Kochani,Taki oto okrzyk wyrwał się Tomaszowi, jednemu z Dwunastu apostołów, w czasie innego spotkania ze zmartwychwstałym Jezusem: "Mój Pan i mój Bóg!" (J 20:28; SNP).Tego Tomasza nazywa się dziś niewiernym. On wątpił w zmartwychwstanie. Z nieznanego nam powodu nie uczestniczył we wcześniejszych spotkaniach z Jezusem. "Jeśli na Jego rękach nie zobaczę śladów gwoździ i ich nie dotknę, i jeśli w Jego bok nie włożę mojej ręki – nie uwierzę!" Zmartwychwstanie. Trudno uwierzyć, gdy coś jest aż tak niewyobrażalne. Po ośmiu dniach Jezus znów ukazał się uczniom. Tym razem Tomasz był obecny. I wygląda na to, że Jezus zaczął od niego. "Zbliż tu swój palec – powiedział – obejrzyj moje ręce; zbliż swoją rękę, włóż w mój bok – i nie bądź bez wiary, ale wierz." Właśnie wtedy Tomaszowi wyrwał się ten okrzyk.Co było w Tomaszu, że Jezus wyszedł mu tak bardzo naprzeciw? Może to, że on szczerze wątpił, to jest wątpił, by znaleźć? Temu, kto wątpi, by znaleźć, bywa dane dotknąć ran Jezusa. Lecz Jezus dorzucił jeszcze zastanawiające słowa: "Czy uwierzyłeś dlatego, że Mnie zobaczyłeś? Szczęśliwi, którzy nie zobaczyli, a jednak uwierzyli." Kim wolałbyś być? Szczerze: Kimś, kto zobaczył i zasadniczo niepotrzebna mu już wiara? Czy kimś, kto nie zobaczył, lecz wierzy w niewyobrażalne? Dlaczego tych drugich Jezus uznał za szczęśliwców? Może odpowiedź na to pytanie prowadzi do prawdziwej korony? Jesteście treścią moich modlitw.

Wasz, jak zawsze –Piotr