De jeugd van Willem Himmelreich speelde zich af op nr 47 aan de Koningsweg. Dat straat je zag er toendertijd heel anders uit dan nu. Je had er bedrijven en bedrijfjes, machinebouw Doeschot bijvoorbeeld of meneer Casteleijn, die de oude US army banden van nieuwe profielen voorzag. Maar er zaten er meer Firma Kuiper, glas en verf, van Weert Rotan, melkhandel van der Peet en zo kan ik nog wel even doorgaan. In bijna elk pand aan de Koningsweg was wel een bedrijf gevestigd. Niet bij Willem, het oudste kind van de familie Himmelreich. Zijn vader was muziekleraar en menig kind in Alkmaar kent hem en kreeg les van hem. De oude lagere school, naast op nr 49, de Burgt werd in de oorlog gevorderd door de Wehrmacht. Een spannende periode ook omdat de ouders van Willem in het verzet zaten, hij schreef er een boek over. Paula Stet heeft van het gesprek met meneer Himmelreich een gedicht gemaakt.

Jan Boerman vertelt in dit hoorspel zijn oorlogsverhaal over Huize Voorhout. Voor de oorlog in 1938 kreeg het huis de bestemming van luxe tehuis voor rijke bejaarden, maar in de 1940 vorderden de Duitsers het pand en er het Ortskommandantur en De Feldgendarmerie (de Duitse militaire politie) in gevestigd.  In1944 kwam daar ook nog een eenheid van de Sicherheitsdienst bij.

Jan Boerman heeft zeker geen prettige herinneringen aan huize Voorhout. Als kleine jongen werd hij samen met zijn broertje door de Duitsters opgepakt en vastgehouden. In dit hoorspel vertelt hij wat voor impact dat gehad heeft op zijn verdere leven en schrijft hij er een boekje over.

Esmee Reemnet, Rhodé Nobel en Robin Roozen, drie studenten van de theateropleiding Haarlem maakten op basis van het interview met meneer Boerman dit hoorspel.

Annemiek Klever, culturele duizendpoot, feministe en welbekend in Alkmaar. De laatste jaren met name vanwege het organiseren van het theatervariété festival: Showman's Fair in de Alkmaarder Hout. Luuk Ransijn interviewde Annemiek en maakte op basis van haar herinneringen dit lied, dat gaat over de periode van 1977 tot 1989 dat zij in in de Vrouwenstraat boven het Indische eethuisje, Ropaja woonde.

In 1929 wordt het nieuwe ziekenhuis aan de Wilhelminalaan geopend. De oude gebouwen van het stadsziekenhuis aan de Paternosterstaart zijn niet meer nodig en worden afgebroken. 

Dan ontstaat, grenzend aan de Paardenmarkt een grote open plek. De kermis, lapjesdag, brandweerwedstrijden, 8 oktober festiviteiten en de zaterdagmarkt vinden er plaats, maar verder was het Canadaplein tot het ontstaan van het huidige cultuurplein gewoon een parkeerplaats voor auto's. Heel veel Alkmaarders herinneren zich nog zwembad de Overdekte, waar ze als kind hebben leren zwemmen. Met op het plein de patatwagen van Blauw. Hoe heerlijk was zo'n patatje 'met' of 'zonder' toch na het zwemmen.

Jip Berlijn heeft over de jeugd van Piet Mulder, die dichtbij het Canadaplein woonde, een lied gemaakt.

Dit hoorspel speelt zich af in de Alkmaarse wijk Oud Overdie. Gerard Venneker, woonachtig in Canada schreef zijn herinneringen uit zijn jeugd op.

Overdie is een Alkmaarse volkswijk die eigenlijk uit twee delen bestaat: het tegen het centrum van Alkmaar gelegen vooroorlogse Oud Overdie en het zuidelijker gelegen Nieuw Overdie, gebouwd in de jaren '60. De twee delen worden gescheiden door een park.

De naam Overdie verwijst naar het riviertje de Die. Dit veenriviertje kwam via de Boekelermeer, Kooimeer en Achtermeer de stad binnen en stroomde via de Blekerskade, Baangracht en de Mient naar een ander veenmeertje, De Rekere. De Die bestaat in Alkmaar niet meer, maar her en der kom je nog steeds die naam tegen. De Die iseigenlijk ook een verbastering van het IJ.

In 1948 ontstaan in Oud Overdie in verband met de bouw van 107 nieuwe woning voor de Vereniging Volkshuisvesting 4 nieuwe straten die vernoemd worden naar zeehelden. Jacob van Heemskerkstraat, Cornelis Evertsenstraat, Jan van Galenstraat en de Kortenaerkade. Het in dit complex gelegen plein wordt het PA de Langeplein genoemd, ter nagedachtenis aan de overleden voorzitter van deze Vereniging.

Hans Ory vertelt over zijn tijd op de St. Matthiasschool in Oud Overdie. De Matthiasschool is opgericht als jongensschool. Katholieke jongens en meisjes zaten in die tijd nog op aparte scholen.

Er werd daar toen lesgegeven door de broeders van Saint Louis. Hans was nog maar 5 jaar toen hij al naar de lagere school ging. Hij woonde in die tijd met zijn ouders en 14 broers en zussen aan de Omval, zijn vader was aannemer. Het originele gebouw uit 1952 werd ontworpen door de Alkmaarse architect W.A Keesom. Deze architect bouwde in Alkmaar en omgeving meerdere, meestal katholieke scholen.

Het oorspronkelijke gebouw van de St. Matthiasschoolschool is gesloopt en in de plaats van dit monumentale pand aan de Coornhertkade 105,  verrijst een woningblok met de welluidende naam:  De Alkmaarse school. Rondom de sloop van de school is heel wat gedoe geweest. Wijkbewoners en liefhebbers van oude gebouwen wilden het hoofdgebouw het liefste behouden, omdat het in een uitstekende staat was, maar helaas het ging toch plat.

In deze 5e aflevering zijn we te gast in de voormalige Alkmaarse gevangenis nu: Het Fallon hotel.

Aan de rand van de Alkmaarder Hout, naast de Joodse begraafplaats aan de Westerweg, werd in 1884 een “Penitentiaire Inrichting” gebouwd naar het ontwerp van de architect Johan Frederik Metzelaar. Deze architect ontwierp ook de Koepelgevangenissen in Arnhem en Breda.

De Penitentiaire Inrichting staat bij de meeste Alkmaarders bekend als “Schutterswei”, maar die naam kreeg het pas in 1950. De naam Schutterswei verwijst naar het veld waar de Alkmaarse Schutterij ooit haar oefenterrein had.

Het oorspronkelijke gebouw bestond uit een hoofdgebouw aan de Prins Bernardlaan met daarachter een cellenvleugel met 26 cellen en 3 lokalen. In 1889 en 1891 werd het complex uitgebreid met een nieuwe cellenvleugel met 76 cellen achter op het terrein. In 1891 werden ook de dienstwoningen links en rechts van het hoofdgebouw gebouwd.

In Schutterwei zaten, naast minder bekende boeven, Willem Holleeder en zijn mede ontvoerders van Heineken. Zo ook de beroemde bankovervaller en “meesterontsnapper” Stanley Hillis , “meesteroplichter” heer Olivier, Molukse treinkapers en “Pistolen Paultje”.

Ik spreek met twee ex-cipiers, Jos Borst en Wim Harsveld, die er beiden nu nog heel veel lol aan beleven om rondleidingen door het gebouw te verzorgen en daarin de luisteraar te trakteren op de meest spannende verhalen.

In deze aflvering staat Loes Citroen centraal. Loes was 25 jaar voorzitter van de Alkmaarse Synagoge. Ze is geboren op 31 augustus 1948 in Zandvoort, verhuisde op haar 27e naar Alkmaar en is kind van Joodse ouders. Loes begon in de jaren 80 met biologisch dynamisch tuinieren om de wereld een stukje beter te maken en ze schreef artikelen voor kranten en tijdschriften over respectvol omgaan met aarde, mens en dier. Ruim 25 jaar geleden bezocht ze een baptistenkerk in de Hofstraat 15,  omdat ze wist dat daar ooit een synagoge gehuisvest was. Ze verbaasde zich dat er in Alkmaar niets was dat herinnerde aan de mensen die in de Tweede Wereldoorlog waren weggehaald en niet meer zijn teruggekomen.

In deze vierde aflevering van onze serie hoorspelen staat de firma Hoed centraal. Tiny Swaag-Hoet, nu 99 jaar dochter van Cees Hoet, één van de 6 eerste eigenaren van de Gebroeders Hoed herinnert zich nog heel veel uit de tijd dat zij met haar ouders, broers Cor en Henk en zus Marjan op het Scharlo woonde en haar vader de stalhouderij onder zijn beheer had.  De 6 gebroeders Hoed en hun echtgenotes woonden allemaal bij elkaar op het Scharlo. André Hoet,, kleinzoon van Cees  vertelt in deze aflevering wat hij zich van zijn tijd na de oorlog over bedrijf herinnert.

In 1926 werden de panden aan de zuidzijde van het Scharlo gesloopt door ze  grotendeels gecontroleerd af te laten branden om zo meteen ook de daar heersende wandluis te verdelgen. Ook de familie Kesselaar, de bekende Alkmaarder Andre Carrell en vader van Rudi woonde in dit rijtje. Er herrezen nieuwe panden in herkenbare Amsterdamse Schoolstijl. Op de ene hoek café du Passage, op de andere hoek café Royal en in het midden op de nummers 17, 19 en 21 het statige gebouw van rijtuigenverhuur en begrafenisonderneming Hoed, nu Radio Bakker. Het pand loopt helemaal door tot het Groenelaantje. Zo konden de verhuiswagens er aan de voorkant in aan de achterzijde weer uit.  Boven zijn vier woonhuizen gerealiseerd. 

In deze derde aflevering staat de chocoladefabriek, Ringers centraal. U maakt in dit hoorspel kennis met meneer Okhuijzen en meneer Busselaar, twee werknemers, die na de oorlog bij de fabriek werkten. Hun beide vaders werkten er in deze periode ook. De oudere Okhuijzen was chocolatier en de oudere Busselaar werkte op de machine afdeling. Oprichter Hendrik Ringers ging in 1901 naar Zwitserland. Hij was toen 21 jaar en wilde chocolade maken. Hij kwam terecht bij de beroemde chocoladefabrikant Cailler en zag daar dat ze veel chocolade aan Nederland verkochten. Na eerst nog in Parijs het vak chocolatier verder te hebben ontwikkeld, kwam Hendrik  in 1905 terug in Alkmaar. Zijn vader, een aannemer, bouwde een pakhuis, aan het Varnebroek voor hem.

De zaken gingen goed, vooral toen broer Theo binnen het bedrijf de financiële man werd.  Het pand aan het Varnebroek werd al snel te klein en in 1920 waren de broers in staat om een fabriek in Rotterdam te kopen. Daar gingen de  zaken geweldig, dus na een tijdje werd ook die fabriek weer te klein. De vader van Hendrik en Theo Ringers besloot toen om een stuk grond op de Noorderkade te kopen en bouwde daar het huidige pand, de Ringersfabriek. Gelukkig maar, want in de oorlog tijdens de bombardementen op Rotterdam werd de fabriek aldaar platgebombardeerd. Na de oorlog werd de fabriek in Rotterdam afgestoten en werd de chocoladefabriek definitief in Alkmaar gevestigd.

Het huidige Ringersgebouw is opgetrokken uit baksteen en beton,  met stalen vensters en gebouwd in de Amsterdamse schoolstijl. Met de grote klok en de naam Ringers op de gevel is het pand al jarenlang boegbeeld van de stad