Ece bu bölümde, unutmaktan bahsediyor. Birini unutmak  çoğu zaman beklediğimiz ya da istediğimiz bir şey olmuyor; umduğumuz bir şey hiç olmuyor ama bazen, tam da ihtiyaç duyduğumuz şey oluyor. 

Unutmak, bir şeylerin bittiğini kabul etmemizle başlayan bir inşa sürecine benziyor; bir daha hiç akmayacak sandığımız zamanın aktığını, dünyanın dönmeye devam ettiğini ve senin de devam edebildiğini fark ettiğin bir süreç. İsteyerek ya da mecbur kalarak, bazen kendinle mücadele ederek unuttun ve aslında bu zamana kadar taşıdığın birçok şeyi geride bıraktın, eski bir halini, olmasını umduklarını, ihtimalleri; koca bir hikayeyi. 

Unuttun ve yepyeni bir güçle devam ediyorsun yoluna; başka türlü bunu kazanamazdın. 

Bu podcast, Yaris Poster hakkında reklam içerir. 

Unutmak bazen her şeyi silip atmak değil ama bir boşluğu başka bir şeyle doldurmaya karar vermeye benziyor.  Hep baktığın ama sana ait hissettirmeyen bir yere kendinden bir şey katmak, aynı duvara, başka bir şey asmak gibi mesela. 

Küçük bir değişiklikle bile yaşadığın yer biraz daha sen oluyor. Evin duvarına astığın bir poster bile, yeni bir şeyleri başlatabiliyor. Yaris Poster, böyle küçük ama etkili değişikliklerin markası. 

AYNIAMABASKA60 koduyla, %60 indirimle; belki de uzun süredir bekleyen bir değişimin, sana seni hatıratacak ilk adımını atarsın. 

Detaylar için: https://yarisposter.com/?sca_ref=9952570.nKlDhsrNh04tlLfE

Ece bu bölümde, kendin olabilmekten bahsediyor. Atabileceğimiz en zor adım, alabileceğimiz en büyük risklerden biri, kendimiz olmak ama buna rağmen ve belki de bu yüzden, çoğu zaman hayatımızı, başka birisi olmak zorunda hissetmediğimiz son anın peşinde geçiriyoruz. Kim olduğumuzu, kendi hikayemizi kendi kelimelerimizle ve kendi sesimizle anlatabildiğimiz son anın peşindeyiz.

Bu podcast, Yaris Poster hakkında reklam içerir. Bazen tek bir şeyi değiştirmek bile, birçok şeyi değiştirebiliyor; her zaman yürüdüğün yoldan başka bir yola sapmak ya da evine yeni bir perde, bir tablo asmak gibi. Boş bir duvarda sevdiğin bir posteri görmek, bir anda eve senden bir şeyler katabiliyor.

Yaris Poster, tam da bu küçük değişikliklerin markası. İstediğin posterleri seç, çerçevelet, duvarına as ve sonra da o küçük değişikliğin evi nasıl biraz daha sen yaptığını fark et.

 AYNIAMABASKA60 koduyla, %60 indirim seni bekliyor, posterleri keşfetmek için: https://yarisposter.com/?sca_ref=9952570.nKlDhsrNh04tlLfE

Ece bu bölümde, her düşüşümüzde bize kalkmayı ve hatta bazen yeniden yürümeyi öğreten; nereden geldiğimizi bir hatırlatan, karanlığın sonsuza dek sürmeyeceğini gösteren, kim olduğumuzu, ne olduğumuzu yan yana yürürken öğrendiğimiz arkadaşlarımızdan bahsediyor. 

Bazılarının elini okul sırasında tutuyoruz ve hayatımız boyunca bırakmıyoruz; bazılarıyla yara bere içindeyken, bazılarıyla dünyanın aydınlık olduğunu fark etmişken karşılaşıyoruz. Bazıları bize yol gösteriyor, bazılarına biz rehberlik ediyoruz. 

Bazen birbirine yaklaşıp uzaklaşan çizgiler gibiyiz ve bazen de birbirimizin hayatına kıyılarından dahil oluyoruz. Ama galiba yapabileceğimiz tek şey, her ilişkinin kendine has bir ritmi ve dallanıp budaklanma şekli olduğunu kabul etmek. Ve bazen, sadece yan yana kalabilmeye devam ederek kaybederken bile kazanabileceğimizi fark etmek.

Ece bu bölümde, hayatımız boyunca bizi bir yerlere sürükleyen meraktan bahsediyor.

Yolun sonunda ne olduğunu merak ederek adım atarız; cevabını merak ettiğimiz için soru sorarız, bazen ne olacağını merak ettiğimiz için çoktan terk etmemiz gereken bir yerde kalmaya devam ederiz, değişip değişmeyeceğini merak ederek birinin elini tutarız. Bize ne olacağını merak ederek elimizi ateşe uzatırız.

Merak etmek biraz cesaret istiyor. Ama galiba merak edebilmek, etmemekten daha iyi. Çünkü hikayenin sonunu, tüm soruların cevaplarını; köşeyi döndüğünde neyle karşılaşacağını bildiğini düşündüğünde merak etmezsin. Geçmişteki bir hikayenin etkisi hala sürüyorsa, yeni olan her şey aynı sona varacakmış gibi gelir; yani sadece bir şeyi, birini artık merak etmemek değil ama artık başka bir şeyleri merak edebilmek, bence çoğu zaman bir dönüm noktası, kapanan bir yaranın; iyileştiğimizin göstergesi.

Ece bu bölümde, var olmuş olan insanların tümü; yanından geçtiğimiz herkes için tanıdık olan duygulardan bahsediyor. 

Duygularımızı görmezden gelebiliriz, kalbimizi birine açmaktan sonsuza kadar vazgeçebiliriz. Tüm hislerimizi masaya yatırıp hepsinin her detayını inceleyebilir, kendimizi aslında gerçek olmadıklarına; anlamsız ve değersiz olduklarına ikna edebiliriz. Bir şey hissetmekten sonsuza kadar kaçabilir, aşkımızı, korkumuzu, heyecanımızı bir sır gibi saklayabiliriz.

Ya da belki onu yaşarız ve bu bizim  daha önceki bir ilişkide bize anlatılan hikayeyi kendimize anlatmaya devam etmekten vazgeçişimiz, artık bir yumak haline gelmiş dünün duygularıyla bugününkileri ayırıp dün ve bugünün sınırını tekrar çizme şeklimiz olur.

Ece bu bölümde, yirmili yaşlarda hayatın neye dönüştüğünden bahsediyor.

Yirmilerimizde rutinler kuruyoruz, rutini bozuyoruz; insanları geride bırakıyoruz. Yalnız gittiğimiz ilk doktor randevusunda, kendi evimizde ağırladığımız ilk misafirde, geçmeyecek gibi hissettiren bir kalp kırıklığından sonra; limanını terk etmiş, ama henüz ufukta başka bir kara parçası da göremeyen bir yelkenli gibi denizin ortasında olduğumuzu fark ediyoruz. Yirmilerde, açık denizlerdeyiz.

Ece bu bölümde, okulun ilk gününden bahsediyor. 

Bugün kime dönüşmüş olursak olalım ya da kaç kere yeniden başlamış olursak olalım, geçmişte bir yerde her şeyin çok başında, okul bahçesindeki kalabalığın içinde; hem eve dönmek için hem de burada kalıp yeni bir şeyler denemek için sabırsızlanan biri var ve izleri bize hala eşlik ediyor. 

Daha sonra, o okulu, bahçeyi çok geride bıraktığımızda, Eylül ayı bizim için artık bambaşka anlamlar taşırken bile; tüm detayları değişse de, bu hikaye kendini tekrar ediyormuş gibi geliyor bana. Kaç yaşına gelmiş olursak olalım, hala kocaman bir okul bahçesindeyiz, önümüzde uzun bir gün, yeni bir sene var, burda zaman bazen hızlı bazen çok yavaş akıyor; bazen susmak bazen konuşmak istiyoruz ve aslında hepimiz, tanıdık bir yüz arıyoruz.

Ece bu bölümde, beklentilerden bahsediyor. Beklentiler, hayatımızın her anında bir sonraki hamlemizi belirliyor. Beklentilerimiz, önümüzde fethedilmeyi bekleyen topraklara benziyorlar ve biz de aslında bizi zafere götürecek hamlelerin peşindeyiz. 

Peki beklentilerimin, bana yolumu mu gösterdiğine yoksa beni, yaşadığım her şeyi, var olmayan bir hayalle kıyaslamaya zorlayıp, elimden bugünü çalmadığına nasıl emin olacağım? 

Yol kenarlarında, freni tutmayan arabalar için kaçış rampaları var.  O rampada hızını kaybediyosun; yavaşlıyosun. Aslında orası, seni “durmaya zorlayan” güvenlik alanı yani hem kurtarıcı hem de yolun sonu. Çünkü beni koruyor ama gittiğim yolu da yarıda bırakıyorum. 

Beklentilerimin, elimi uzatsam dokunacağım bir deneyimden, bir şey hissetmekten, denemekten ve belki kırılmaktan; ilerlemekten kaçmak için arkasına sığındığım bir çeşit kaçış rampası olup olmadığını nasıl anlayacağım?

Ece bu bölümde, hayatımız boyunca olmasını beklediğimiz, olması için uğraştığımız; mum üflerken yeni yaşımızdan, kayan bir yıldızdan ya da yeni yıldan bize getirmesini istediğimiz dileklerimizden, onlarla karşılaşınca ne yaptığımızdan ve doldurmaya çalıştığımız boşluklardan bahsediyor.

Gerçekleşmesini beklediğimiz bir hayalin, gerçeğinden daha parlak olması gibi; kaybettiğimiz bir şeyin arkasında bıraktığı boşluk da kaybedilenin kendisinden büyük olabiliyor.

Gelecek, önümüzde, vaatlerle dolu, açılmasını beklediğimiz bütün kapıların anahtarını saklayan “harika bir karmaşa” gibi gözüküyor ve biz bazen; ona ulaşmak yerine sadece yaklaşmaya devam etmek istiyoruz. 

Olmasını çok istediğimiz, her anını her detayını ince ince düşündüğümüz bir şey gerçekten önümüze geldiğinde öylece durup kalışımız ve hatta bazen önümüzden geçip gitmesini izlememiz; açılmasını çok uzun süre beklediğimiz bir kapı açıldığında hızlıca içeri dalmayıp eşikte durarak, şimdi artık sanki daha parlak gelen geçmişe biraz uzun bakmamız bu yüzden. 

Ece bu bölümde, birinin hikayesine dahil olmaktan ve bildiğimiz, planladığımız rota biraz değişirken; olduğumuz ve olmadığımız şeyleri tekrar tekrar bulabilmekten bahsediyor. 

Tanıdığımız herkes, bizi biraz kendimize bakmaya da itiyor. Yani birini tanımak, hem o güne kadar aynalardan gözümüzü kaçırırken birden tamamı aynayla kaplı bir odaya girmeye benziyor; hem de iki aynanın karşı karşıya gelip sonsuz olasılık oluşturmasına, çünkü birbirimiz için birçok şey olabiliriz.

Aslında olduğumuz ve asla olmadığımızı savunduğumuz şeyler arasında sandığımızdan daha ince bir çizgi; kabul olan dilekler kalp kırıklıkları, büyük acılar ya da büyük mutluluklar gibi değişen koşullarla bir anda aşılabilen, düşündüğümüzden çok daha kısa bir mesafe var. Neye dönüşebileceğimizi bilmiyoruz.