Ceramika Henryka Luli charakteryzuje się prostotą i oszczędnością form. Ascetyczne kształty urozmaicone zostają bogactwem szkliw. Najciekawsze efekty daje zestawienie geometrycznych form z polewami fakturalnymi. Obok zestawiania gładkich powierzchni z grubymi, mięsistymi polewam atrakcyjność tej techniki zdobienia wynika z pewnej nieprzewidywalności. Ostateczny efekt jest bowiem wynikiem reakcji zachodzących w trakcie wytapiania szkliw. Mimo nawet najlepszego rozpoznania technologii, artysta nie jest w stanie do końca przewidzieć w jaki sposób szkliwa mogą spłynąć po naczyniu.