จิตที่มีอวิชชาจะหลงท่องเที่ยวอยู่ไปในโลกของเวลาที่เรียกว่าสังสารวัฏ

แต่เมื่อใดที่เรามองว่าเป็นเพียงเวลา

.

สมหวังพลาดหวังยังไงก็คืออดีตที่ผ่านไปแล้ว

มันไม่มีอยู่จริงนะ

ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกของเวลานั้น

.

มีแต่เรื่องของอารมณ์ เรื่องของอายตนะ

มองเช่นนี้เห็นเช่นนี้ เข้าใจเช่นนี้

ไม่มีแล้วสัตวบุคคลตัวตนเราเขา

มองเห็นเช่นนี้ประจักษ์ชัดเช่นนี้จิตจะโล่งนะ

ความรู้สึกที่โล่งเบาก็ไปรวมศูนย์ที่กึ่งกลางสมองเหมือนกัน

จงใช้ความนิ่งความเบา

มาสัมผัสกับปัจจุบันกาลของรูป

ปัจจุบันกาลของลมหายใจที่กําลังเคลื่อน

.

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม

Group Sitting 10-11-2024

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

=========

เมื่อใดโมเมนต์ไหนที่จิตมันอยู่กับปลายลิ้น

ลมหายใจเนี่ยมันจะหายไปเลย หมายถึงว่าลมจะเบา

ที่ลมเบาเพราะว่าความคิดไม่ปรากฏ

ปริมาณความคิดกับปริมาณของลมหายใจจะสัมพันธ์กันเสมอทุกระดับชั้น

ของสมาธินะ

เมื่อปริมาณความคิดลดลงด้วยอุบายใดอุบายหนึ่ง

ลมหายใจก็จะลดลงด้วย

เป็นไปโดยอัตโนมัตินะ

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม

Group Sitting 27-10-2024

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

=========

ปุจฉา : วิสัชนา

ก่อนที่จะมีสภาวะของวิมุตติญาณทัสสนะปรากฏในระดับการบรรลุธรรมขั้นสุดท้าย

เรียกว่าอรหัตตมรรคญาณปรากฎ

แล้วก่อนที่วิมุตติญาณทัสสนะจะปรากฏ

ก็จะมีธรรมจักร ธรรมจักรก็คือการเห็น

เอาง่าย ๆ ก็คือสภาวะของวิญญาณธาตุนะ

วิญญาณธาตุ

ก่อนที่จะพูดถึงตรงนี้ก็เราก็ต้องไปที่พระสูตรนะ

ยกตัวอย่างพระสูตรพระองค์ท่านตรัส

ว่าเมื่อวิญญาณรับรู้อารมณ์แล้ว

หากว่ามีนันทิความเพลินเข้าไปประกอบกับการรับรู้ ในอารมณ์นั้น

นั่นคือที่ตั้งแห่งภพ

พระองค์ท่านไม่ตรัสนะว่า ความเพลินนี้ตั้งอยู่ในเวทนา

ในสัญญา ในสังขาร !

พระองค์ท่านตรัสความเพลินนี้เป็นปรากฏการณ์

เป็นสภาวะที่ วิญญาณรับรู้อารมณ์

ความเพลินเข้าไปประกอบด้วยนั่นคือที่ตั้งแห่งภพ

วิญญาณเปรียบเสมือนเมล็ดพันธุ์

กรรมที่กระทําแล้วเปรียบเสมือนพื้นดิน

แล้วเมล็ดพันธุ์นี้มีพีชะ หากว่ามีความชื้นหรือตกลงบนพื้นดิน

มันก็พร้อมที่จะงอกเป็นต้นใหม่

มันมีพีชะอยู่ในนี้ มียางเหนียว มีสิ่งมีชีวิต

อยู่ในเมล็ดพันธุ์นะ

อันนี้ก็คือตัว "ตัณหา"

...

ปรากฏว่าเมื่อมันถึงจุดเต็มรอบแล้ว

พอจิตเคลื่อนเข้าสู่ฌานที่หนึ่ง เคลื่อนไปสู่ฌานที่สอง

ดํารงอยู่ในฌานที่สาม ยกตัวอย่างนะในฌานที่สาม

แทนที่จะเคลื่อนขึ้นไปฌานที่สี่ ไม่แล้ว!

ฌานที่สี่นี้เป็นบาทฐานให้กับการบรรลุ

คือการดับสิ้นสุดลงของรูปและนามก็ปรากฏนะ

นั่นแสดงว่า

อนาคามีมัคคญาณมีตติยฌานเป็นบาทฐาน

ทํากิจเป็นสัมมาสมาธิเกิดร่วมกับตัวปัญญาพละวิปัสสนาพละ

หลักโดยสภาวะนั้นมีอยู่ว่า เมื่ออนาคามีมรรคเกิดแล้ว

เกิดขึ้นเพียงขณะเดียวใช่ไหมอย่าลืมนะเกิดขึ้นเพียงขณะเดียว

มีคุรุบางท่านบอกว่ามันเกิดขึ้นเพียงวินาทีนั่นเอง

แต่ในทางอรรถกถาของทางวิสุทธิมรรคเกิดเร็วกว่านั้นอีก

เร็วยิ่งกว่าแสงอีก ก็ไม่เป็นไรแต่ว่าเร็วก็แล้วกัน

อนาคามีมัคคญาณเกิดขึ้นแล้วดับไป

ญาณทัสสนะจะปรากฏสืบต่อทันทีเลยนะ ทันทีเลย

ญาณทัสสนะจะเกิดหลังจากที่จิตดวงนั้น

ได้ดับกามราคะปฏิคะได้แล้ว

ผู้ที่ยังดับกามราคะดับความยินดีในกามไม่ได้ญาณทัสสนะจะยังไม่เกิดนะ

เพราะฉะนั้นญาณทัสสนะจะเกิดครั้งแรกก็คือหลังจากที่อนาคามีมัคคญาณดับไป

เกิดขึ้นปุ๊บแล้วดับไป เพียงขณะเดียวแล้วดับไป อย่าลืมนะ

มัคคญานซึ่งมี 4 มรรคด้วยกันในสังสารวัฏนี้จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งนั้นเป็นผล อนาคามีผล สกิทาคามีผล อนาคามีผล โสดาปัตติผล

ที่เราเคยได้ยินก็คือ ไปเสวยนิพพาน

ไปเสวยสภาวะที่ตัวเองได้บรรลุแล้วดังปรารถนา

เรียกว่าผลญาณ ถ้าได้ดังปรารถนาเรียกว่าผลสมาบัติ

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม

Group Sitting 20-10-2024

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

=========

ความสัมพันธ์นั้นเป็นกระจกเงาที่สะท้อนภาพลักษณ์ตัวตนของแต่ละคน

สะท้อนซึ่งกันและกัน อีกอย่างการเติมเต็มนั้นไม่มีที่สิ้นสุดนะ

แท้ที่จริงมันไม่มีนะตัวตนตัวนี้

พอไปถึงจุดจุดหนึ่ง

ความสงสัยเอ๊ะฉันเคยเติมเต็มกับตัวตนในเรื่องนี้ ด้วยวิธีนี้

ด้วยความสัมพันธ์นี้ด้วยกิจกรรมนี้ ด้วยความเชื่อแบบนี้

มันก็เปลี่ยนไปเรื่อยเรื่อย

พฤติกรรมที่เราหาอุบายวิธี ที่เราไปเติมเต็มเขาเรียกว่า

ศีลพตปรามาส

ความรู้สึกที่พึงพอใจที่อิงตั้งอยู่ในสุขเวทนา

ความรู้สึกที่หงุดหงิดปฏิคะขุ่นเคือง โทมนัสที่ตั้งอยู่ในความรู้สึกที่เป็นทุกข์ ทุกขเวทนา

นี้เป็นเหตุ ตัวนี้แหละที่เป็นตัวร้อยละจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์ของโลกล่ะ

----------------

วิปัสสนานั้นไม่ว่าจะอยู่กับรูปหรือกับนาม

หลักสําคัญคือให้เห็นการเคลื่อน

เห็นการเปลี่ยนแปลงของลม

ยาวหรือสั้น หยาบหรือละเอียด

ปรากฏอยู่เพียงชั่วขณะสลายไป

ขณะใหม่มาแทนที่แล้วสลายไปเห็นความสืบต่อ

ของลมหายใจเข้าและออกอยู่แบบนี้

นี่ชื่อว่าเห็นการเกิดเห็นการดับ

ระลึกรู้เท่าทันเมื่อจิตเคลื่อนออกจากลมหายใจ

ออกจากฐานกายไปสู่โลกของความคิดนึก

รู้ชัดว่าในความคิดที่ผ่านไป

เป็นความคิดที่อิงอารมณ์อดีตหรืออนาคต

เป็นความคิดที่มีความสุขหรือทุกข์หนึ่งใดมาอิงแอบอยู่มาตั้งอยู่ประกอบอยู่

หรือว่ามีความคิดที่มันประกอบไปด้วยความพึงพอใจไม่พึงพอใจ

รู้ชัดอย่างใดอย่างหนึ่ง

แล้วก็กลับมารู้ชัดที่การเคลื่อนของลมหายใจ

นี่แหละเค้าเรียกว่า "รู้ชัด"รู้ชัดในมหาสติปัฏฐาน

ก็คือรู้ซึ่งความเกิดรู้ซึ่งความดับนั่นเอง

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม

Group Sitting 13-10-2024

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสีศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

=========

" ถ้าท่านไม่เห็นสภาวะของความเป็นอนิจจัง ท่านจะหยั่งลงในอนัตตาได้อย่างไร "

​

ชัดเจนนะ อนัตตาไม่มีสภาวะหรอก

มันบังคับไม่ได้ ควบคุมไม่ได้ บังคับที่มันไม่เที่ยง ให้เที่ยงได้ไหม ?

จากสุขให้เป็นสุขอยู่อย่างนี้อย่าให้เป็นทุกข์ได้ไหม ?

​

ที่บังคับไม่ได้นี่คือกําลังนิยามคําว่า “อนัตตา”

แล้วพระสูตรว่า "ภิกษุทั้งหลายสิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นสุขหรือเป็นทุกข์"

อันนี้ชัดมากนะ พระองค์ท่านกําลังโฟกัส

กําลังพูดถึง ให้ความสําคัญเรื่อง “เวทนา”

แล้วอะไรเป็นเหตุผลพระองค์ถึงเน้นย้ำเรื่องเวทนา

สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นสุขหรือเป็นทุกข์ ​ ?

​

คำว่าป็นทุกข์ แสดงว่า

มันเปลี่ยนสถานะจากอุเบกขามาเป็นทุกข์

จากสุขเวทนามาเป็นทุกขเวทนา

เพราะมันเปลี่ยนแปลงไง

กฏแห่งการเปลี่ยนแปลงที่กําลังไหลไป

ที่ครอบงํารูปและนาม และสสารพลังงานทุกระดับชั้น

จะมีใครมั้ยที่จะมีอํานาจไปควบคุมสิ่งเหล่านี้มิให้เปลี่ยนแปลง

เพราะควบคุมไม่ได้ จึงมิใช่ตัวตนในสภาวะ"อนัตตา"

ถ้าพูดถึงสภาวะอนิจจัง-ทุกขัง-อนัตตา เรากําลังพูดถึงในเนื้อหาของ"ขันธ์"นะ

​

ธรรมทั้งปวงเป็นอัตตาหรืออนัตตา ? เราเลยขอบเขตนิยามนี้ไปแล้ว

ว่าสภาวะนิพพานเป็นอัตตาหรืออนัตตานะ ​

เราอย่าลืมว่า อนิจจัง-ทุกขัง-อนัตตานี้

พระองค์ท่านสื่อว่าเป็นกฏของ "โลกของรูปและนาม"

​

ถ้าข้ามพ้นรูปและนามไป อนัตตาก็ไม่เกี่ยวโยงแล้ว

ข้ามพ้นรูปและนาม สภาวะที่ไม่มีรูปและนามปรากฏ

ไม่มีการจุติและอุบัติ จะไม่นิยามว่าเป็นอัตตาหรืออนัตตา

เพราะข้ามพ้นกาล ข้ามพ้นขอบเขตของของขันธ์ไปแล้ว

​

คนที่ไม่เข้าใจสภาวะก็จะมาถกกันเรื่องนี้แหละ

นิพพานเป็นอัตตาหรืออนัตตา

อัตตาหรืออนัตตา พระองค์ท่านนิยาม

ในขอบเขตของ"รูปและนาม"เท่านั้นนะ อย่าลืม !

​

ปิยทัสสี ภิกขุ

============

นำนั่งปฏิบัติกลุ่ม Group Sitting 06-10-2024

พระอาจารย์นาวี ปิยทัสสี

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

=========

​

https://youtu.be/qpjqdq7yRRY

01:02:39

สัญญาในระดับกามภูมิ

"กามสัญญา" คือจิตจะท่องเที่ยวไปในโลกของความทรงจํานะ

อย่างที่เรานั่งอยู่

มีความครุ่นคิดนู่นนั่นนี่ แท้ที่จริงจิตนี้ท่องเที่ยวไปในโลกของความจำ

ไปในโลกของเวลา

ซึ่งพื้นที่ของความจํานั้นก็อยู่ในขอบเขตของ

ความจําในอารมณ์ที่ผ่านทางประสาทสัมผัสทั้ง 5

เรียกว่า"กาม" รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส

เขาเป็นกามคุณนะ

แล้วสัญญาความทรงจํานี้เข้าไปจําอารมณ์ที่ผ่านทางประสาทสัมผัสทั้งห้า

เรียกว่ากามะ-สัญญา

ให้เราสังเกตนะต่อให้ฟุ้งระดับไหน

สงบระดับใด สุขระดับไหน ทุกข์ปานใดนะ

การรับรู้นี้จะอยู่ในขอบเขตในอารมณ์ที่ผ่านทางประสาทสัมผัสทั้งห้าเท่านั้น

เมื่อใดที่จิตได้ถูกฝึกฝนดีแล้วระดับหนึ่ง

จิตจะเคลื่อนจากการรับรู้ในระดับกามสัญญา

ไปสู่รูปสัญญา ตัวนี้แหละ

ในระดับรูปสัญญาที่จะสัมพันธ์กับการรับรู้ในระดับควอนตัม

ถ้าเราได้ยินได้ฟังเป็นผู้ศึกษามาบ้าง

เราก็จะรู้ว่าการรับรู้ในระดับฌานจิตนั้นน่ะ

เราอย่าลืมว่าฌานจิตเนี่ย รูปสัญญาหมายถึงว่าตัวเอกัคคตา เจตสิกตัวนึง

วิตกวิจารณ์ปีติสุขเอกัคคตา

จะทำกิจ ทําหน้าที่ ตรึงจิต ผูกจิต ให้อยู่กับกาย

กายที่เป็นองค์ประกอบจากดินน้ำไฟลมนะ

เมื่อความเป็นหนึ่งตั้งอยู่ เป็นหนึ่งเดียวกับฐานกายแล้ว

ซึ่งมีอยู่ 6 ระดับด้วยกันนะ 6 ระดับก็คือ

ขณิกะสมาธิ อุปจาระสมาธิ สองแล้วนะ

กับอัปปนาสมาธิก็คือ รูปฌานทั้ง 4

ก็จะมี 6 ระดับด้วยกันสภาวะความเป็นหนึ่ง

ความเป็นหนึ่งมีอยู่ 6 ระดับด้วยกันที่จะผูกจิต ตรึงจิตไว้กับจุดต่าง ๆ บนเรือนกาย

ตั้งแต่ปลายสุดของกระดูกก้นกบหรือว่าปลายสุดของกระดูกไขสันหลัง

ใครที่อยากจะทราบรายละเอียดนี่ก็ให้ไปดูในคลิปอื่นที่ผ่านมาที่พระอาจารย์พูดถึง

เรื่องพลังแห่งความเป็นหนึ่งของตัวเอกัคคตา

เมื่อความเป็นหนึ่งได้ผูกจิต จิตจะจดจ่อเป็นหนึ่งเดียวกับรูป กับฐานแต่ละฐาน

นั่นหมายถึงความเป็นหนึ่งก็จะโฟกัสเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับจุดศูนย์กลางของอะตอมนะ

ฌานที่หนึ่ง ฌานที่สอง ฌานที่สาม เมื่อจิตเข้าไปสู่ขอบของอะตอม

เราก็จะเห็นคลื่น เข้าไปสัมผัสกับคลื่น คลื่นของอะไร

บางคลื่น

จะส่งผลให้มีความรู้สึกว่าเป็นปิติ

บางคลื่นสูงขึ้นมาอีกก็จะเป็นสุขอย่างนี้

เมื่อใดที่จิตเคลื่อนเข้าไปสู่จุดศูนย์กลางของนิวเคลียส นิวเคลียสนี่เราไม่ลืมเลือนนะจะอยู่ตรงกลางระหว่างบวกกับลบ

ความรับรู้ตอนนั้นจะเป็นอุเบกขานะ จะเป็นอุเบกขา

อันนี้แหละที่ว่าการรับรู้ในระดับควอนตัมละ

นี่ยังเกี่ยวเนื่องกับลมหายใจอยู่ ยังสืบเนื่องด้วยดินน้ำไฟลมอยู่ซึ่งเป็นธาตุ

ซึ่งธาตูในองค์ความรู้ทางพุทธศาสนาจะมี 6 ธาตุด้วยกัน

มี ธาตุดิน น้ำ ไฟ ลม อากาศธาตุ วิญญาณธาตุ

เมื่อจิตเคลื่อนเข้าไปสู่ระดับรูปฌานที่ 4 ก็คือฌานที่ 4

ธาตุลมนี้ดับแล้วนะ ธาตุลมหมายถึงว่าลมหายใจเข้าหายใจออกทางช่องจมูกนะ

จิตที่จะรับรู้ลม จิตจะเหนือลมละ

แล้วไปไหนล่ะ จิตก็จะเคลื่อนเข้าสู่ธาตุที่ 5 คืออากาศธาตุ

เข้าไปสู่ขอบเขตของอากาศธาตุ

จากธาตุที่ 5 จิตก็เคลื่อนไปอีกคือธาตุที่ 6 ก็คือวิญญาณธาตุ

เราไม่ลืมเลือนนะองค์ความรู้

ที่เราได้เคยได้ยินได้ฟังมาวิญญาณนั้นเป็นสภาวะที่

ตั้งอยู่อิงอาศัยอยู่ในระดับนิวเคลียสของอะตอม

วิญญาณธาตุนะ วิญญาณธาตุ

* ปิยทัสสี ภิกขุ *

ความคิดคือกิจกรรมทางสมอง ที่ตอบสนองแรงปรารถนา

เมื่อเราละคลายอารมณ์ ความคิดก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป

.

เราเสพติดในความสุขอันเกิดจากกาม จึงมองไม่เห็นอุเบกขา

.

https://youtu.be/j8Mh8m8i2Kc

" การถูกโปรแกรมด้วยเหตุแห่งทุกข์ จิตมันจะดีดดิ้น

เราจะเห็นการปฏิเสธอารมณ์ ซึ่งเป็นตัวโทสะ

เป็นความขัดแย้งนี่มันรุนแรง มันรุนแรงมาก

ความก้าวร้าว ในโลกของความสัมพันธ์ เห็นพิษเห็นภัยนะ

แท้ที่จริงแล้ว โทมนัสจะมีกําลังแก่กล้าระดับไหน

ขึ้นอยู่กับความพึงพอใจความยึดติดความเพลินในความรู้สึกที่เป็นสุข

ไปยึดติดมันมากเท่าใดระวังให้ดี

โลกมีสองขั้วเนาะ

กลางวัน-กลางคืน มืด-สว่าง

ธาตุคู่ขับเคลื่อนไปอย่างนี้นะ จิตที่มันเสียรูปคือไปอิงอยู่ขั้วใดขั้วหนึ่ง

ถามว่ามันไปอิงขั้วไหนก่อน แน่นอนต้องอิงขั้วบวกก่อน

สุขเวทนา ตัณหาจะหยั่งลงที่สุขเวทนา

แต่เมื่อเหตุปัจจัยของสุขเวทนาเปลี่ยนแปลงไปดับไป

ทุกข์โทมนัสมาแล้ว มันอยู่ไม่ได้นะ

เพราะทุกข์เป็นสภาวะที่ทนยากนะจิตมันถึงดีดดิ้น

ออกไปเสียจากทุกข์ มันจะออกไปได้อย่างไร ก็ต้องไปแสวงหาสุข

นี่คือจิตที่มีอวิชชา นี้คือปุถุชน

แท้ที่จริงแล้วนะไม่ต้องไปแสวงหาสุขหรอก

จงเห็นนิยามเห็นสภาวะการดิ้นรนของโทมนัสนะ ดูมัน สังเกตมัน แล้วมันจะดับมอดลง อันนี้เป็นจิตตานุปัสสนา

แรงตัณหาเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะของลมหายใจเข้า

อุปาทานก็เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะของลมหายใจออก

อุปาทานความยึดติดเกิดขึ้นตลอดอย่างต่อเนื่องไม่หยุดเลย ! .. ไม่จริงนะ

มันจะเกิดขึ้นร่วมกับในโมเมนต์ของลมหายใจออกเท่านั้น

แล้วลมหายใจเข้าแล้วออกมันอยู่ตรงไหน .. ?

ก็เกิดขึ้นในปัจจุบันขณะไง

ถ้าเราเห็นขณะของลมเข้า-ลมออก เราจะเห็นขณะของอารมณ์ที่มันเกิดร่วมกับลมหายใจเข้าออก

ท้ายที่สุดแล้วนะ แรงดึงและแรงผลัก

แรงดึงของโลกและจักรวาล สสารและพลังงาน

จิตที่มีอวิชชาอาศัยแรงดึงตัวนี้

แรงตัณหา แรงดึงจะเข้ามาพร้อมกับลมหายใจเข้า

อุปาทานแรงผลัก จะออกมาพร้อมกับลมหายใจออก

น่าศึกษามากนะ น่าศึกษามาก

* ปิยทัสสี ภิกขุ *

=========

.

เมื่อจิตรู้ประจักษ์ชัด สภาวะการทํางานของสัญญาและเวทนาในระดับกามภูมิแล้ว ความงดงามของธรรมะก็จะเคลื่อนจากกามสัญญาไปสู่รูปสัญญา เราอย่าลืมนะ ในระดับรูปปสัญญามี ๔ ขั้นใช่มั้ย ขั้นที่ ๓ เหล่าพระอริยเจ้าบุคคลผู้หลุดพ้นโดยสมบูรณ์แล้วท่านเหล่านั้นจะมีความสุขอยู่กับวิหารธรรมก็คือในฌานที่ ๓ ที่เราเคยได้ยินได้ฟังว่า เป็นความสุขที่พระอริยเจ้าทรงสรรเสริญเป็นวิหารธรรม ในระดับรูปสัญญานะ

.

จิตของท่านเหล่านั้นไม่อาศัยกามสัญญาเป็นวิหารธรรม เป็นความสุข ในระดับเนกขัมมะสุข เป็นความสุขในระดับรูปสัญญาระดับที่ ๓พอเลยระดับที่ ๓ ไปแล้วเวทนาก็จะเป็นตัวอุเบกขาไปแล้ว เป็นความอัศจรรย์มากว่าเมื่อจิตได้บรรลุถึงระดับรูปสัญญาแล้ว ข้ามพ้นกามสัญญาไปแล้ว อกุศลธรรมทั้งหลาย ความยึด-ความติดทั้งหลาย สิ่งร้อยรัดทั้งหลายอภิชฌาและโทมนัส ดับไปหมดเลย

.

ในขณะที่จิตดํารงอยู่ในสมาธิจิตแต่ละระดับชั้น นั่นคือเหตุผลว่าทําไมอัปปนาสมาธิทั้ง ๔ ขั้น ฌานทั้ง ๔ถึงนับเนื่องเป็นองค์ประกอบเป็นเครื่องมือสู่การบรรลุธรรม เป็นมรรคเป็นองค์ประกอบองค์สุดท้าย มรรคมีองค์แปดนะ

.

เราจะรับรู้ในส่วนวิบากของอันไหน เมื่อฌานที่ ๔ ดับไป วิบากเนื่องด้วยรูปดับไปแล้ว อาสวะที่อาศัยเรือนกายดับไปหรือยัง อาสวะที่เราเคยได้ยินได้ฟังมามันแล่นไปทั่วเรือนกาย รูปขันธ์นี้ดับ ลมอัสสาสะ ปัสสาสะดับ

.

แน่นอนทีเดียว อาสวะมันก็ดับไปด้วย พออาสวะดับไปสติสมบูรณ์ในโมเมนท์นั้น อวิชชาดับไป พระองค์ท่านถึงตรัส อวิชชานุสัยย่อมดับไปในจตุตถฌาน ลมอัสสาสะ ปัสสาสะ ลมหายใจเข้าออกดับไปในจตุตถฌาน เป็นผู้มีสติสมบูรณ์.

ปิยทัสสี ภิกขุ

==============

เรา คือผลผลิตของเวลา ที่เข้าไปยึดไปติด

Group Sitting 01-09-2567

https://youtu.be/ffs9Vav0WdY