„Geiht. Geiht ni. Geiht...“ Dat seggt Spoßvogels, wenn man ehr beed‘, mol to kieken, wat de Blinkers an’t Auto funktschoneert.

Bi mennige annere Spoßvogels schient de Blinkers anschiend gor ni to gohn. „Geiht ni. Jümmers noch ni.“

Dorbi lehrt man doch in de Fohrschool, dat man blinken schall, wenn man losfohrn, afbeugen oder de Spoor wesseln will. Dat is anschiend overs ni bi jedeneen hangen bleeven, de mol ’n Föhrerschien mokt hett.

Na jo, bi mi is dat ook al so’n poor teihn Johr her, dat ick mien Auto- un mien Motorrad-Patent mokt heff.

Overs nu, mit bummeli 50 Johr, also no’t erste Drüttel vun mien Leeven, bün ick nochmol extra in de Fohrschool ween. Dor heff ick mien Busföhrerschien mokt, weil ick noch mol ganz wat Niedet moken will.

Un jo, ook ick bün blinkfuul worrn, as ick faststellt heff. Overs ick heff gau lehrt, dat man mit so’n Bus, de je ’n recht langed Auto is, ganz anners hanneln mutt. Bi so’n langed Enn hett man nömli ’n Barg doote Winkels. Dat heet, man mutt tweemol mehr för sick sülms un dreemol mehr för de annern mitdinken.

Dor kriegt de Blinkers mit mol ’n ganz annere Bedüüdung. Ick glööv, ick warr de Wöörd vun mien Fohrlehrer Dirk ni weller vergeeten: „Blinken is Kommunikatschoon. Un du wullt doch mit de annern kommunizeern. Oder leever ni?“

Wenn man mit so’n Bus nömli vull in de Iesen gohn mutt, weil de Lüüd vör een ni blinken wüllt, denn fallt de Fohrgäste besterdings de Kaffe ut de Hand. Wenn dat ni so good löppt, hett man no‘ Vullbremsung 50 Lüüd op’n Schoot. Und de freut sick wiss ni över so’n överraschenden Ruck, ook wenn man sick sümpatisch is.

Dorüm Lüüd: Truut sick. Blinkt. Leever dreemol mehr as eenmol to wenig. Dat kost nix extra, meent mien Fohrlehrer. Ick heff koogschieri dorgegen seggt: „De Lichtmoschien löppt bi’t Blinken overs ’n beten swörer. So’n poor Milliliters Diesel kost‘ dat doch ünnern Streek.“

Overs he hett Recht. Dat is allemol günstiger as ’n Minschenleven.

Also blinkt, wat de Blinkers hergifft. Denn Kommuikatschoon is allns...

In düssen Sinn