Kömür yığını altında can veren madenciler; devrilen trenler; patlayan bombalar; sınırlardan

içeri giren binler; sınırları ya da şehirleri koruyanlara yönelik can yakan saldırılar; cayır cayır yanan

ormanlar… Yol ortasında, çocuklarının önünde öldürülen kadınlar; dibe vuran ekonomik göstergeler;

Van’da, Elâzığ’da, İzmir’de canımızdan can alıp uyarı verdiği halde 12 ilde insanımızı ellerimizden

çekip alan sarsıntılar; sarsıntılardan kurtulanları vuran seller, yağmurlar rüzgârlar… Tüm bunların

yanında her olaydan sonra “hayatın normale dönmesi gerektiğinden dem vuran” birileri ve bunu nasıl

olacağını sorgulayan sizler. Candan Erçetin’in “Ben Kimim” şarkısı ile yapılan deprem klibine denk

geldim geçenlerde, şarkının sözleri öyle uydu ki bu çerçeveye: “Geçimsiziz bugünlerde /Kimsesiz,

değersiz hissediyoruz bu ellerde /Sanki çaresiziz doğduğumuz yerde”. Tam da podcastin başlığını

soruyordu yorumlarda biri: “Biz bu travmaları nasıl atlatacağız?” Değil mi ama ? Bir yolu var mı bunca

olay içinde travmasız kalmanın? Granit bir tava gibi, her seferinde normalin yolunu bulmanın? Var mı

gerçekten?

Haydi Konuşalım...

Ümran.

Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices