De tekst van Genesis 12-17 beschrijft een nieuw paradigma van het menselijk subject, geïllustreerd door de levens van Abraham en Sarah. Het gaat over het overstijgen van egocentrisme en het aannemen van verantwoordelijkheid voor anderen. Abrahams reis symboliseert een morele en spirituele transformatie, waarbij hij zijn vertrouwde identiteit achterlaat en een onbekende toekomst tegemoet gaat, geleid door beloften van het goddelijke. Dit proces van zelfoverstijging en ethisch leven voor de ander wordt gepresenteerd als een fundamentele verschuiving in menselijk bewustzijn en relaties, waarbij de Bijbel en rabbijnse hermeneutiek als rijke bronnen van interpretatie dienen. De belofte aan Abraham en Sarah is van grote betekenis en hun toekomst wordt bepaald door hun eigen keuzes en interacties met anderen, in lijn met een goddelijk plan. Dit alles vormt de basis voor een nieuw begrip van mens-zijn, waarbij de ander voorrang heeft en ethisch leven centraal staat.

Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Het tweede deel van Genesis 18 is het merkwaardige gesprek van Abraham met God over de naderende verwoesting en het oordeel van Sodom.

Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Ik kwam deze week deze regel uit een van de gedichten van T. S. Eliot tegen en dat raakte me nogal. Want ik blijf natuurlijk nadenken over de grote vraag, hoe kwam het er nou van dat ik van een christelijke predikant, meer of meer op de evangelische lijn, in ieder geval in de theologie van Karel Barth opgegroeid, hoe kwam het er nou van dat ik van die christelijke positie overging naar, ja, naar wat eigenlijk? Naar een bevestiging van de kernpunten van het jodendom, naar een bevestiging van de grote waarden van het tora, naar een ontkenning van een groot deel van de katholieke en protestantse dogmatiek, met name het dogma van de godheid van Jezus.

Hoe kwam het er nou van dat ik daar afstand van nam en ja, naar welke positie ben ik dan nu toegegroeid? Wat mij voor ogen zweeft is toch het gemeenschappelijke van jodendom en christendom. Het christendom zoals het misschien oorspronkelijk bedoeld was, in zijn Messiaanse-Joodse of in zijn Joodse vorm en context. In het jodendom zoals het zich kon ontwikkelen en zich nu ontwikkeld, ondanks de holocaust, zich ontwikkeld tot een godsdienst die de waarheid van godse openbaring op de Sinaï aanbiedt aan alle volkeren.

 Dus het staat mij voor ogen dat we uiteindelijk meemaken, niet per se zelf tot stand brengen maar meemaken dat de Heere God bezig is om jodendom en christendom in voor ons misschien nog een verre toekomst toch op één lijn te krijgen. Wat belangrijk is, is dat we de stekelige grenzen opgeven die we nu hebben, dat we ons zelf blijven, dat ook de christelijke kerk zichzelf moet blijven terwijl het tegelijkertijd haar Joodse moeder volledig erkent en de belangrijke delen van de Joodse godsdienst simpelweg ook ter harte neemt en werkelijk accepteert. Dat het dus die Griekse filosofische dogmatische aankoeksels durft op te geven.

Nou dan hou je toch nog aardig wat christendom over, een christendom dat toch meer zegt dan de theologie van de Noachiden die uiteindelijk alleen maar de zeven geboden voor de zonen van Noach benadrukken, een beetje in de marge van het jodendom gaan staan terwijl ik denk dat het veel belangrijker is om het christendom van binnenuit aan zijn tweede reformatie te helpen, een re-judaïseringsoperatie, een herstel van de ware Joodse wortels van het christendom en dat is niet nieuw want dat wordt al sinds de vorige eeuw in de jaren zeventig door allerlei mensen zoals Zoudema geprobeerd. Wat je overhoudt is wat misschien dan toch een liberaal christendom moet heten omdat het zich distanceert van die dogmatische laag en wat je anderzijds ja een soort messiaans jodendom moet noemen maar dan een messiaans jodendom dat niet probeert om een evangelisch christendom te verpakken in een rabbijnsjoods jasje dat is mijn kritiek op vele vormen van messiaans jodendom dat het eigenlijk daarop neerkomt een rabbijnsjoodse verpakking die het voor sommige joden aantrekkelijk maakt om deel uit te maken van zo'n gemeenschap maar in de kern toch een evangelisch christendom.

Wat moet er dan weg van het evangelisch christendom nou een aantal dogmatische aankoeksels zoals de godheid van jezus zoals rechtvaardiging door geloof alleen rechtvaardiging door geloof ja maar niet door geloof alleen nadruk weer ook op praktische kanten van de vroomheid praxis pietatis zei sjouker volstra altijd maar die moet op het jodendom geënt worden zonder rabbijns te worden want rabbijnsjodendom is echt iets wat in en voor jodenbestemd is dat is hun traditie dat is niet erg dan mogen we meelezen meekijken mee van genieten ervan leren we moeten ons dat niet zomaar eigen maken we hebben bovendien in het christendom een hele eerbiedwaardige eigen traditie die wel gezuiverd moet worden van de grootste schandvlek en de grootste innerlijke zwakte die daarin zit namelijk het anti-judaïsme maar ik denk dat het christendom als je dat vergelijkt met de andere godsdiensten in deze wereld toch zo nadrukkelijk joods van karakter is dat een dergelijke re-judaïsering eigenlijk ook wel voor de hand ligt en ik vraag me ook af of veel mensen hun geloof echt gevormd hebben in overeenstemming met met de dogma's die er zo rond hangen dat is vaak lippendienst dat zijn vaak woordjes terwijl in de in de werkelijkheid dat geloof helemaal niet die dogmatische vorm heeft en dat is de reden dat ik zelf me wel thuis voel in de doopsgezinde traditie die en dat element van het liberale heeft dus nadrukkelijk niet dogmatisch is maar aan de andere kant wel steeds weer opnieuw leren wil van de bijbel en dat hoop ik dan tenminste ook van het jodendom leren wil dat was vroeger bij een aantal mensen zoals Auke de Jong en anderen toch wel het geval nou dat is waar ik sta dat is mijn overtuiging en dan is mijn slotsom dus dat alles wat ik ooit voor waar heb gehouden nog steeds voor mij waar is maar in een andere betekenis.

Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Essentieel voor het Joodse inzicht in het menselijk leven en hoe dat geleid moet worden, is de overtuiging dat de fout van de eerste ouders van de mensheid het menselijke vermogen tot rechtvaardig gedrag niet zodanig in gevaar bracht dat er gesproken kan worden van "erfzonde", zoals het christendom die opvat. Aangezien mensen voor Joden de vrijheid van hun wil behouden, met de macht om te kiezen tussen goede en kwade neigingen, zijn de morele wetten van de Torah een adequate gids voor het uitoefenen van onze vrijheid. God heeft ons geschapen, heeft ons de vrijheid gegeven om te kiezen en heeft ons een geheel van verheffende verhalen en gedragswetten geopenbaard om ons te leiden in ons leven met God en met elkaar.
Met Tora bedoelen we de Tien Geboden, de vijf boeken, de hele Hebreeuwse Bijbel, en de enorme traditie van commentaren en responsa die zich tot op de dag van vandaag uitstrekt. Geleid door deze heilige literatuur kunnen Joden leven zoals God het bedoeld heeft. Het uiteindelijke doel van al dit streven is wat tegenwoordig in de volksmond tikkun olam wordt genoemd, het helen van een gebroken wereld. Wij zijn geroepen om onze schouders onder het wiel van de geschiedenis te zetten en voorwaarts te duwen totdat deze menselijke wereld het Koninkrijk van God wordt - of tenminste totdat het waardig is gemaakt om de Messias te ontvangen die het tijdperk van vrede en gerechtigheid voor iedereen tot bloei zal brengen.
Het is waar dat het Nieuwe Testament onbegrijpelijk zou zijn zonder de eerdere Joodse Geschriften, dat de verslagen over leven, dood en wederopstanding in de evangeliën zijn geschreven om Israëlitische thema's weer te geven, en dat het verhaal van Jezus van Nazareth is samengesteld om het verhaal van het volk Israël, dat in het Eerste Testament is opgetekend, te herhalen en te recapituleren. Als Jezus de voorbeeldige Israëliet is wiens verhaal aanleiding gaf tot de christelijke theologie, dan is het volk Israël het collectieve individu wiens verhaal de Joodse theologie inspireerde. Zowel Jezus als Israël worden in de respectievelijke teksten ''Zoon van God'' genoemd, beiden zijn het resultaat van wonderbaarlijke geboorten, beiden zijn door God gezonden voor een wereldverlossend doel, en beiden ondergaan de dood en wederopstanding, één keer in het geval van Jezus, vele malen in het geval van Israël.

Maar zelfs met al deze parallellen, en nog veel meer, is het verhaal van het Nieuwe Testament voor christenen veel meer dan een recapitulatie of herhaling van eerdere thema's.
 Jezus vertegenwoordigt een nieuwe openbaring van God aan de wereld, een inbraak van het oneindige in het eindige, van het eeuwige in de tijd. Maar terwijl Joden en Christenen hun meningsverschillen meestal hebben toegespitst op de vraag wie deze Jezus was (''Wat denkt u van de Christus?'' Matt. 22:42), heb ik altijd de indruk gehad dat de verschillende antwoorden op deze vraag het gevolg zijn van een eerder meningsverschil over het gedrag van de eerste ouders van de mensheid.
Wanneer ik spreek over de Joodse theologie, benadruk ik dat wat er ook gebeurt in het verhaal van Eden, de zonde van ongehoorzaamheid van Adam en Eva geen "erfzonde" in de christelijke zin is. Voor het Jodendom blijven mensen vrij na de zonde in Eden, nog steeds in staat om het goede te kiezen en succesvol met God te leven.
Als leidraad bij hun inspanningen kreeg Israël de Torah om naar te leven en om door middel van voorschriften en voorbeelden aan alle volkeren te onderwijzen. Het hele verhaal van het oude Israël gaat ervan uit dat zonde weliswaar een slechte gewoonte is, maar dat deze aangepakt kan worden door een combinatie van menselijke gehoorzaamheid aan de Torah en goddelijke genade waardoor God ons vergeeft wanneer we onvermijdelijk tekortschieten.
Het is op dit punt, in deze eerste morele evaluatie van de menselijke persoon na Eden, dat het Christendom verschilt van het Jodendom. Beide geloven omvatten zowel menselijke inspanningen als goddelijke genade, maar de accenten liggen anders.


Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Zie voor de tekst van de blog:

https://koinoniabijbelstudie.nl/paulus-tegen-jodendom/

Of bekijk de video hier:

https://youtu.be/NaR0XmemqIo

Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Deuteronomium 6 en Deuteronomium 12 zijn twee hoofdstukken in het boek Deuteronomium in het Oude Testament van de Bijbel. Beide hoofdstukken beschrijven richtlijnen en instructies voor de Israëlieten met betrekking tot hun aanbidding en toewijding aan God. Hoewel de hoofdstukken op het eerste gezicht los van elkaar lijken te staan, is er een sterke relatie tussen de twee, vooral wat betreft het belang van het gehoorzamen van God uit liefde en toewijding.
In Deuteronomium 6, waar vaak naar verwezen wordt als het Sjema, gebiedt God de Israëlieten om Hem lief te hebben met heel hun hart, ziel en kracht. Dit hoofdstuk benadrukt het belang van het doorgeven van de geboden en wetten van God aan toekomstige generaties, zodat hun geloof in God sterk en standvastig blijft. Deuteronomium 6 legt een fundament van liefde en toewijding aan God als de drijvende kracht achter de gehoorzaamheid van de Israëlieten aan Zijn geboden.
Deuteronomium 12 zet dit thema van gehoorzaamheid en toewijding aan God voort. In verzen 1-7 wordt de nadruk gelegd op het vernietigen van alle plaatsen waar het Kanaänitische volk hun goden aanbad en in plaats daarvan het centraliseren van de aanbidding op de ene plaats die God zou uitkiezen. Deze actie moest worden ondernomen uit liefde voor God en een verlangen om alleen Hem trouw te blijven.

Door de aanbidding op één plaats te centraliseren, toonden de Israëlieten hun toewijding aan God als de enige ware God van Israël. Deze daad van het vernietigen van de heidense altaren en hoge plaatsen toonde hun volledige trouw aan God en hun afwijzing van andere goden. Door dit te doen, vervulden zij hun verplichting om God lief te hebben met heel hun hart, ziel en kracht, zoals geboden in Deuteronomium 6.

De relatie tussen Deuteronomium 6 en Deuteronomium 12 is duidelijk - liefde voor God is de drijvende kracht achter gehoorzaamheid en toewijding. De handelingen die in Deuteronomium 12 worden beschreven, met name in verzen 1-7, moeten worden begrepen als noodzakelijke stappen die genomen worden uit liefde voor de enige God van Israël. Door Zijn geboden te gehoorzamen en Hem alleen te aanbidden, toonden de Israëlieten hun liefde en toewijding aan God en erkenden zij Zijn rechtmatige plaats als hun God.

Concluderend zijn Deuteronomium 6 en Deuteronomium 12 onderling verbonden hoofdstukken die het belang van liefde en toewijding aan God als motivatie voor gehoorzaamheid benadrukken. De handelingen die in Deuteronomium 12 worden beschreven, met name in verzen 1-7, moeten worden begrepen als noodzakelijke stappen die worden genomen uit liefde voor God en een toewijding om Hem alleen te aanbidden. Uiteindelijk onderstreept de relatie tussen de twee hoofdstukken het centrale belang van het liefhebben van God met heel ons hart, ziel en kracht om Hem trouw te blijven.


Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Samenvatting:
Het Mattheaanse anti-Judaïsme is beperkt en lijkt geen fundamenteel onderdeel van het vroege christendom. Het vertegenwoordigt eerder een intern Joods conflict tussen twee groepen: degenen die Jezus als Messias accepteren en degenen die dat niet doen. Dit conflict had een sterke invloed op de intensiteit van de Mattheaanse polemiek, maar moet niet worden gezien als bewijs van openlijke haat. Het is eerder een gevolg van een intern geschil.
Sociologisch onderzoek suggereert dat conflicten intenser zijn in nauwere relaties, wat de hevigheid van het Mattheaanse conflict verklaart. Het conflict was tussen Joden die ooit een homogene groep vormden en, ondanks hun scheiding, nog steeds veel gemeen hadden, met als belangrijkste twistpunt de Messiaanse rol van Jezus.
De Mattheaanse kerk, voornamelijk Joods-christelijk, gebruikte anti-Judaïsme om zich te onderscheiden van het hedendaagse Jodendom van de synagogen. Dit hielp bij het versterken van de identiteit van de kerkleden en het duidelijk maken van het onderscheid voor potentiële Joodse bekeerlingen. Het Mattheaanse anti-Judaïsme was een middel om de identiteit van een specifieke Joodse groep te vestigen, niet om algemene haat tegen Joden aan te wakkeren.
Het Evangelie van Mattheüs promoot geen anti-Joodse trends en heeft geen antisemitische ondertoon binnen de Joods-christelijke context. Echter, buiten deze context kunnen de nuances van het interne Joodse dispuut verloren gaan, wat kan leiden tot antisemitisme. De rol van het Evangelie bij het bevorderen van openlijk antisemitisme is het resultaat van een verkeerde interpretatie door niet-Joodse christenen die niet bekend waren met het Joods-christelijke leven en denken.


Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Bespreking van het evangelie van Mattheüs met de vraag: is het evangelie als geheel als anti-Judaïstisch te kwalificeren? Ik probeer duidelijk te maken dat dat tot op zekere hoogte het geval lijkt te zijn. In een volgende bespreking probeer ik de pro-Judaïstische elementen in dit evangelie nader toe te lichten.
Wat vooral van belang is, is dat de these dat het gehele Mattheüsevangelie een messiaans-joodse theologie bevat of tot uitdrukking brengt niet kan worden volgehouden. Het lijkt duidelijk te zijn dat het we te maken hebben met een tekst die in twee fasen tot stand is gekomen, waarbij de eerste generatie een duidelijke pro-joodse benadering kenden, terwijl de tweede, heiden-christelijke generatie de gehele boodschap in een polemische confrontatie met het jodendom (inclusief de Joods-christelijke groepen) heeft ingevoegd. Daarbij is wellicht een intern joodse discussie - tussen Messiaanse en niet-Messiaanse joden - tot een algehele afwijzing van het Jodendom en de Torah uitgewerkt.

Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

In deze uitzending spreek ik over de nasleep van Jezus' kruisiging en de gevolgen daarvan voor het Joodse en Christelijke geloof. Er wordt ingegaan op de acties van Jozef van Arimathea, die, in de verwachting van het Koninkrijk van God, moedig het lichaam van Jezus bij Pilatus opvraagt en voor een waardige begrafenis zorgt.

Deze daad eert Jezus als een rechtvaardig figuur binnen Israël, ondanks de mislukking van zijn messiaanse missie.

Het verhaal gaat verder met de mysterieuze gebeurtenissen na Jezus' dood, zoals het lege graf en de verschijning van engelen, die de blijvende betekenis van Jezus' leringen en de verwachting van Gods koninkrijk symboliseren.

De ervaringen en getuigenissen van de discipelen leiden tot twee cruciale beslissingen: Jezus' dood komt overeen met de profetische geschriften, en zijn kruisiging ontkent de komst van het Messiaanse Tijdperk niet.

De wederopstanding van Jezus wordt geïnterpreteerd als Gods trouw tegenover de ontrouw van Israël, waardoor een vernieuwingsbeweging op gang komt die de beloften uit het Oude Testament vervult. De boodschap verspreidt zich buiten Israël, waarbij Grieks als taal wordt aangenomen, en wordt omarmd in de hellenistische Romeinse wereld.

De tekst gaat ook in op de spanning tussen Joden en Christenen, waarbij Christenen de onvolledige realisatie van het Messiaanse Tijdperk toeschrijven aan Israëls afwijzing van Jezus. Joden daarentegen stellen vast dat de Messiaanse tijd nog niet is aangebroken omdat Jezus niet alles gebracht heeft wat de profetie had voorspeld, maar ook omdat hij - of in ieder geval zijn leerlingen - de waarde van Torah, Tempel, Land en Israel niet heeft ondersteund. Dit waren de "vier pilaren" van het Tweede Tempel-jodendom. Deze divergentie leidt tot een blijvende scheiding tussen de twee geloven.

De christelijke boodschap, gericht op de opstanding en wederkomst van Jezus en het (geestelijke) aanbreken van het Messiaanse tijdperk, krijgt een anti-judaïstische toon omdat het deze vier pijlers van het Tweede Tempel Jodendom uitdaagt.

Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.

Een cruciaal vraagstuk in de relatie tussen het Jodendom en Christendom betreft de reden waarom Jezus niet als de Messias werd aanvaard. Dit onderwerp wordt uitgebreid besproken in de christelijke theologie, waaronder in Paulus' brief aan de Romeinen. De vraag wordt beantwoord door te stellen dat Israël Gods trouw aan Jezus de Messias beantwoordt met afwijzing. Jezus wordt aan de Romeinen overgeleverd en volgens het Nieuwe Testament moest dit gebeuren. 
Hier schuilt een interessante kwestie die Paulus tracht te beantwoorden in Romeinen 9 tot en met 11: hoe kunnen we enerzijds stellen dat Israël de Messias heeft afgewezen, terwijl anderzijds deze afwijzing door God voorzien zou zijn? Paulus' antwoord komt erop neer dat er een soort vlies over Israël heen lag, waardoor zij Jezus niet konden herkennen. Dit vlies kan worden gezien als een korst over hun hart, niet zozeer een verharding ervan.
De kern van deze kwestie ligt in het feit dat Israël zichzelf wilde bevestigen, vol van moralistische en nationalistische zelfbevestiging. Hierdoor lazen zij de Wet en Profeten vanuit hun eigen perspectief en waren zij geneigd om Jezus af te wijzen. Christenen zien echter veel kritiek in het Oude Testament op dit moralistische en nationalistische Israël en begrijpen waarom zij Jezus afwezen.
Tegelijkertijd wordt gesteld dat het vreemd is dat Israël Jezus niet accepteerde, gezien hij nauwkeurig de profetieën van het Oude Testament vervulde. Deze profetieën spreken over een samenhang tussen het optreden van de Messias en het aanbreken van de messiaanse tijd. Hierdoor ontstond een bepaalde verwachting omtrent de rol van de Messias. Hendrikus Berckhoff stelde echter dat ook in het Oude Testament de vervulling nooit samenviel met de verwachting.
Dit betekent dat Jezus' vervulling van de Oude Testament profetieën niet gelijk was aan de verwachtingen die op basis daarvan waren ontstaan. Jezus vervulde deze profetieën op een andere wijze dan Israël zelf had ontleend aan deze teksten. Desondanks ligt het optreden van Jezus wel in lijn met de verwachtingen die voortkwamen uit het Oude Testament.
Als je het Oude Testament leest op een bepaalde manier, wordt dit tegengehouden door moralistische en nationalistische zelfbevestiging. Berckhoff concludeert zelfs dat Israël Amos en Jeremia zou hebben verworpen op dezelfde wijze als het Jezus heeft verworpen. Het Nieuwe Testament plaatst het optreden van Jezus in het licht van wat in het Oude Testament de geschiedenis van de ontrouw van het volk is, en daartegenover staat de trouw van God zoals die zichtbaar wordt in de trouw van Jezus zelf: trouw tegenover ontrouw. Een wonderbaarlijke en misschien onverwachte vervulling van de profetie staat tegenover de ontrouw van het volk.
Jezus heeft zich met name gewend tot diegenen die een andere verwachting hadden, wellicht dieper dan hun mede-Joden. Mensen die vervreemd waren van de Tora, verloren in de ogen van de farizeeën en wisten dat ze zichzelf niet konden redden. Daarmee valt de farizeese zelfbevestiging weg: "wij doen de Tora, wij zijn waardevol Israël."
Het probleem is dat hiermee niet alleen herhaald wordt wat het Oude Testament zegt over de ontrouw van het volk, maar ook wegvalt wat het zegt over hun trouw. Profetieën uit het Oude Testament over de trouw worden in het christelijk denken naar de eindtijd verschoven, omdat door de verwerping van Jezus ze niet als trouw beschouwd kunnen worden. Maar het Oude Testament doet dit misschien juist wel, en spreekt over het nieuwe verbond uit Jeremia 31 niet per se als iets voor de eindtijd, maar als een vernieuwde vorm van het verbond dat het doel was van de farizeeën en later de rabbijnen.
Hoe kunnen we dat nieuwe verbond van Jeremia 31 waarmaken in de ballingschap? De verwerping en kruisiging van Jezus liggen in de lijn van het ontrouwe Israël, en daarom wordt ook de val van Jeruzalem gezien als een antwoord van God op die ontrouw. De Babylonische ballingschap begint met de val van Jeruzalem in 586 voor Christus, en daarom is de ondergang van de tempel in de jaren 70 van de eerste eeuw op dezelfde wijze opgevat: als een bestraffing van het ontrouwe Israël.
En waarin blijkt, volgens christenen, dat Israël ontrouw is omdat het Jezus verworpen heeft. Zelfbevestiging, ontrouw, moralisme en nationalisme vatten het oordeel van christenen over Israël samen. Terwijl Paulus eigenlijk geen redenen geeft voor de verwerping van Jezus door Israël, behalve dat hij zegt: God heeft dit mogelijk gemaakt of toegelaten opdat het evangelie ook de niet-joden zou bereiken. Een heel ander beeld van de geschiedenis dan in het latere christendom dominant werd.
Maar dit is de christelijke gedachte: dat de verwerping door Jezus enerzijds een gevolg is van de conditie, de toestand waarin het volk als geheel verkeert en dus een vorm van zonde of verblindheid is. Anderzijds werd dit door God al van tevoren gezien. Dat is precies de reden dat de heilstijd, de messiaanse tijd, niet is aangebroken. Er bestaat soms deze gedachte: als Israël Jezus had aanvaard, dan zou bij zijn opstanding of nog voor zijn dood het messiaanse rijk wel degelijk begonnen zijn.
Echter, Israël heeft de Messias in zijn zwakte en lijden niet erkend en daarom zal het moeten wachten op de messiaanse tijd samen met anderen. Want pas bij de terugkomst van deze Jezus, de terugkomst van de Messias, zal ook het tweede deel van de profetieën van het Oude Testament in vervulling gaan. Namelijk dat Gods trouw zich nu ook in de werkelijkheid van de wereld doorzet en Israël alsnog de plaats krijgt die haar toekomt.


Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/beit-ahavat-ha-torah--5753331/support.