Jestem ofiarą wypalenia zawodowego, które dopadło mnie już kilka razy. Pomimo cierpień i katuszy wiążących się z tym stanem, do tej pory zawsze udawało mi się z niego wyjść. Chciałbym przedstawić parę życiowych historii i opowiedzieć o tym, jak — na przekór marazmowi i nihiizmowi czarniejszemu niźli wokale M na płytach Mgły — mimo wszystko trzymam się prosto i dalej brnę w swoją stronę. Być może to, co opowiem przyda się wielu osobom pożeranym przez wątpliwości w sens swoich działań zawodowych.