اصلان-اصلانیان ابوالحسن-شجریان

چرا کشتنت؟

صدای گام‌های محمود و آزادعلی از تو کوچه شنیده می‌شد.

محمود: دارم میرم خونه حمید لاجوردی میای؟

آزادعلی: گفتی آدرسشو نداری که!

محمود: میریم فردیس پیدا می‌کنیم. می‌گفت سرکوچه‌شون یه کبابیه.

آزادعلی: بریم.

باز هم صدای پاها تو کوچه شنیده می‌شد اما این‌بار تو فردیس...

محمود: ایناها... فکر کنم این خونه شون باشه! بذار زنگ بزنم...

آزادعلی: صبر کن. میگم ۳-۴سال از شهادت «حمید» می‌گذره، لابد مادرش تازه رخت عزاش رو در آورده! داغ دلشون تازه نمیشه؟

محمود: آخه نمیشه که تنهاشون بذاریم!

انگشت محمود روی دکمه میره و زنگ در به صدا در میاد. با صدای باز شدن در، هر دو با هم سلام می‌کنند...

محمود و آزادعلی: سلام

مادر: وای خدایا شمایین؟ رؤیا. ایمان! بیایین عمو محمود اومده. خیلی خوب کردین اومدین. بوی حمیدم رو میدین.

محمود: مادر ببخشین زودتر نیومدیم. از روزی که آزاد شدم می‌خواستم بیام شما و پدر و رویا و ایمان‌رو ببینم خیلی گشتیم آدرستونو نداشتیم.

مادر: رویا عمو یادته روزهای ملاقات میومد کابین بابا؟

بچه‌ها دور اونا رو گرفتند و از اونا خواستند که برن پیش بابا بزرگ. ایمان از همونجا داد زد که بابابزرگ... عمو محمود اینا اومدن. دوستای بابا حمید!

مادر: آقا محموده، پیش «حمید» بوده!

پدر: سلام اومدی؟ بگو ببینم! چرا کُشتنت؟ مگه نگفتی بابا برمی‌گردم چرا کُشتنت... ؟

بچه‌ها به گریه افتادن و صداشون تو اتاق پیچید...

مادر: بابا! این حمید نیست. این دوست حمیده، محموده!...

پدر: بگو چرا کشتنت!؟ مگه از دیوار مردم بالا رفته بودی؟ مگه همه اهل محل هر جا گیر می‌کردن سراغ تو رو نمی‌گرفتن؟

پدر: بی‌انصاف مگه این بچه‌ها بابا نمی‌خوان؟ چرا کشتنت؟ مگه خلافکار بودی؟ مگه همهٔ اهل محل به اسمت قسم نمی‌خورن؟ پس چرا خمینی کُشتت؟ مگه دزدی کرده بودی مگه مال مردم خورده بودی که کشتنت مگه... ؟

عکس بزرگ و رنگی حمید، مقابل پدر، روی دیوار بود. گلدون کوچیکی زیر عکس، با شاخه‌های کوچیک و ظریف پیچک، اطراف عکسش، مثل حریری سبز بر گونه‌های سرخ عاطفه پیچیده بود.

محمود به عکس حمید خیره شد. در حالی که اشک می‌ریخت و با حمید نجوا می‌کرد زیرلب گفت:

محمود: آره! اونها خونواده‌هامونم قتل‌عام کردن. اما حمید قسم می‌خورم انتقام تو و همه خانواده‌هارو ازشون می‌گیریم.

پدر همین‌طور به محمود و تصویر حمید چشم دوخته بود و ادامه می‌داد؛ پدری که بعد از قتل‌عام آرزوهاش، کلیه، چشم و گوشش از کار افتاده بود و زبونش جز به یاد حمید باز نمی‌شد...

پدر: بگو ببینم! چرا کشتنت؟ چرا؟ چرا...

با یاد مجاهد سربدار مهشيد رزاقي عضو تيم ملي فوتبال اميد ايران و باشگاه هما که در مرداد ۶۷ بر طناب دار بوسه زد
مهشيدرزاقي معروف به حسین ، عضو تيم ملي فوتبال اميد ايران و باشگاه هما، در سال ۱۳۳۳ در خیابان مقصودبک شميران چشم به جهان گشود. در محله شون همه به اون احترام ميذاشتن و متانت و وقار او زبانزد همه بود.
-مهشيد خيلي زود پا به توپ شد و به دنبال گوي جادويي رفت، اما هيچ گاه خصوصيات برجسته
خود رو از دست نداد.كم كم سري ميون سرا در آورد و به باشگاه هما رفت. همتاي گرانقدرش
مجاهد شهید حبيب خبيري کاپیتان تیم ملی فوتبال ایران نيز در او نجا توپ مي زد.
-موج انقلاب سال ۵۷ كه اومد، مهشيد رو با خود برد. ظلم و ستم رژيم شاه و مشاهده بدبختيهاي ميليونها تن از هموطنانش اونو بيش از پيش برانگيخت.در ابتدای پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، مدتي مسئول آموزش كميته سعدآباد بود، اما با چنگ انداختن حزب اللهي ها روي اين نهاد، به ماهيت خميني پي برد و به صفوف مجاهدين خلق پيوست. او و برادرانش، كه بسيار مورد علاقه مردم شميران بودند، خدمات ارزنده يي براي آنها انجام دادن، به همين دليل مورد خشم و كينه چماقداران خمینی قرار گرفتند.
-مهشيد رزاقي در سال ۱۳۵۹ دستگير شد و به زير شكنجه رفت، اما از دادن اسم خودهم خودداري كرد. چند سال بعد، برای به ندامت کشوندن این مجاهد استوار، پس از پایان محکومیتش به او گفتند تنها زمانی آزاد می‌شی که در مسجد میدون تجریش، سازمان مجاهدین را محکوم کنی.
در زندان گوهردشت، او مسئول ورزش جمعي بود اين كار اون در روحيه زندانيای سياسي بسيار موثر بود، به طوري كه هركس در آن شركت مي كرد رژيم اونو به عنوان زنداني مقاوم زير فشار قرار مي داد. به همين دليل خيلي زود برنامه ورزشش رو تعطيل كردن و اونو روانه زندان قزل حصار کردن. از اون جا هم مهشيد را به قبرهاي قزل حصار بردند، جايي كه به اون «قيامت» مي گفتن و به قول خودشون مي خواستن فشار شب اول قبر رو به زندانيا وارد کنن و اونها رو به ندامت بکشونن.


- با اين كه مدت محكوميت مهشيد رزاقي ۳سال بيشتر نبود، اونو ۸ سال نگه داشتن و سرانجام در روز ۸مرداد۶۷، در جریان قتل‌عام مجاهدین ، در زندان گوهردشت كرج آماج گلوله هاي ناجوانمردانه دژخیمان قرار گرفت و قامت بلند و استوارش بر خاك افتاد. برادر كوچكترش احمد هم كه از فوتباليستهاي خوب شميران بود، در اوین اعدام شد.
پدرش که بی‌تاب و بی‌قرار حسین بود به اعتبار این که حکمش تموم شده و میاد، روزها و لحظه‌ها رو با امید و انتظار شمارش می‌کرد. خانواده مجاهد شهید مهشید رزاقی به‌دلیل شدت دلبستگی پدر به وی، مرگشو مدتها از نظر پدر کتمان کردن و مراسم عزاداریشو بدون حضور پدر برگزار کردن. هر روز هم با صحنه‌یی ساختگی و طرحی جدید از روحیات حسین و سفارشاتش در ملاقات برای پدر گفتند. ۴ سال بعد از ماجرای قتل‌عام، وقتی پدر فهمید حسین رو کشته‌اند و دیگه نمیاد، سکته کرد و در دم جان باخت.
داستان رنج پدر مهشيد رزاقي
ليك بشنو از پدر، كز اين غمان
سالها ميدوخت بر در ديدگان
تا كه مهشيدش رها گردد ز بند
بيند او آزادي آن دلپسند
چار سال از قتل او بد بيخبر
بر در زندان شيخان در به در
عاقبت چون آن شهادت را شنيد
ناگهان از غصه جان از وي رهيد
مرگ فرزندش بر او سنگين نشست
از غم فرزند سرتاپا شكست
شعر ميگفت آن پدر يك روزگار
گاهگاهي پيش هر كس بود يار
بيتي از وي يادگاري ماندهبود
هم به جمع دوستانش خواندهبود
ك»آنكه نامش تا قيامت باقي است
شاعر قرن اتم رزاقي است»
اين زمان هم نام او باقي شده
نام او رسواگر طاغي شده
قصهها هست از پدرها بيشمار
هم ز مادرها حكايت رنجبار
كز غم و اندوه فرزند شهيد
جان ز جسم خستهي ايشان پريد
خيز و در هر شهر و هر وادي بگرد
بشنو از هر خاندان صد شرح درد
اين قلم ياراي گفتن چون كند؟
در قلم جاي مركب خون كند!!؟
صدهزاران برگ سرخ آيد پديد
برگها پر گردد از خون شهيد
شايد اين گلهاي سرخ دشتها
وين شقايها گه گلگشت ها
برگهاي ياد آن دلدارهاست
بر دل هر يك نگر! پرچم بپاست