✒ Gözümü kapadığım zaman, kendimi bir dershanede, heybetli bir öğretmenin karşısında buldum. Dershanede birkaç yüz öğrenci vardı. Bir ara elimi başıma attım. Bir de ne göreyim tepemde bulunan bir kıvrık saç benim bir Çinli olduğumu hatırlattı...
Daha başka şeyler de hatırlamıştım. Ben Nankin şehri halkından bilim ve yetenek eğitimi alan bir gençtim. Memleketim olan Çin’i baştan başa dolaştıktan sonra bilmediğim şeyleri çözemediğimden yolculuk rotamı ve araştırmalarımı Hindistan’a kadar uzatmıştım. Hindistan’da birçok meşhur din bilginine başvurarak bilmediğim şeyleri öğrenmeye çalıştım. Ancak hiçbiri içime huzur verecek bir cevap veremiyordu.
Sonunda Brahmanlar içinde parmakla gösterilen bilgi ve erdem sahibi, her şeyden elini eteğini çekmiş bir bilim adamını tavsiye ettiler. Hindistan’ın kaplan ve yılanlarla, türlü türlü zehirli otlarla dolu ormanlarından birinin ortasında bulunan bir tapınakta oturan Brahman’ı buldum. İşte bu anda onun ilk dersinde bulunuyordum. Brahman, uzun süre sustuktan sonra mezardan geliyor gibi inlemeye benzeyen bir sesle bana hitap etti; sanki bir cenaze konuşuyordu; dedi ki:
– Ey bilim talep eden Çinli! Çözemediğin sorun nedir? Ne arıyorsun? – Ebedi muammayı!Talebeler hayretle birbirinin yüzüne baktılar. Anlaşılan hepsinin istediği buymuş. Brahman tekrar söze başladı:
– Hangisini?
– Hangisini mi? – Öyle ya, hangisini? – Ruhun gerçeğini. Brahman sustu. Cenaze yüzü gibi renksiz, hareketsiz yüzü tamamı ile cansız ve anlamsız bir şekil aldı. Daha sonra bana dedi ki:
– Ruhu canlılar bilemez. Ölmeye razı mısın?
– Evet! – Yanıma gel! Brahman’ın yanına gittim. Kulağıma şu sözler söyledi:
– Elinden geldiği kadar isteklerini benliğini hapsederek “evim, evim, evim” diye devamlı zikirde bulunacaksın. Haydi, seni halvethanene götürsünler. Brahman’ın emri üzerine beni tek başıma kalıp dua edeceğim yer olan halvete getirdiler. Burası ancak bir adam sığacak kadar dar ve karanlık bir yerdi. Orada akşama kadar “evim evim” diye zikirde bulundum. Gönlümde açıklanması mümkün olmayan bir sıkıntı vardı. Üstelik karnım da çok acıkmıştı. Halvethanenin kapısı kapalı idi. Dışarı çıkma arzusu ile birkaç defa kapıya vurmuş olsam da aldıran olmadı. En sonunda geç vakitlerde bir hizmetçi geldi. Beni beş dakikadışarıda bıraktı. ..
https://www.youtube.com/watch?v=3PKZFud9hXA&t=180s

https://www.youtube.com/watch?v=Jqp24LiSb1o
✒ Bugün Aynalı Baba çok neşeliydi. Hatta sevincinin büyüklüğünü herkese göstermek için külahına kocaman bir ayna parçası ve zırhına da iki büyük sarı teneke ekledi. Benim ona olan saygımın nedeni Aynalı’ ya karşı hayran olduğumdan değildi, teneke parçaları ve hatta zırhına büyük bir gaz tenekesi taksa da Onun gibi bir ustaya olan saygım ve sevgim eksilmez. Böyle çok sevinçli nedenini sordum. Cevap olarak dedi ki: – Bizim berber Hacı Mollayı bilirsin. Kedisi doğurmuş. Hem de pamuk gibi beyaz ve pek sevimli bir yavru! – Affedersiniz, azizim, Hacı Mollanın pamuk kedisinin doğurmasından sizin bu kadar mutlu olmanızın nedeninin anlayamıyorum. – Hâlbuki olay çok basit. Pamuğun sağ salim doğurması nedeni ile biz de bugün tören yapacağız! – Kedi yavrusu için ha! (Alaycı bir halde) Bu yavrunun isminin konulduğu gün de kutlama törenleri yapılacak mı? – İsmi konulmuştur. İnsanların yüz binlerce senedir kelime türetmekle uğraşmasına rağmen hâlâ yeterince kelime bulunmayışı ilginç değil mi? – Ne gibi efendim?– Ananın ismi Pamuk. Oğluna da Pamuk ismini vermek pek sıradan olacak. Oysaki Hacı Molla yavrunun ismini de beyazlık ifade eden bir isim koymak istiyordu. Tam dört saat sohbet ettik. “Kar” koymak istedik, biraz soğuk düştü. “Beyaz” kelimesi tekrar edilmeye pek uygun görünmemekteydi. “Sefit”i Hacı Molla asla kabul etmedi. Çocukluğunda coğrafya okurken Bahr-i Sefit (Akdeniz) münasebetiyle bir dayak yemiş, bu bakımdan bu kelimeden nefret ediyor. “Ak” ismini koymayı teklif ettim. Hacı Molla kızdı...

https://www.youtube.com/watch?v=O2D2HhifH4Q
 
✒ On sekiz yaşında, Hint padişahının oğlu imişim. Bir gün şehirde bir gürültü meydana geldi. Herkes telaşta, hatta saray halkı heyecan içindeydi. Bilgili insanlardan ve akıl sahibi doktorlardan olan hocama bu telaşın ve bu heyecanın nedenini sordum. Durumu şöyle açıkladı – Şehzadem, Hint halkına eskiden beri bir ejderha dert olmuştur. Bu ejderha yedi başlı, yetmiş ayaklı ve cildi hiçbir kesici aletin etki edemeyeceği şekilde sağlam, inanılmaz bir zırhla kaplı, ağzından ateş püskürür ve her dilde konuşur. Müthiş bir yaratıktır. Her yedi senede bir defa gelip hepimize: “Bu kervan nereye gidiyor?” diye sorar, bu soruya kimsenin aklı ermez. Hangi kervan? Bilinmez. Bu soruyu yedi defa tekrar eder. Yedincide cevap alamayınca hepsi yirmi yaşında olmak üzere, yedi delikanlı ile yedi bakire kız kendisine kurban verilir. Bunları yutar. Bundan sonra: “Yedi sene sonra yine geleceğim. Sorumun cevabını Kaf Dağı’ndaki Anka’dan öğrenebilirsiniz.” deyip gider. İşte o zaman geldi. Yedi yıl bitti. Bugün ejderha gelecektir. Biz de istemeyerek rasgele belirleyerek yedi delikanlı ve yedi bakire kızı seçip ona vereceğiz, dedi. Hocamın bu hikâyesi beni şaşırttı; Daha fazla bilgi almaya başladım ve dedim ki: – Hocam, bu Kaf Dağı acaba neresiymiş? Anka kim oluyor?

Bugün hava biraz sıkıntılı, buna rağmen serin ve güzel idi. Aynalı’nın eline bir tabak dolusu irmik helvası geçmiş. Ben erkence kulübenin önüne uzandım. Daha önceki günlerde olduğu gibi acayip bir uyku ve garip olaylara tanıklığım başladı. Kendimi Ayasofya Camiinin müezzini olarak görüyordum. Saatime baktım. Sabah ezanının okunma vakti gelmişti. Minareye çıktım. Sadece bir defa “Allahu Ekber” dememle beraber büyük bir kuş minareye yaklaştı. Beni pençesi ile kaptığı gibi arkasına oturtarak uçtu gitti. Korku ve şaşkınlığım biraz azaldıktan sonra hayretle etrafı izlemeye başladım. Güneşin parlak ışıkları havayı yeni yeni aydınlatmaya başlamıştı. Aşağıya baktım. Minarenin tepesini görebilecek kadar yükselmiştim. Kuşun sırtı büyük bir oda kadar geniş ve düz olup insanın gereksinimi olan her türlü yiyecek, giyecek ve diğer lüzumlu malzemeler kuşun sırtının her iki tarafına konulmuş raf ve dolap gibi araçların içine yerleştirilmişti. Hayretle: – Ya Rab! Bu ne haldir? Bu nasıl bir kuş, beni nereye götürüyor? dedim. Kuş başını çevirdi. Sözlerimi duydu: – Ben meşhur Anka Kuşuyum. Korkma, sana bir zarar gelmez. Ben kendi cinsimin padişahıyım. Arkamda tahıl ve yiyecek yüklü elli tane daha Anka kuşu var. Hiçbir şeye ihtiyacın olmaz, dedi...

Daha önce olduğu gibi yüce Aynalı’nın kulübesine gitmiş, her günkü yiyeceğimi almıştım. Bugün kulübenin önüne oturacak yerde Aynalı beni aldı, mezarlığın en ıssız ve caddeye uzak bir köşesine götürdü. Büyük bir mezar taşını göstererek: – Git şu mezarın üzerinde uzan. Adamın başındaki dehşetli kavuğa bakılırsa hayatında büyük bilginlerden biri olması beklenir. Git o koca bilginin maneviyatından ders al çıkarsamalarda bulun! dedi. Gittim mezarın üzerine yattım. Birkaç dakika ölünün kavuğu rüyamda bin türlü şekle girdikten sonra Aynalı’nın üflediği neyin içten ve yanık sesini dinleye dinleye dalmışım. Kömür gibi karanlık bir odada, yatağın içinde yattığımı gördüm. Hem de tam anlamı ile karanlık. Bir süre bekledim. Karanlık sinirlerime oldukça kuvvetle etki ediyordu. Nerede bulunduğumu anlamaya çalışırken odanın kapısı açıldı. Bir adam içeri girdi: – Kalktın mı oğlum? dedi. İçeri giren adamı karanlıktan göremiyordum. Yani bizim bildiğimiz bir görüşle göremiyordum. Yalnız garip bir duygu, değişik bir görüş bende ortay çıktı. Anladım ki gelen adam babammış. Babam öleli uzun zaman olduğundan bu adamın bana “oğlum” demesine şaşırıyordum. Tekrar:
– Oğlum kalktın mı? dedi.
– Evet, dedim. Yalnız sen, benim babam mısın? Adam hayretini belirten bir sesle:
– Oğlum sen çıldırıyor musun? dedi. Ben: – Hayır, yalnız önceki babam öleli...

Bugün de geçen iki gün gibi ney sesi ile kendimden geçtim. Kendimi on iki yaşında bir çocuk gibi gördüm. Büyük bir şehrin düzenli bir sokağında büyükçe ve güzel bir evde oturuyorduk. Yeni uyanmıştım. Güneşin parlak ışıkları, güzellik nurunun yansıması olan eşyayı yeni yeni okşamaktaydı. Yatağımdan kalkacağım sırada odamın kapısı açıldı. Bir hizmetçi, babamın beni beklediğini söyledi. Kalktım, hizmetçiyi takip ederek yürümeye başladım. Büyük bir odaya girdik. Babamla karşılaştım. Babam yüz yaşlarında yaşlı bir ihtiyardı. Sanskrit dili ile konuşuyorduk. Babam dedi ki: – Oğlum, yaşın on ikiyi buldu. Artık kendini ve evreni öğrenme zamanın geldi. Seni en büyük ustaya götüreceğim. Şimdi hikmet evresini bulduğun için sana olan memnuniyetim nedeni ile üç gün üç gece düğün yapacağım. Sen bu düğünde hizmet edeceksin. Sana rehber olacak kalfayı göreceksin, dedi. Gerçekten tantanalı, gösterişli bir düğün başladı. Birinci gün bütün Brahmanlar ve memurların kibarları, ikinci gün asker ve tüccarlar, üçüncü gün fakirler davet edildi. Bu üç günde ben misafirlere hizmet ettim. Üçüncü gün seksen yaşında bir fakir benim kalfam oldu. Dördüncü gün erkenden babam bizi yola çıkardı. Rehberim, bir eşeğe binmişti. Bense arkasında yaya yürüyordum. Rehberim: – Oğlum, bilim ve hikmetin kıymetini öğrenmen için yaya gideceksin. Herhangi bir şey pahalı olmazsa değeri de anlaşılmaz, dedi... *

➤ Sıcak kahvelerimizi içtikten sonra Aynalı Baba kulübesinden uzun bir ney çıkardı. Hafif ve hoş bir şekilde çalmaya başladı. Bu ses bana, mezarlığın gizemli sessizliğiyle birleştiğinde, anlamını veremediğim garip bir zevk veriyordu. Yüreğimden bazen hüzün taşıyan, bazen sevinçli ahlar çıkaracak kadar gittikçe şiddetlenen bu tuhaf zevkte, kahvenin de tesiri vardı. Kendimde acayip değişiklikler hissediyordum. Sanki taşımaya mahkûm olduğum ağır bir yük üzerimden alınmıştı. Kendimde büyük bir hafiflik duyuyordum. Aynalı Baba, ney ile taksimini bitirdikten sonra hafif, tok ve kalın bir sesle okumaya ve sonradan ney ile çalmaya başladı. Okuyordu: Bu kötü mülküne ibretle nazar kıl, ey can! Gafleti eyle heba, hali değildir meydan. Hani Sultan Süleyman, hani İskender Han? Sad-hezar ömrü sürur ile geçir sen bir an Ne güle, bülbüle baki, a gözüm bağ-ı cihan. Kime yar oldu, istediğince felek-i devr-i zaman... * Şehbenderzâde Filibeli Ahmed Hilmi’nin eserin başında zikrettiği gibi; “Bu kitabı, hakikat endişesi taşıyan vicdanlar, sona dair konuları seven insanlar, zevkle (dinleyebilirler) okuyabilirler.”
🎙Spotify ➤ https://open.spotify.com/artist/3J4hL...
📖 Blogger ➤https://ayhanyalcinn.blogspot.com/
📷 instagram ➤https://www.instagram.com/sesliterapi/
▶ Twitter ✔ https://twitter.com/AyhanYalcin_
Mail ; ✉ (Contact) / [email protected] İnstagram : https://www.instagram.com/ayhanyalcin...