำความจริงมาแบ่งปันในวันนี้

คนรุ่นใหม่ที่มีองค์ความรู้ในระดับปรัชญา

หรือระดับสมาธิวิปัสสนา ระดับภาวนา

ที่ยังเข้าไม่ถึง แต่ก็มีโอกาสที่จะเรียนรู้

ที่จะศึกษา มาได้ยินได้ฟัง

​

มีนะ สภาวะที่ไม่เกิดไม่ดับ

พูดถึงว่าภาษาไทยเราชอบใช้คําว่าธรรมชาติ

"ธรรม" สภาวะธรรมที่เกิดขึ้น

ชาติแปลว่าการเกิด

เพราะฉะนั้นเราจะสื่อความหมายว่านิพพานเป็นธรรมชาติน่ะไม่ได้นะ

เพราะนิพพานโลกุตตระนั้น

ไม่อยู่ในขอบข่ายของความหมายว่าธรรมชาติ

คือเป็นธรรมที่ไม่มีชาติ ไม่มีชาติแล้ว ไม่มีการเกิดขึ้นแล้ว

เมื่อไม่มีเกิดจะมีดับได้อย่างไร

เพราะฉะนั้นเราเป็นชาวพุทธ เราควรใช้ศัพท์นี้ให้ถูกต้อง

​

คำว่าทุกอย่างเป็นธรรมชาติ

นั้นเรากําลังพูดถึงระดับโลกียะ

ระดับของเวลา กรอบของเวลา

เมื่อเข้าถึงแล้ว ดับแล้ว ​

ซึ่งการเข้าถึงองค์ความรู้ของพระพุทธองค์

ที่ทรงพร่ำสอนมาตั้งแต่สัมมาทิฏฐิเบื้องต้น

ดับทุกข์ได้จริงมั้ย ปลดเปลื้องภาระของขันธ์ ของชีวิต

ชีวิตมันเบาลง มันสงบระงับลง สัมผัสความสุขได้โดยง่าย

โดยอาศัยสัมภาษาทิฏฐิในเบื้องต้น

​

จนกระทั่งว่าเป็นสัมมาทิฏฐิในเบื้องปลาย

กระทั่งว่าเข้าไปสู่การดับทุกข์ได้โดยรอบคือ นิพพาน

สิ่งสําคัญที่เราเป็นผู้สมาทานตนเองที่จะเดินไปบนเส้นทางแห่งพุทธะ

คําสอนพระองค์ท่าน

เราต้องตระหนัก เราต้องแบ่งปันองค์ความรู้เสมอว่า

ความดับทุกข์นี้แม้เป็นสัมมาทิฏฐิในเบื้องต้น

ประจักษ์พยานความเป็นจริงที่จะดับทุกข์ได้นะ

แม้แต่นิพพานนี่นะ

จะต้องเป็นประสบการณ์ในชาตินี้

มิใช่หลังตายไปแล้ว

​

ความจริงอันเป็นที่ประจักษ์

การบรรลุ การสัมผัส การเข้าถึงความจริงแต่ละระดับ

จะต้องไปจากในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่

พูดภาษาชาวบ้านก็ยังในขณะที่เป็นคนอยู่นี่แหละเป็นมนุษย์อยู่เนี่ย

ไม่ใช่ว่าเราจะเสพสุขดับทุกข์ได้

หลังจากที่เราตายไปแล้ว

คําสอนของพระพุทธองค์ไม่ได้เน้นไปอย่างนั้น

​

​

เป็นสิ่งที่พึงประจักษ์แจ้งในปัจจุบัน

ในขณะที่รูปและนามกําลังดํารงอยู่ ​

องค์ความรู้เหล่านี้

จิตจะแจ่มแจ้งในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ มิใช่หลังการตาย

แต่ตราบใดที่นิยามว่าดับเหตุไม่หมด

ผลจะมีนัยยะแบบไหน คติจะเป็นแบบไหน

โลกชีวิตหลังการตาย กฏแห่งกรรมไง

​

จิตดวงนี้เสพคุ้นอยู่กับอารมณ์แบบไหน

เสพคุ้นอยู่กับทุกข์

เสพคุ้นอยู่กับความบีบคั้นอยู่กับความขัดแย้ง

เสพคุ้นอยู่กับอารมณ์ที่รุนแรง

ไม่มีเมตตาจิต ไม่มีการแบ่งปัน

คนนั้นเขาจะหาความสุขได้จริงหรือ

​

ไม่มีทุนคือนิยามของความสุขในปัจจุบันชาติ

ตายไปก็ไม่มีอะไรแล้ว

เพราะฉะนั้นคําว่าความสุขหรือสวรรค์

นัยยะสวรรค์จะต้องเป็นความสุข

ที่เป็นทุนอยู่ในปัจจุบันในชาติ

​

ไม่ใช่ว่า . . ชาติปัจจุบันนี่มีแต่ความทุกข์

ไม่เคยรับสัมผัสความสุขเลย

เราจะเอาเชื้อเอาความสุขที่ไหนเป็นทุน

​

ในนัยยะของสวรรค์ ของคติที่เป็นสุคติ

ในชาติถัดไป ในภพถัดไป

จุติจิตเป็นเช่นใด ปฏิสนธิจิตก็เป็นเช่นนั้น

ปิยทัสสี ภิกขุ

ปุจฉา ศูนย์กลางกาย ศูนย์กลางใจ ศูนย์กลางสมอง มีบทบาทอย่างไร ?

​

ผู้ที่เข้าไปสู่สมาธิระดับฌานจิต

การเคลื่อนเข้าไปสู่ฌานจิตจะผ่านหัวใจนะ

หัวใจนี้จะเป็นประตูทวารหลัก

เพราะว่าเจตสิกแต่ละองค์ประกอบของฌานจิต

ที่จะดับไปนั้น ​ ไปดับที่ใจ ​ เจตสิกล้อมรอบที่หัวใจ

พอดับปีตีเขาก็เคลื่อนเข้าสู่ฌานที่ 3

ดับสุขจิตก็เคลื่อนเข้าสู่ฌานที่ 4

​

แต่พอหลังจาก 22 กรกฏาคม 2564 ไม่เป็นเช่นนั้น

การดับเจตสิกจะไปดับที่กึ่งกลางสมอง

แต่หัวใจก็ยังมีบทบาทอยู่นะ

เมื่อก่อนนั้นที่เราเคยได้ยินได้ฟัง

ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้าสําเร็จแล้วได้ด้วยใจ

ทั้งกุศลและอกุศลมีใจเป็นจุดศูนย์กลางของการรับรู้อารมณ์ทุกประเภท

แต่ ณ วันนี้ตั้งแต่ 22 กรกฎาปี 64 เป็นต้นมา

ใจยังเป็นจุดศูนย์กลางในการรับรู้อยู่แต่

เป็นฝ่ายของอกุศลธรรมเท่านั้นนะ

​

ส่วนที่เป็นฝ่ายกุศลธรรมการรับรู้ที่นับเนื่องด้วยปฏิปทา เนื่องด้วยมรรค

เนื่องด้วยสมาธิและปัญญา จุดศูนย์รวมของการรับรู้จะอยู่ที่กึ่งกลางสมอง

พระอาจารย์ก็มีอุบายวิธี

ใครที่ถูกแรงร้อยรัด แรงยึดแรงติด แรงรักชัง ชอบไม่ชอบ

อภิชฌาและโทมนัสมันร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์

เมื่อใดที่ร้อยรัดปุ๊บ จุดศูนย์กลางของการรับรู้จะถูกเหนี่ยวไว้ที่ใจทั้งหมด

หากว่ากําลังอินทรีย์เรามีไม่มากพอ

จะไปเพิกถอนกําลังตัวที่ร้อยรัดนี้ มันยากมาก

​

มีเทคนิคก็คือให้เราเคลื่อน . .

ให้เราสังเกตว่าในขณะที่พัวพัน

ในขณะที่ขัดแย้ง ในขณะที่ฟุ้งซ่าน

ในขณะที่ในเผชิญกับอุปสรรคของการปฏิบัติ

แสดงว่ามันถูกหน่วงมาที่หัวใจละ

​

ง่ายนิดเดียวเราก็เอาความรู้สึกไปโฟกัสไปเพ่งที่กึ่งกลางสมองก็จบละ

จะไม่มีแรงดึง ดึงกลับลงมาอีก

ถึงมีก็ใช้เวลานานมาก

ปิยทัสสี ภิกขุ

Group Sitting 2024-12-01

มีผู้ปฎิบัติบางท่าน ที่สังขารตกค้างเยอะ

อาจจะนําไปสู่สภาวะของความง่วง

ของความเมื่อยล้า ของความไม่สดชื่น

เหมือนกายนี้มันหนักมาก ความรู้สึกก็หนักมาก

อะไรก็ไม่ชัดไปทั้งหมด

​

หากว่าใครที่กําลังเผชิญกับอุปสรรคแบบนี้นะ

ให้เอาความรู้สึกมาเพ่งที่สะบักไหล่ทั้งสองด้าน

พร้อมกับลมหายใจเข้านะ

หายใจเข้าเพ่งไปที่สะบักไหล่ทั้งสองด้าน

หายใจออกปล่อยไป

​

อยู่บนไหล่นั่นแหละแต่ว่ามันเยื้อง

ไปทางด้านหลังเค้าเรียกว่าสะบักไหล่

แสงก็มาเร็วนะผู้ปฏิบัติบางท่านก็ขนลุกขนชัน

​

มันทําให้กายนี้ตื่นขึ้นมา

ความมืด ธาตุหนัก ความเมื่อยล้า

เราจะใช้พลังงานจากออกซิเจนไปเผามัน

โดยการเพ่งที่สะบักไหล่พร้อมกับลมหายใจเข้า

​

หายใจออกปล่อยไป หายใจเข้าเพ่งมาตรงนี้อีก

อยู่อย่างงี้

อุปสรรคคือความง่วง ถีนมิทธะ นิวรณ์

ความไม่ชัดมันเบลอ ๆ

หรืออุปสรรคอย่างอื่น

​

ความคิดนึก ความฟุ้งซ่านความสงสัย

ความชอบไม่ชอบที่พัวพันในอารมณ์

ที่มันร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์อุปสรรคทุกอย่าง

ทุกประเภทนะสามารถใช้อุบายนี้ได้

​

. . .

​

ลําดับสภาวธรรมจะเป็นแบบนี้นะ

จะเคลื่อนไปเอง จากหยาบไปละเอียด

โดยสภาวธรรมและอานาปานสติไม่มีใครจะไปทําลมหายใจสั้นได้

ตั้งแต่ลมหายใจสั้นเป็นต้นไป

สภาวธรรมจะปรากฏขึ้นเอง เป็นไปเอง

จากลมยาวเป็นลมสั้น จักเคลื่อนไปเองเป็นไปเอง

หากยังไม่เคลื่อนไปสู่ลมหายใจสั้น

ก็อยู่กับลมหายใจยาวนั่นแหละ

​

ตราบใดที่จิตไม่เคลื่อนออก

จากสะบักไหล่ในขณะลมหายใจเข้านะ

ตราบนั้นจิตของผู้ปฏิบัติก็จะสัมผัสกับความเบา

​

​

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม Group Sitting 24-11-2024

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

=========

https://youtu.be/g1XEwTI29z4

https://youtu.be/efeumCFqb3o