در رحم مادر ، هرگز نیازی به توضیح دادن نداشتیم . همه نیازهای ما برآورده می‌شد. اسباب راحتی مان به درستی فراهم می‌شد . قسمتی از این رخ داد دلچسب در سال‌های نخستین هم ادامه داشت . نیازی نبود خواسته‌هایمان را به زبان بیاوریم : افراد بزرگ و مهربان خواسته‌هایمان را حدس می‌زدند و ما همیشه دوست داشته می‌شدیم .

در رابطه عاطفی هم پیام حقیقی به شکل ترحم انگیزی پس‌رونده است : " من در اعماق وجودم هنوز نوزاد هستم و اکنون نیاز دارم که تو پدر یا مادرم باشی . به تو نیاز دارم که دلیل ناخوشی‌ام را به درستی حدس بزنی ، همانطور که وقتی بچه بودم ، همان زمان که جوانه‌های عشق در من روییده شد ، اطرافیانم نیازهایم را حدس می‌زدند."

صادقانه با خودمون خلوت کنیم و ببینیم در رابطه عاطفی‌هامون ، طرف رابطه‌مونُ حقیقتا دوست داریم یا همیشه متوقعانه می‌خوایم که دوست‌مون داشته باشن !!!!