Dom rodzinny i relacje z bliskimi z daleko wyglądają na piękne, a z bliska przeraża mnie bezradność wobec tego, jak trudno jest nam się ze sobą skomunikować. To odcinek o wstydzie rodziny, wstydzie ukleconego jakoś tam domu, niezręczności bycia tutaj i bycia również tam, w miejscu, gdzie żyję na co dzień. O próbie nawiązania relacji i budowaniu metaforycznych mostów komunikacyjnych, ale też o porażkach, potknięciach, gniewie i wstydzie. Myśl o tym, że może stawiam siebie w wyższej pozycji, posługuję się niezrozumiałym językiem i mam w sobie tylko pretensje do najbliższych. O fantazjach o innej rodzinie, wstydzie samego siebie. Także o emocjach, podobnych do tych, jakie odczuwałem w wieku trzynastu, czy czternastu lat, masturbując się w stodole, co odtworzyłem również teraz.

Druga część odcinka mówi o religijności rodziny, którą również staje się dla mnie niezręczna, o smutku na grila i napięciu w relacji z ojcem, kiedy ten nic sobie nie robi z granic, jakie stawiam.

Dziękuję za feedback i bycie tutaj ze mną.

Gdybyś chciała, chciał, chciało mnie wspierać, to zapraszam na mój Patronite:

https://patronite.pl/patryk_rozycki