Daha önce olduğu gibi yüce Aynalı’nın kulübesine gitmiş, her günkü yiyeceğimi almıştım. Bugün kulübenin önüne oturacak yerde Aynalı beni aldı, mezarlığın en ıssız ve caddeye uzak bir köşesine götürdü. Büyük bir mezar taşını göstererek: – Git şu mezarın üzerinde uzan. Adamın başındaki dehşetli kavuğa bakılırsa hayatında büyük bilginlerden biri olması beklenir. Git o koca bilginin maneviyatından ders al çıkarsamalarda bulun! dedi. Gittim mezarın üzerine yattım. Birkaç dakika ölünün kavuğu rüyamda bin türlü şekle girdikten sonra Aynalı’nın üflediği neyin içten ve yanık sesini dinleye dinleye dalmışım. Kömür gibi karanlık bir odada, yatağın içinde yattığımı gördüm. Hem de tam anlamı ile karanlık. Bir süre bekledim. Karanlık sinirlerime oldukça kuvvetle etki ediyordu. Nerede bulunduğumu anlamaya çalışırken odanın kapısı açıldı. Bir adam içeri girdi: – Kalktın mı oğlum? dedi. İçeri giren adamı karanlıktan göremiyordum. Yani bizim bildiğimiz bir görüşle göremiyordum. Yalnız garip bir duygu, değişik bir görüş bende ortay çıktı. Anladım ki gelen adam babammış. Babam öleli uzun zaman olduğundan bu adamın bana “oğlum” demesine şaşırıyordum. Tekrar:
– Oğlum kalktın mı? dedi.
– Evet, dedim. Yalnız sen, benim babam mısın? Adam hayretini belirten bir sesle:
– Oğlum sen çıldırıyor musun? dedi. Ben: – Hayır, yalnız önceki babam öleli...