In de laatste aflevering van het Dagboek van een oorlogsverslaggever ontmoet Hans Jaap Melissen in Kramatorsk inwoners die geliefden hebben verloren bj de raketaanval op de pizzeria. Het is een intense ontmoeting. Ook spreekt Hans Jaap soldaten die bij Bachmut hebben gevochten en spreekt hij een hoop uit: dat deze inwoners Hans Jaap niet nog eens ontmoeten in de vorm van een oorlogsverslaggever. 

Hans Jaap wordt ruw uit zijn slaap gewekt door explosies, mogelijk veroorzaakt door Russische raketten. In Zaporizja oefent de bevolking tegen een kernramp: hoe ga je als inwoner om met een eventuele aanval op de grootste kerncentrale van Europa? En is de oefening een mediacircus of helpt het de inwoners echt?

Hans Jaap controleert of zijn kennissen nog leven na de raketaanval op een restaurant in Kramatorsk. En even later huilt het luchtalarm met lange halen in de plaats waar de oorlogsverslaggever zelf is. Maar niemand vlucht. Waarom niet? 

Hans Jaap gaat naar het stuwmeer van Zaporizja. Of stuwmeer: door de opgeblazen dam is het nu geheel drooggevallen. “De Russen zitten 20 kilometer verderop”, vertelt de chauffeur. Hier merkt elke inwoner de gevolgen van de oorlog. Door een tekort aan water, of door een regen aan raketten. Het maakt indruk op Hans Jaap Melissen.

Wat hebben het luchtalarm, vrouwen op naaldhakken en politieagenten die jagen op verkeersovertreders gemeen? De reis van Hans Jaap naar Kyiv is er één naar een wereld die weer normaal wil zijn, maar het nog steeds niet is. Allesbehalve.

Oorlogsverslaggever Hans Jaap Melissen reist door Oekraïne om verslag te doen van de gevolgen van de oorlog met Rusland. In een dagelijks verslag vertelt hij over zijn reizen, wat de impact is van de oorlog is op de mensen met wie hij spreekt – maar ook op hem. Welke keuzes maak je als journalist in oorlogsgebied en hoe ver ga je om dat verhaal te vertellen?