Keşke bunları daha önce duysaydım dememek için bir dinle istersen. 🙋‍♂️

Kaçtığımız şey’i yeterince ve mantıklı bir şekilde düşünmedikçe, korktuğumuz şey’in başa gelme hadisesini de bir o kadar hızlandırmış ve daha korkunç bir hale getirmiş oluruz.

Delphi tapınağının girişinde yazan ‘’Kendini bil’’ parolasını görüp kendine ilke edinen insanların hayattaki en önemli gayesi, kendini tamamlama ve bunu yaparken karşısındakini de tamlama üzerine kuruluydu.

Güneşli ve masmavi bir yaz gününde gökyüzüne baktığın zaman yeryüzüne ışıtan güneşin baktığın gökyüzüne göre daha küçük olduğunu görmek o güneşin yaşadığın gezegene göre 100 kat daha büyük olduğu gerçeğini değiştirmez. İşte aklımıza takılıp sürekli büyüttüğümüz dertler de tıpkı bu gökyüzü görüşü gibi zihni çepeçevre sarar. Gerçekte ise zihin, sürekli düşünülen derdin öğütülmesini sağlayacak büyük bir değirmen taşı gibidir.

Zamanı tanımlamamız gerekirse; Dönemi belli, bölümlenmiş, geçmiş, geçmekte olan ya da geçmesi muhtemel süre veya vakitlerdir diyebiliriz.

Biri bize bilmediği halde ne yapmamız gerektiğini söylediğinde ona öylece donuk gözlerle bakıp şöyle demek gelir içimizden: “Peki ama sen benim yaşanmışlıkları mı anlayacak kadar beni tanıyor musun?”, “Benim geçtiğim yollardan geçtin mi? Acılarımı tadıp mutluluklarımı paylaştın mı?” diye sormak gelir içimizden.

Bir kelebeğin ömrünün bir gün olduğu ile ilgili miti herkes bilir sanırım. Fakat bu mit sadece yaşanılan her anın ne kadar değerli olduğunun anlaşılması için söylenmiş olsa gerek. Yoksa bir kelebek için geçirmiş olduğu evreler ve yaşadığı zaman bir günden fazla olmalı...

Bir toplumu oluşturan ve onu bir arada tutan yegâne şey sadece bir araya getirilmiş insanlar topluluğu değildir, o toplumun dinamiklerini oluşturan değerlere verdiği önemdir.

“Kendinizi bilmek istiyorsanız, önce işe kim olmadığınızla başlayın.”

Reklâmların neden bu kadar etkili olduğunu hiç düşündünüz mü?