Τώρα μη λέμε τα γνωστά, επιστροφή μετά από μεγάλο κενό, σας έλειψε η παράνοια μου το ξέρω. Και εσείς μου λείψατε. Αυτό το επεισόδιο πιάνει μια καλοκαιρινή μου εμπειρία, δυστυχώς όχι έναν καλοκαιρινό μου έρωτα, την εργασία στη σεζόν, και τραβώντας κομμάτια από τη μικρή μου εμπειρία βρίσκω αφορμή να γκρινιαξω και ίσως να αναδείξω μέσα από αυτή την τρέλα κάποια θέματα. Ο Ξένιος Ζευς λίγο μας κατουράει είναι η αλήθεια βάσει των συνθηκών της σεζόν, I'm not condemning όλες τις σχετικές δουλειές, ξαναλέω βάσει της εμπειρίας μου είναι το κάθε τι, αλλά ε, πιο πολλά horror stories έχουμε ακούσει για τη σεζόν παρά για το Silent Hill. Ελπίζω να ανοίγει μια πορτούλα για διάλογο μέσα από αυτό το επεισόδιο και είμαι στη διάθεσή σας να ακούσω τους προβληματισμούς και τις προσθέσεις/αντιφάσεις που προκύπτουν από αυτά που λέω. Φιλιά πολλά μέχρι το επόμενο (ούτε ο Σίβα δεν ξέρει πότε θα είναι αυτό)

Μετά από ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ πολύ καιρό, επιστρέφει το αγαπημένο σας podcast με ένα επεισόδιο σούμα. Όσα θέλει ένα βλαμμένο να βγάλει από το κεφάλι του για τη θητεία του, με λίγο παράπονο και πολλή παράνοια, φτιάχνουν αυτό το επεισόδιο. Σας καλώ να ακούσετε αυτόν τον πανικό και να ετοιμαστείτε για μια νέα σεζόν (πλάκα μας κάνει θα σκέφτεστε) με πιο συχνά επεισόδια και με νέους (και παλιούς) καλεσμένους.

Όπως είχε πει και μία αιθέρια ύπαρξη "Καλωσήρθατε στην Ελλάδα. Την χώρα που γέννηση τη δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης, τις τέχνες και τη σπανακόπιτα. Μας έχει μείνει μόνο η σπανακόπιτα". Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πώς αναπτύσσεται η έκφραση φύλου του κάθε ατόμου, πώς μπορεί να ερευνήσει τον εαυτό του όταν η κοινωνία του έχει πει πως είναι κάτι απαγορευμένο; Όλα αυτά τα θέματα, θέτονται προς συζήτηση με έναν υπέροχο καλεσμένο, με σκοπό να δούμε την Ελλάδα του σήμερα, τη θέση της στην ισότητα και στην αποδοχή της διαφορετικότητας και κυρίως, στην ελευθερία έκφρασης.

Δυστυχώς ένα παγκόσμιο φαινόμενο είναι οι φοιτητές που αναγκάζονται να δουλέψουν. Είτε για να μαζέψουν εμπειρία για αργότερα, είτε για να τα βγάζουν πέρα με ενοίκια/έξοδα/κλπ κλπ, είτε για να μην έχουν τους γονείς τους πάνω από τα κεφάλια τους, γενικά για πολλούς λόγους. Και όσο περνάνε τα χρόνια, είναι και πιο συχνό αυτό το φαινόμενο. Πώς συνδυάζεται η σχολή με τη δουλειά? Πού υπερβαίνει το ένα το άλλο και κυρίως, καλείται ο φοιτητής ποτέ να επιλέξει ανάμεσα σε ένα από τα δύο?

Οι σχέσεις είναι ένα θέμα τουλάχιστον δαιδαλώδες. Προσπαθήσαμε να εφεύρουμε τη "χρυσή τομή" των σχέσεων, ούτε να μιλήσουμε θεωρητικά. Μιλάμε με την αγαπητή Μικρό μου πόρνυ για τις πιέσεις, τις απαιτήσεις και τον κόπο των σχέσεων αλλά και τις αφορμές για αυτοεξέλιξη και αυτοβελτίωση που κρύβουν. Στη 2η μας συζήτηση πάλι χρησιμεύουν ως σημείο έναρξης οι προσωπικές μας εμπειρίες και ελπίζουμε να σας βάλουμε σε προβληματισμό.

Στη ζωή των αρρένων της ελληνικής επικράτειας, έρχεται η στιγμή που λέμε "ωχ, είναι κ αυτό". Το αυτό, είναι ο στρατός. Είναι η θητεία που συνοδεύει τις εικόνες τρόμου που μας έχουν βάλει στο μυαλό οι πατεράδες, οι παππούδες, οι σειρές και οι ταινίες ανά τα χρόνια. Τώρα, έχοντας τη μοναδική ευκαιρία να ζήσει ένα μέλος του ντουέτου που παρουσιάζει αυτό το podcast το στρατό και τη ζωή στα χακί, μιλάμε για το πριν, από εμπειρίες άλλων και δικές μας, και ανοίγουμε το διάλογο προς εσάς για να συνεχιστεί αυτή η θεματική κατά τη διάρκεια της θητείας του αγαπητού Ποκαχωνοντας μας.

Μετά από (ναι ακόμα ένα) διάλειμμα, επιστρέφουμε δυναμικά. Σε ένα επεισόδιο που το πάει μονοτερμα ο Ποκαχωνοντας, προσπαθεί να μιλήσει για τις πρώτες εμπειρίες/εντυπώσεις του από τον στρατό και να μεταλαμπαδεύσει (γελάω) κάποιες γνώσεις που απέκτησε για να βοηθήσει όσο γίνεται. Σας καλούμε να στείλετε οποία απορία έχετε στο mail μας και να επικοινωνήσετε μαζί μας με όποιον τρόπο θέλετε.