Kochani,Udałem się do mechanika z moim starym rowerem. Może czterdziestoletnim. Wiedziałem, że po twardej służbie pod moim ciężarem, wiele w nim wymaga naprawy lub konserwacji. Lecz chciałem, by został oceniony okiem fachowca. Fachowiec, po oględzinach – po naciśnięciu, po naciągnięciu, po dokładnym zmierzeniu przyrządem – zamyślił się i zapytał: „Proszę pana, czy pan rzeczywiście chce ten rower naprawić. Bo w kategoriach ludzkich ten rower ma dwieście lat. On już dawno powinien być martwy. Cena napraw, proszę pana… – ja panu pokażę nowy rower…”Nie, nie – przerwałem mechanikowi zanim rozkręcił się na dobre – ja chcę, żeby Pan mi naprawił ten rower. Bo ja ten rower kocham. I nastała cisza. Miłość zamyka dyskusje.Ten rower to ja, może Ty, a na pewno apostoł Paweł. Napisał on z aresztu: „Byliście martwi z powodu waszych […] grzechów. Żyliście w nie uwikłani, jak inni w obecnym wieku tego świata. Służyliście władcy sfer powietrznych, który rządzi duchem działającym w nieposłusznych ludziach. Do takich ludzi zresztą wszyscy […] należeliśmy. […] Byliśmy z natury warci gniewu, zupełnie tak, jak pozostali. Jednak Bóg, hojny w swym miłosierdziu, kierując się swą wielką miłością do nas, i to martwych z powodu upadków, ożywił nas z Chrystusem. Bo z łaski jesteście zbawieni.” Ef 2:1-5 (SNP).Mój rower stał przy mnie potulnie. Co sobie myślał, słuchając fachowca i mnie? Może uznał, że faktycznie wart jest złomowiska jak inne rowery jego generacji. Czego spodziewał się po mnie? Rozsądku? Czy miłości? To była lekcja łaski. Jesteśmy uratowani. Bo miłość. Bo miłosierdzie. I tak należy zaczynać dzień. Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze –Piotr