တိတ်ဆိတ်ပြီး သေးငယ်တဲ့ မြို့လေးတစ်မြို့ ၊ တောအုပ်ရဲ့အစွန်း၊ လူနေအိမ်တွေ အဝေးမှာ.....ဘယ်သူမှ မပက်သက်ချင်တဲ့ အိမ်တစ်လုံးရှိတယ်။ ပြတင်းပေါက်တွေကို သစ်သားပြားတွေနဲ့ ပိတ်ဆို့ထားတယ်။ နံရံတွေက အက်ပြီး ခေါင်မိုးက ပြိုပျက်နေတယ်။ သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေက အိမ်ကို ဖုံးလွှမ်းထားတယ်။ခပ်လှမ်းလှမ်းကကြည့်ရင် အိမ်ကို ကောင်းကောင်း မမြင်ရနိုင်ပါဘူး။ဒါပေမယ့် အဲ့အိမ်ရဲ့ ရာဇဝင်တစ်ခုကတော့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှိတယ်။ ညအချိန်မတော် အဲဒီအိမ်နားသွားရင် စကားပြောသံကြားရတယ်တဲ့။