บทกวี เป็นมนุษย์

ของ อาจารย์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

(เสียงอ่าน)

คาถาใหม่ - เทิ่งช้อน เทิ่งบ่วง หมากฮุง หมากเขียบ by บทกวีจักปรากฏอุบัติการณ์

เพลง : เก็บรักนี้

ร้อง เขียน เรียบเรียง : มองพระจันทร์ (ศรีหนุ่ม เสฏฐวุฒิ)

อ่านบทกวร : ระชด

บันทึก : ราชาพล สตูดิโอ

......... จากผู้แต่ง ....

การคร่ำครวญถึงสิ่งสำคัญ ที่เคยมี แต่บัดนั้นได้สูญสลายหายไปหมดสิ้น

เรื่องราวที่หมักหมมระคนในคราวเดียวกัน ก่อกำเนิดจาก ครอบครัว คนรัก เพื่อนแท้ สิ่งที่กระอักกระอ่วนอยู่ภายในใจ ได้สื่อสารผ่านบทเพลง "เก็บรักนี้" ไว้ทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว

( เป็นเพียงการบันทึกการสาธิตทดลอง)

( หยิบบทกวีของ อาจารย์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ มาสื่อสารร่วม )

เพลง หิวทะเล : THE DUCK

Rachapon Kraitong

Rapeepong Pongsan

T BLACK

วันทองรำพันรักลูก • อังคาร กัลยาณพงศ์ : รายการสุขทุกข์ของชีวิต

…

บางตอนของขุนช้างขุนแผน

ก่อนตายวันทองได้รำพันถึงความรักที่มีต่อลูกอย่างจับใจดังนี้

ครานั้นจึงโฉมเจ้าวันทอง

เศร้าหมองสะอึกสะอื้นไห้

สวมกอดลูกยาด้วยอาลัย

น้ำตาหลั่งไหลอยู่รินริน

วันนี้แม่จะลาพ่อพลายแล้ว

จะจำจากลูกแก้วไปสูญสิ้น

พอบ่ายก็จะตายลงถมดิน

ผินหน้ามาแม่จะขอชม

เกิดมาไม่เหมือนกับเขาอื่น

มิได้ชื่นเชยชิดสนิทสนม

แต่น้อยน้อยลอยลิ่วไปตามลม

ต้องตรอมตรมพรากแม่ไปเจ็ดปี

ให้แต่เฝ้าทุกข์ถึงคะนึงหา

นึกว่าแม่จะได้ไม่เห็นผี

เจ้าก็ไม่สูญหายวายชีวี

กลับมาได้เผาผีของมารดา

มิเสียแรงฟักฟูมอุ้มท้อง

ข้ามหนองแนวเขาลำเนาป่า

อยู่ในท้องก็เหมือนเพื่อนมารดา

ทนทุกข็เวทนาในป่าชัฎ

ฝ่าแดดแผดฝนทนลำบาก

ปลิงทากร่านริ้นมันกินกัด

หนามไหน่ไขว่เกี่ยวเที่ยวเลี้ยวลัด

แม่คอยปัดระวังให้แต่ในครรภ์

พ่อพาขี่ม้าไล่ขับควบ

ขยับยวบกลัวเจ้าจะหวาดหวั่น

พอแดดเผาเข้าร่มพนมวัน

เห็นจะอ่อนผ่อนผันลงกินน้ำ

ค่อยกลืนแต่พอชื่นไม่กลืนหนัก

กลัวลูกจะสำลักทุกเช้าค่ำ

เมื่อเขาส่งลงมาต้องจองจำ

แสนระกำก็ระวังจะนั่งนอน

ด้วยเป็นห่วงบ่วงใยในลูกรัก

จะเดินหนักเกรงท้องขยักขย่อน

จะนั่งนักเจ้าจักอนาทร

ครั้นนอนนักกลัวเจ้าจะเหนื่อยอนาถตัว

เจ้าคลอดรอดแล้วจึงคลาไคล

เฝ้าถนอมกล่อมไกวพ่อทูลหัว

เจ็ดปีแม่ประคองไม่หมองมัว

ขุนช้างชั่วลักลูกไปลับตา

เขาตีต่อยปล่อยหลงในดงชัฏ

กุศลซัดให้เจ้าคืนมาเห็นหน้า

พอเห็นแล้วก็ต้องพรากจากมารดา

แต่นั้นมาช้านานจึงพานพบ

กุศลหนหลังยังค้ำจุน

ให้ลูกแก้วมีบุญประจวบจบ

เที่ยวตามหาแม่พ่อพอพร้อมพบ

กลับต้องมาทำศพของมารดา

บทกวีนี้อยู่ในเนื้อหาเพลงชื่อ

ฉันฝันว่าฉันตาย

ชูเกียรติ ฉานไธสง

ทั้งผ่านร้อนผ่านหนาวยาวนานนัก

ผ่านทั้งรักทั้งโศกบนโลกกว้าง

อาบตะวันสีทองที่ส่องทาง

อาบแสงเดือนเกลื่อนกระจ่างในคืนเพ็ญ

ทั้งรอยเลือดรอยน้ำตาได้ฝ่าข้าม

เคยได้ตอบเคยได้ถามได้รู้เห็น

เดินดุ่มในทะเลหมอกอันเฉียบเย็น

เคยลำบากเคยยากเข็ญก็หลายครา

ทั้งพบรัก ทั้งพรากรัก ประจักษ์แจ้ง

ความสับสนเสียดแทงเหมือนเป็นบ้า

เคยเจ็บปวดชอกช้ำหลั่งน้ำตา

ชีวิตที่ผ่านมาสม ค่าคน

แต่วันนี้...ทุกสิ่งที่เคยมีกลับผ่านพ้น

เต็มอิ่มในความรู้สึกในตัวตน

ความคิดดิ้นรนเริ่มครอบงำ

อะไรเล่าคือสาระของชีวิต

อะไรคือสิ่งถูกผิดที่ลึกล้ำ

เริ่มเกิดเงาเศร้าหมองเข้าจองจำ

เริ่มเกิดเงาสีดำในหัวใจ

เริ่มจะมีความฝันอันแปลกหน้า

โซ่ตรวนแห่งพันธนาเข้ามาใกล้

ชีวิตดำรงค์อยู่เพื่อสิ่งใด

เพียงเปลวไฟคอยการดับที่ลับลา

ฉันพร้อมที่จะตาย

ฉันพร้อมที่จะตาย.........

พร้อมที่จะกลับกลายหรือหายหน้า

เดินหนีจากทะเลหมองแห่งมายา

อันสูญสิ้นศรัทธาในค่าคน

แล้วจะนั่งบนรถบรรทุกศพ

บทกวีถึงจุดจบก่อนเริ่มต้น

ยุติการเวียนว่ายที่ วก วน

แยกจากเงามืดมนบนแผ่นดิน

แล้วฉันก็นอนหลับไป

แล้วฉันก็ฝัน..

ฝันว่าตัวเองกำลังกินตัวเอง

อยู่ในความมืดมนอนธการ

"ไนท์ ซาฟารี"

ตอนกลางคืนทำอะไรล่ะไอ้สัตว์

สารพันสารพัดสัตว์หน้าขน

ตอนกลางคืนทำอะไรล่ะไอ้คน

สาระวุ่นสาระวนมาทั้งวัน

อยากดูอะไรกันนักหนา

ตั้งแต่เห็นกันมาก็ฆ่าฉัน

ตั้งแต่แรกสบตาก็ฆ่ากัน

จนเราสิ้นเผ่าพันธุ์ไปหลายพงษ์

ฆ่าและฆ่า พอหายากกลับอยากดู

น่าอดสูพอใกล้สูญก็เสริมส่ง

คอยจ้องดูเราสืบพันธุ์สืบว่านวงศ์

กูละงง พวกงี่เง่าจะเอายังไง

กิน ขี้ ปี้ นอน ไม่ต่างกัน

วันทั้งวันคอยจ้องดูกันอยู่ได้

แถมกลางคืนยังมาจ้องคอยส่องไฟ

มาเบิ่งตาหาอะไรในราตรี

เดรัจฉานต้อยต่ำแต่กำเนิด

สัตว์มนุษย์ล้ำเลิศประเสริฐศรี

จะเอาไงพอเถอะไนท์ ซาฟารี

ค่ำคืนนี้ ส่ำสัตว์จะสืบพันธุ์

23 ธันวาคม 2015

เฟซบุ๊ก : ศักดิ์สิริ มีสมสืบ (พิมพ์ภาษาไทย)

เรวัตร พันธุ์พิพัฒน์

สะพานที่ทอดถึงเป็นหนึ่งเดียว

หนังสือ

ท่านผู้มีเกียรติ ทั้งหลาย                

ไม่อ่าน ก็ไม่ตาย มิใช่หรือ

คนป่าเขา หมู หมา โค กระบือ          

ไม่ได้เรียนหนังสือ ถือปากกา

ก็อยู่อย่างส่ำสัตว์เดรัจฉาน               

มิสืบสาน มิสำแดง แสวงหา

มิสืบเสาะ สั่งสม บ่มปัญญา                

มิสร้างอา-รยธรรม อันงามงด

ไม่มีการประดิษฐ์ คิดสิ่งใหม่               

มิสานต่อ ฝันใฝ่ให้ปรากฏ

ทอนความรู้ ความดี สุนทรียรส          

พิสัยแห่งอนาคต คงหมดวับ

ท่านนักปราชญ์..                            

ความเป็นชาติยิ่งใหญ่ สิ่งใดประดับ

หากขาดคำอธิบาย ขยายทับ            

ก็ร่วงโรยลาลับ กับเวลา

อัตลักษณ์ชาติเชื้อ ในเครือย่าน        

ได้สืบสาน สำเนียงเสียงภาษา

เล่าได้เข้ม เขียนได้ถึง ตรึงอุรา        

ย่อมเติบกล้า อายุยืน เป็นหมื่นปี

โดย เจน สงสมพันธุ์

นายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย

เมื่อปี พ.ศ. 2560

บทกวี

คิดถึงเพื่อนกนกพงศ์

พลัง เพียงพิรุฬห์​ (เกริกศิษฏ์​ พละมาตร์)

อ่านบนกวี​ ในงานกนกพงศ์ ปี 2560