Bollywoodowanie

Najmocniej przepraszam za opóźnienie (co jednak ciekawe, w tamtym roku październik też miał na mnie podobnie negatywny wpływ – dziwne). Zapraszam dziś Państwa na spotkanie z filmem „Talvar”, który zainspirowany został makabryczną zbrodnią. Dzisiejszy odcinek łączy więc w sobie elementy charakterystyczne dla podcastów filmowych z kryminalnymi. Ale proszę się nie bać, nie wchodzę w brutalne szczegóły, więc można słuchać bez obaw.

Bibliografia:

Davis B., Anderson R., Walls J. (red.), 2016, Rashomon Effects. Kurosawa, Rashomon and their legacies, Routledge, London, New York.

Sen A., 2015, Aarushi, Penguin Books, New Delhi.

Talwar R., 2017, The Killing of Aarushi and the Murder of Justice, Kalpaz Publications, New Delhi.

Yash Chopra to jeden z tych reżyserów, których polscy fani kina indyjskiego znają i szanują. Ponieważ jednak najbardziej znane są jego nowsze dzieła, ja chciałabym zabrać dziś Państwa w czasy nieco dawniejsze, bo aż do końca lat osiemdziesiątych, kiedy to Yash Chopra stworzył film, który dzisiaj uważa się za dzieło oficjalnie rozpoczynające epokę romantycznych produkcji z lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych. Zapraszam.

Bibliografia:

Dwyer R., 2002, Yash Chopra. Fifty Years in Indian Cinema, Roli Books Pvt. Ltd., New Delhi.

Iyer L., 2018, Sridevi. Queen of Hearts, Westland Publications Private Limited, Chennai.

Nayak S., 2019, Sridevi. The Eternal Screen Goddess, Penguin Random House, New Delhi.

Zapraszam dziś Państwa na spotkanie z „Madhumati” Bimala Roya, jednym z najbardziej popularnych indyjskich filmów i kolejnym dziełem, które każdy znać powinien. Jeśli dodatkowo interesuje Państwa co łączy „Madhumati” z Polską, to tym bardziej powinni Państwo poświęcić uwagę temu odcinkowi. Przyjemnego słuchania!

Bibliografia:

1. Bhattacharya Roy R., 2014, Bimal Roy’s Madhumati. Untold Stories From Behind the Scenes, Rupa Publications India Pvt. Ltd, New Delhi.

2. Bhattacharya Roy R. (red.), 2017, The Man Who Spoke in Pictures. Bimal Roy, Penguin Books India, New Delhi.

3. Chatterji S.A., 2017, The Cinema of Bimal Roy. An ‘Outsider’ Within, Sage Publications India Pvt Ltd, New Delhi.

4. Kumar Dilip, 2014, The Substance and the Shadow. An Autobiography, Hay House Publishers (India) Pvt. Ltd., New Delhi.

5. Mishra V., 2002, Bollywood Cinema. Temples of Desire, Routledge, New York, London.

Satyajit Ray to reżyser, którego chyba nie trzeba nikomu przedstawiać, bo każdy wie, że to największy indyjski twórca filmowy. Jednak, jak to często z wielkimi nazwiskami bywa, często zdarza się, że nazwiska znamy, ale dzieła już mniej. Dlatego zapraszam dziś Państwa na spotkanie z filmem Pather Panchali, debiutem Satyajita Raya od którego warto rozpocząć poznawanie twórczości tego wyjątkowego twórcy.

UWAGA! Nie wiem skąd mi się wzięła forma „uwidaczniona”, którą powtarzam w nagraniu aż dwa razy, ale tym razem wyjątkowo rozpraszały mnie hałasy, które co rusz zmuszały mnie do robienia przerw i wytrącały mnie tym samym z rytmu (zresztą można to poznać i po fakcie, że się powtarzam bardziej niż zwykle). Niektóre hałasy, niestety, słychać – chyba na całym osiedlu trwa sezon remontowy, bo codziennie ktoś wierci i stuka, przepraszam za to najmocniej.

Bibliografia:

Ray S., 1997, My Years With Apu, Faber and Faber Limited, London.

Robinson A., 2004, Satyajit Ray, The Inner Eye: The Biography of a Master Film-Maker, I.B.Tauris & Co Ltd., New York, London.

Robinson A., 2011, The Apu Trilogy. Satyajit Ray and the Making of an Epic, I.B.Tauris & Co Ltd., New York, London.

Seton M., 2003, Satyajit Ray. Portrait of a Director, Penguin Random House India, Gurgaon.

Dil Chahta Hai Farhana Khana zwykle uważany jest za dzieło ożywcze i przełomowe, które pokazuje całkiem nową, XXI wieczną indyjską rzeczywistość. A jednak, mimo że istotnie jest to opowieść pod wieloma względami nowatorska, film ten bardzo mocno wpisuje się w silny konserwatyzm, jaki dominował w kinie bollywoodzkim w początkach nowego millenium. Zapraszam więc Państwa na odcinek, w którym staram się spojrzeć na ten film z nieco innej perspektywy, bo z dystansu dwudziestu lat widać bardzo dobrze, że mimo swojej niezaprzeczalnej świeżości jest to film bardzo zachowawczy i jako taki doskonale wpisuje się w czasy, które go wydały.

Bibliografia:

Daniels Christina, 2012, I’ll Do It My Way. The Incredible Journey of Aamir Khan, Om Books International, Noida.

Sisodia Kirti, 2017, Aamir. A Social Spark, Prabhat Prakashan, New Delhi.

Najsłynniejszym twórcą, który zwykł przenosić sztuki Shakespeare’a w realia całkiem odmiennej od europejskiej kultury jest bez wątpienia Akira Kurosawa, jednak indyjski reżyser, Vishal Bhardwaj w niczym nie ustępuje wielkiemu mistrzowi. Z tego też powodu „trylogia szekspirowska” Bhardwaja to znowu, dzieła, które każdy powinien znać, nawet jeśli na co dzień nie jest fanem kina indyjskiego. Dzisiaj zapraszam na spotkanie z Omkarą, czyli Otellem w nadziei, że ci z Państwa, którzy jeszcze tego filmu nie widzieli, jak najszybciej nadrobią tę zaległość.

*Uwaga, w nagraniu pojawił się błąd – opisując jedną z bohaterek, Indu, powiedziałam, że jest to kobieta nie pozbawiona złudzeń, mając na myśli coś odwrotnego, czyli kobietę tych złudzeń pozbawioną. Przepraszam.

Zapraszam Państwa na spotkanie z filmem Ship of Theseus – filozoficznym i spokojnym, kontemplacyjnym dziełem, które znacznie odbiega od produkcji, jakie kojarzą nam się z Indiami. Ponieważ film ten reprezentuje najnowsze kino niezależne, w dzisiejszym odcinku przybliżam nieco i jego specyfikę, bo ze względu na popularność filmów niekomercyjnych na pewno z kinem tym się już Państwo zetknęli.

Zapraszam Państwa na filmową podróż do Biharu, miejsca bardzo specyficznego, uważanego często przez mieszkańców Indii za najbardziej zacofany ze stanów. Aby lepiej zobrazować specyfikę tego miejsca, zwykle porównuję Bihar do Podkarpacia i robię to bez złośliwości, bo sama z Podkarpacia pochodzę. A porównanie takie jest pomocne, gdyż należy pamiętać, że oglądając film „Gangs of Wasseypur” powinno się spojrzeć na zaprezentowanych w tym dziele mieszkańców regionu tak, jak patrzymy na przykład na bohaterów „Wesela” Smarzowskiego. Reprezentują oni kulturę bardzo lokalną i swoiście niewyrafinowaną, której jednak w żadnym wypadku nie należy odnosić do całych Indii i to między innymi ten fakt świadczy o świeżości filmu i to on zaważył na jego ogromnym sukcesie w kraju.

* Przepraszam bardzo za błąd w nagraniu – w pewnym momencie powiedziałam obydwu zamiast obydwojga; wyższość wpisów na blogu nad nagraniami polega na tym, że łatwiej je zredagować i usunąć z nich pomyłki.

Zapraszam Państwa na spotkanie z jednym z najsłynniejszych filmów, jakie kiedykolwiek nakręcono w Indiach i z ostatnim dziełem nominowanym do Oscara. Lagaan niebawem skończy 20 lat, a mimo to ogląda się go z równie zapartym tchem, jak w 2001 roku.

Zapraszam Państwa na film Fanaa, dzieło łączące w sobie opowieść o wielkiej miłości z trudną kwestią kaszmirskiego terroryzmu. Ponieważ Fanaa to film, który był dystrybuowany w Polsce, uznałam, że jest znany na tyle, że mogę sobie pozwolić na więcej niż zwykle spoilerów. Jeśli więc jeszcze go Państwo nie widzieli, a nie chcą się Państwo dowiedzieć o czym dokładnie opowiada, proszę najpierw film obejrzeć.