Daan is 22 als hij zich tijdens een kite-vakantie met vrienden plots niet zo lekker voelt. Moe, benauwd en alles behalve fit. Als zich enkele dagen later een gekke bobbel op zijn lies begint te vormen, weet Daan direct dat het foute boel is. Een bezoekje aan het ziekenhuis bevestigt waar hij al bang voor was: Daan heeft kanker. En hoewel hij positief en veerkrachtig met zijn ziekte om probeert te gaan, gaat het slechter en slechter. Zo slecht zelfs, dat de artsen hem opgeven. Daan neemt afscheid van zijn dierbaren, plant zijn uitvaart, maar dan… lijkt er tegen alle verwachtingen in toch nog hoop op verbetering. Hoe is het om als 22-jarige afscheid te nemen van het leven, daarin te berusten en vervolgens te horen dat je tóch nog een kans op overleven hebt?