Gecenin bir yarısı ağlayarak yatağından çıkan , o küçük kız çocuğuna bir sözü olan kız olarak sesleniyorum size . Ben o gün kendi yolculuğuma çıkmış o küçük kıza her zaman sevgi ve şevkat göstereceğime söz vermiştim . Ara ara bunu unutuyorum . Unutmamak, hatırlamak ve sizlere hatırlatmak için bugün bu kaydın başına oturdum . İçinizdeki o küçük çocukları unutmayın sevin şevkatle başlarını okşayın diye .

Bu bölümde yaklaşık bir buçuk iki ayımın özetinden yaptıklarımdan bahsediyorum , anlatırken fark ettim ki o kötü karamsar ruh halimi nasıl şifalandırdığımı anlatmışım aslında . Kendimi iyileştirmişim o yaptığım onca şeyle . Bunu ses tonumdan anlatırken dudağımın kenarından ayrılmayan o tebessümden anladım . Umarım kendini kötü yalnız hisseden herkes ben gibi kendini şifalandırır iyileştirir kendi ile kalabalıklaşır . Bu yüzyılın insanı olmadığım teknoloji ile de aram berbat olduğundan mütevellit bir yerden sonra kayıt durmuş giriş gelişmeden bahsetmiş sonuca giriş yapmış fakat son cümlelerimi söyleyememişim . O yüzden buradan devam ediyorum . Ben bana iyi gelen beni mutlu huzurlu hissettiren şeyleri yapmaya devam edecek hayattaki tek dileğim olan hayatı dolu dolu yaşama serüvenime sizinle eşlik edeceğim . Umarım kendim için çıktığım bu yolda kendin için bir şeyler bulursun , Seni seviyorum .

Omuzlarında dünyanın yükü , kalbinde dünya ağrısı , dokunmadan geçen bir hayatın hikayesi

Ben anlatırken hiç zorlanmamıştım . Saatlerce oturduğum , yazdığım kafeden kalkıp Kadıköy sokaklarında dolanırken basmıştım kayıt tuşuna . E Kadıköy'e giden bilir ne demek olduğunu . Kadıköy'ün sesi daha çok çıkmış bastırmış tüm sesimi . Çünkü Kadıköy. Birbirine karışan sesler , çokça kaos, bol renk çok insan çok hayat . Tam da hayat üzerine bahsederken bunların hiçbirinden sıyrılmak istemedim işte . Zaten derdim de duyulmak değil anlatmak . Hayatın içinden hayatı ve hayatımı paylaşmak . Saygılar .

İyi ki benim arkadaşımsın , seni çok seviyorum . Hep benimle kal çok mutlu ol .

Çok korktum , çok üzüldüm . Ama ilk kez korkmak da üzülmek de beni sevindirmişti . Hiç tanımadığım, sesini bile duymadığım, gözleri açık hiç görmediğim biri için endişelenmiş elimden gelenin de fazlası için uğraşmıştım . Böylece hala insan olduğumu , insanlığımı hislerimi ve duygularımı kaybetmediğimi fark etmiş oldum . Kendime ve işime olan saygım ve sevgim artmış mesleğime olan inancımı da umutlarımı da yeşertmiş oldu . Önce özür diliyorum , sonra teşekkür ediyorum amcacım . Hayata tutunduğun ve rahat uyumama yardımcı olduğun için .

Hiç kimsenin seni anlamadığını düşündüğün oldu mu ? Koskoca dünyada tek başına hissettiğin ? Konuştuğun ama duyulmadığın ? Duyulmadıkça konuşmadığın ? Sessizleştiğin kendi sessizliğinde boğulduğun ? Tam olarak böyle bir sürecin içinden sesleniyorum sana . Niye böyle hissediyorum ve neden burdayım ?

Merhaba ben geldim , buraya anlatmaya geldim. Dinlenip dinlenmediğimi umursamadan sadece konuşmaya geldim , hatta kendi kendime konuşmaya . Ben sadece kendim için anlatacağım dinlerseniz ne alâ :)