อริยสาวก ระลึกถึงทานของตนว่า   
‘เป็นลาภของเราหนอ  เราได้ดีแล้วหนอ  เมื่อหมู่สัตว์  ถูกความตระหนี่อันเป็นมลทิน  กลุ้มรุม  เรามีใจ  ปราศจากความตระหนี่  อันเป็นมลทิน    มีจาคะอันสละแล้ว   มีฝ่ามือชุ่ม  ยินดีในการสละ  ควรแก่การขอ  ยินดีในการแจกทาน  อยู่ครองเรือน’   
มหานามะ  สมัยใด  อริยสาวก ระลึกถึงจาคะ  สมัยนั้น  จิตของอริยสาวกนั้น  ย่อมไม่ถูกราคะ  กลุ้มรุม  ไม่ถูกโทสะ  กลุ้มรุม  ไม่ถูกโมหะกลุ้มรุม   สมัยนั้น  จิตของอริยสาวกนั้น  ย่อมปรารภจาคะ  ดำเนินไปตรงทีเดียว   มหานามะ  ก็อริยสาวก  ผู้มีจิตดำเนินไปตรงแล้ว  ย่อมได้ความปลาบปลื้ม  อิงอรรถ  ย่อมได้ความปลาบปลื้ม  อิงธรรม  ย่อมได้ปราโมทย์  ที่ประกอบด้วยธรรม  เมื่อมีปราโมทย์  ย่อมเกิดปีติ  เมื่อใจมีปีติ  กายย่อมสงบ  เธอมีกายสงบ  ย่อมได้รับสุข  เมื่อมีสุข  จิตย่อมตั้งมั่น   มหานามะ   ตถาคตกล่าวว่า  อริยสาวกนี้  เป็นผู้ถึงความสงบ  อยู่ในหมู่สัตว์   ผู้ถึงความไม่สงบ  เป็นผู้ไม่มีพยาบาท  อยู่ในหมู่สัตว์  ผู้มีพยาบาท  เป็นผู้ถึงพร้อม  ด้วยกระแสธรรม  เจริญจาคานุสสติอยู่