Contemplations based on Film Director Halitha Shameem's lyrical short film. I personally felt, this film is very much relatable for friendships too. Friendships that were just born, but stopped growing after the tender sprouts, and those that have been evolving beautifully for years but suddenly uprooted in an unexpected storm.

"Hysterical'aa எதுவும் behave பண்ணாத! முக்கியமா என்ன தேடி வராத!" - Ouch! How easy it is to say, but how deeply wounded the soul would be when everything had crumbled.

It indeed is painful than death, to know that someone had chosen to get rid of us.

"நாம வேணாம்'னு விருப்பப்பட்டு கேக்கறாங்க!" - a line that just tears the soul apart.

Cleaning task to cleanse the footprints and stains from memory, the absence of messages one wakes up to/often receives, the shadow that reaches her first, revealing his presence, நவாப்பழம் moments, shirt that screens memories, black coffee கசப்பு, play lists, 3 days left for recently deleted folder...

Tough to resist from quoting the entire script.

I loved this SO MUCH! - "Dei muttaaL Mark'ae". It was so tender and painful...

The longing to inhale the fragrance of love, and the bond - beautifully worded there!

Loved the composition frame by frame, but the heart-stealing blue when she recollects a Birthday... That's visual poetry.

The best part is, the healing process...

To break down many a times, but bounce back. The wounds becoming scars. New skin. New wings. "இயற்கை சொல்ற Good morning". கசப்பான நினைவுகள் வந்து மோதாத, நவாப்பழம் ருசித்தல்... So much more...

"பல்லாயிரம் முறை உடஞ்ச பிறகு நான் சொல்றேன் - I break up!".

படிக்கும் போது கண்ல தண்ணி. மனசுல ஒரே கேள்வி நிக்குது...

கடேய்சியில ஒடஞ்சது அன்பு தான?! ஒடச்சு போடவா அன்பு?!

Sigh!

வாஞ்சையோட கட்டியணச்சு மனச தூங்க வெக்க தெரிஞ்ச அதே அன்பு தான், முள் கம்பியால கழுத்த நெறிச்சு பதறவும் வெக்கும்...

சில சமயம், நாம செலுத்தற அன்பு கூட, சில பேற suffocate பண்ணும். நாம possesive'aa இருக்கோம். ரொம்ப emotional'aa இருக்கோம்'னு தோண வெக்கும்‌. ஆனா இங்க தான் எனக்கு வியப்பா இருக்கு. "அளவுக்கதிகமான" அன்பா?

அன்புல, எது அளவு, எது அதிகம்? அளவற்றது தான அன்பு?!...

இத யோசிக்கும் போது கிடச்ச பதில், எப்பயோ படிச்சது ஞாபகத்துக்கு வந்துச்சு. "You must love in such a way that the person you love feels free". So true!

When it comes to love, in any bond, each day we learn something, we also learn that we need to unlearn certain things, to nurture the bond and evolve together beautifully.

காதல் மாதிரியே, ஏதோ சில காரணங்களால, புரிதல் ஆழமா ஏற்படாம, உலகத்துல பல நல்ல நட்புகளும் உடஞ்சிருக்கு/உடையற தருவாயில இருக்கு. சில மன்னிக்க முடியாத வலிகள ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்... ஆனா, நெனச்சு பாத்து, நாளெல்லாம் சந்தோஷப்படற எத்தனையோ தருணங்கள் அந்த அழகான உறவுகள்'ல இருந்திருக்கும். அப்படி நெனச்சு பாத்து மன்னிக்க காரணங்கள் ஏதுமில்லாட்டி கூட, அன்பு தான எல்லாத்துக்கும் காரணம்?! வலி, வளி, வழி... எல்லாமா அன்பு இருக்கு...

இன்னும் கொஞ்சம் மனசு எளகினா, சில உறவுகள மறுபடி துளிர்க்க செய்யலாம்... நாமளும் சில மன்னிக்க இயலா வலிகள யாருக்காவது எப்பயாவது நிச்சயம் குடுத்திருப்போம். நமக்கு கெடைக்காத மன்னிப்ப, நாம குடுத்து தான் பாப்போமே... But definitely not at the cost of our self-respect. Not allowing us/our emotions to be taken for granted, or allowing ourselves to be used as a doormat, when someone keeps repeating their mistakes very well knowing it would hurt.

Well, breakups... Not easy at all. Breaking down several times indeed!

It is excruciating pain, every single time. I would request people, to be more kind and empathetic towards those souls(irrespective of gender) who go through a breakup, shoulder them, and make earnest efforts to bring them back to normal. Accept, and embrace when they breakdown, wail, scream... They need a vent. A trustworthy shoulder to lean on. Someone with a non-judgmental heart who could listen to their tears, confusions, fears, and silences too...

Let the broken souls gently heal, with sunshine in their hearts for brand new dawns to land in love, again...