یادواره شهدای ۱۰شهریور- ژیلاطلوع

یادواره شهدای ۱۰شهریور- گیتی گیوه‌چیان

یادواره شهدای۱۰شهریور- زهره قائمی

پرنده‌ای با بال‌های آهنین
به ياد مجاهد شهيد محسن محمدباقر، عقاب پرغرور عشق و آزادی
قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷

مرداد سال ۶۷ بدون شک در سینه تاریخ ایران حک شده و هرگز فراموش نخواهد شد. این ماه از یک‌سو یادآور برگ زرینی از فداکاری و وفاداری به آرمان آزادی و پای‌بندی به اصول و از سوی دیگر افشاگر اوج شقاوت و بی‌رحمی خمینی و دار و دسته جنایتکار حاکمش بوده و خواهد بود. خمینی خون‌آشام یکی از فجیع‌ترین جنایات ضدبشری در تاریخ معاصر را با قتل‌عام هزاران زندانی سیاسی رقم زد.
مجاهد خلق محسن محمدباقر از دوپا فلج بود. ۲عصا در دست داشت و با اونها حرکت می‌کرد. نیرومند و استوار بود. قبلاً در فیلم «غریبه و مه» ساخته ‌‌‌‌‌‌‌بهرام بیضایی نقش یک بچه‌‌‌‌‌‌‌فلج را بازی کرده بود. در زندان سرشار از روحیه و شادابی بود. یکی از همزنجیرانش درباره او می‌گوید:
« شب آخر به ‌او گفتم محسن چطوری؟ گفت مرگ حقه. روحیه‌اش خیلی بالا بود. در بازی فوتبال همه اونو انتخاب می‌کردند. با عصاهایش توی دروازه می‌ایستاد و با حرکت دادن آنها گویی بالهاش را باز می‌کرد و مثل یک عقاب توپ را می‌گرفت. وقتی هم برای اعدام صداش زدند مثل عقابی مغرور از جا پرید. انگار منتظر همین لحظه بود».
یکی دیگر از همزنجیرانش می‌گوید:
«محسن به‌راستی کوهی از اراده و عشق بود. هیچوقت دیده نشد که ذره‌‌ای در مقابل پاسداران کوتاه اومده باشه. بسیار شاداب و همیشه خندان بود. اگر کسی او را نمی‌شناخت، نمی‌تونست باور کنه که پاهاش فلجه. خودش می‌گفت: میدونی چرا در بازی فوتبال ستاره‌‌‌‌‌‌‌تیم هستم؟ برای این‌که من دوتا پای فلزی بیشتر از دیگران دارم».
هم‌بندی دیگرش می‌گوید: «محسن در دروازه می‌ایستاد و توپ‌های زمینی را با پا و توپ‌های هوایی را با عصا می‌گرفت. محسن در هر برنامه و مراسم جمعی فعال و پرشور وارد می‌شد. به‌خصوص با تجربه و دانشی که در زمینه‌‌‌‌‌‌‌تأتر و نمایش داشت همیشه در تولید نمایشنامه‌هایی که در زندان به‌طور مخفیانه نوشته و اجرا می‌شد، کمک‌های بسیار مؤثری به ‌بچه‌ها می‌کرد. محسن محمدباقر در دوبله به‌ فارسی تعدادی از فیلم‌های کارتونی کودکان هم کار کرده بود و در فیلم‌های سینمایی فارسی نیز چند بار بازی کرده بود. موقعی که قتل‌عام زندانیان شروع شد، محسن پرشورترین و جسورانه‌ترین برخوردها را داشت. مرتب شعر می‌خوند، پاسدارها را مسخره می‌کرد و آنها را در حضور خودشان دست می‌انداخت و بلندبلند می‌خندید و بچه‌ها و هم سلولی‌ها را می‌خندوند. در آن روزهای آخر یک‌بار گفت: «من حساب همه چیز را کرده‌ام. اگر خواستند مرا دار بزنند، اول یک پشتک می‌زنم و بعد با عصایم می‌کوبم توی سر «جواد شش‌انگشتی» بعد می‌رم بالای دار».
یاد این مجاهد دلیر و عقاب پرغرور عشق و آزادی گرامی باد.

پرواز با پاي آهنين
پيش شيخ آمد دليري نوجوان
با دو پاي آهنين، معلولسان
گفت: «من محسن، محمد باقرم
پا ندارم من، ولي بس قادرم
راه پيمايم به اوج تيردار
با پر ايمان خود ققنوس وار
باز ميدانم كه خيزم من ز خاك
خون جاري زمانه سرخ و پاك
بيهده بر لغزش از راهم مكوش
تف كنم بر خوي شيخ دينفروش
گفته بود اين را به يارانش ز پيش
گر رسم بر چوبهي آن دار خويش
با عصايم ميزنم بر مغز ديو
گاه مردن مي خروشم با غريو
پركشم با پاي آهن، چون عقاب
تا نپندارند ترسم زان كلاب
او پريد و كرد بر عهدش وفا
هيچ كس ديده پرنده با عصا؟

به‌یاد مجاهد شهید مسعود علایی خستو، نوه پدر طالقانی، شهید سرفراز قتل‌عام سال ۶۷
راوی: مسعود علایی خستو، نوه دختری آیت‌الله طالقانی، در سال ۱۳۴۳ در تهران به‌دنیا آمد از همان دوران کودکی با مفهوم مبارزه و دردهای ناشی از آن آشنا گردید.
او عضو انجمن دانش‌آموزان مسلمان یکی از دبیرستان‌های شمال و غرب تهران در بخش دانش‌آموزی سازمان بود.
یکی از آشنایان او می‌گوید:
«مسعود در مهر سال ۶۰ در خیابان گیشا با یورش پاسداران به منزل‌شان دستگیر شد. مسعود ۱۷ساله بود که دستگیر شد. در بیدادگاه به ۱۱سال زندان محکوم شد. در بازجویی به‌شدت شکنجه شد تا قفل دل پرمهر و رازدارش را بازکنند، اما او لب از لب بازنکرد! یکی از حماسه‌های مسعود مقاومت ۲ساله و قهرمانانه‌اش در سلول‌های انفرادی زندان گوهردشت بود. انتقال او به سلول انفرادی نه به‌خاطر کسب اطلاعات بلکه به‌خاطر درهم شکستن مقاومتش بود. همواره به بهانه‌های ساختگی او را تحقیر و شکنجه می‌کردند».
یکی از همرزمانش در زندان، در این‌باره می‌گوید:
«مسعود را در سال ۶۱ در زندان قزلحصار در محلی که قرنطینه نام داشت و معروف به گاودونی بود شناختم. او شدیداً مورد آزار و اذیت جلاد حاج داوود رحمانی قرار داشت».
در یک گزارش دیگرآمده است:
«مسعود به‌خاطر این‌که نوه پدر طالقانی بود، بارها توسط خود لاجوردی تهدید شده و از او خواسته شده بود که همکاری کند. یکبار هم لاجوردی جهت مصاحبه پیش او رفت، ولی باز جواب رد شنید.
آخوند نیری که مسعود خستو را می‌شناخت، پس از توهین به او و پدربزرگش، گفت: «نوه طالقانی هستی؟ برو... اعدام!
او با دفاع جانانه از سازمان پرافتخار مجاهدین هیبت پوشالی «هیأت مرگ» خمینی دجال را به هیچ گرفت و با بوسه بر طناب‌دار مرگ را تسلیم اراده مجاهد خلق نمود.
و حالاخلاصه‌ای از نامه جگرسوز مادر شهید:
«هر وقت می‌دیدمش و احوالش را می‌پرسیدم با تمام رنج‌های جسمانی می‌گفت: ”شما خوب باشید ما خوبیم“. همیشه آرزوی آمدنش را داشتم، دلم می‌خواست اگر برای چند صباحی هم شده بیاید و منهم جسم رنجورش را مرهمی بگذارم. او راحت شد، ولی من تا آخر عمر باید در غم او بسوزم و بسازم؛ با آن سن کم، یک ابرمرد ویک آزادمرد بود».

داستان مسعود خستو، نوه پدر طالقانی
ديگري مسعود خستو بيگناه
چون بياوردند در بيدادگاه
گفت قاضي: «هان! كه باشد اين دگر
گفت: «من هستم نوه از آن پدر»
گفت: «منظور از پدر گو با شتاب»
گفت: «آن كو بود روح انقلاب!»
گفت: «روح انقلاب اين رهبر است
اين خميني كه همه ما را سر است»
گفت: «نه! منظور من فرزانهايست
كه ازين رهبر بسي دور و بريست
آيت اللهي ست او از طالقان
جملهي خلقند او را عاشقان»
گفت: «اين را هم جزايش هست دار
گر چه هرگز سر نزد زو هيچ كار»
اينچنين جان هر آن مظلوم را
مي گرفتند و هر آن محكوم را
مي كشيدندش به اوج دارها
آن تبهكاران و آن خونخوارها