Ece bu bölümde, var olmuş olan insanların tümü; yanından geçtiğimiz herkes için tanıdık olan duygulardan bahsediyor. 

Duygularımızı görmezden gelebiliriz, kalbimizi birine açmaktan sonsuza kadar vazgeçebiliriz. Tüm hislerimizi masaya yatırıp hepsinin her detayını inceleyebilir, kendimizi aslında gerçek olmadıklarına; anlamsız ve değersiz olduklarına ikna edebiliriz. Bir şey hissetmekten sonsuza kadar kaçabilir, aşkımızı, korkumuzu, heyecanımızı bir sır gibi saklayabiliriz.

Ya da belki onu yaşarız ve bu bizim  daha önceki bir ilişkide bize anlatılan hikayeyi kendimize anlatmaya devam etmekten vazgeçişimiz, artık bir yumak haline gelmiş dünün duygularıyla bugününkileri ayırıp dün ve bugünün sınırını tekrar çizme şeklimiz olur.