Veteraan Ab vertelt over de kogel die hij dag en nacht bij zich draagt. Hij weet het zich nog haarscherp te herinneren, het moment dat hij werd beschoten, eind 1994 in Bosnië. Rakelings scheerden de kogels over zijn hoofd en eentje sloeg in in de scherfdeken in de zijkant van zijn auto. Die kogel heeft hij een paar dagen na de beschieting uit de MB gepeuterd.

Veteraan Peter vertelt over de Noorse want die symbool staat voor zijn leven als marinier. Als hij naar deze wollen handschoen kijkt, denkt hij terug aan de vele wintertrainingen in Noorwegen. Aan het overnachten in de sneeuw, aan de buddy’s en de houten ski’s. Maar vooral denkt hij aan het respect dat je ontwikkelt voor je spullen, voor de voorbereiding en dat je zaken nooit moet onderschatten.

Veteraan Michelle ontmoette tijdens een patrouille in Noord-Afghanistan de Amerikaanse sergeant Ken: 'toen we elkaar de hand schudden was het meteen duidelijk dat we een klik hadden'. Vlak voordat Michelle naar Pakistan werd gestuurd gaf Ken haar een handgemaakt, koperen paardje cadeau. Ze verloren elkaar uit het oog, maar echte liefde vergaat niet...

Veteraan Co werd in 1997 uitgezonden naar voormalig Joegoslavië  met de ECMM missie. In Sarajevo deed hij mee aan een lokale hardloopwedstrijd: 'het was een geweldige ervaring om te te zien dat sport verbroedert'. De lopers ontvingen een bijzondere medaille en voor Frank heeft deze een bijzondere emotionele waarde. 

Veteraan Frank vertelt over zijn deelname aan de MAPE-missie in Albanië. Hij nam een typisch Albaans souvenir mee naar huis: een bunkertje. Het land maakte veel indruk op Frank: 'Ik ben blij dat ik er geweest ben. Ik check nog iedere dag hoe het weer is in Albanië'.

Veteraan Henk was in 1994 en 1995 als dienstplichtige in Bosnië. 'Na terugkomst kon ik niet goed praten over wat ik had meegemaakt. Toen het tijd werd om een en ander te verwerken hielp het dagboek dat ik in Bosnië had bijgehouden heel goed'. De waterpijp is een typisch Bosnisch souvenir. Henk: het is net als een foto van een dierbare. Niet nadrukkelijk aanwezig, maar prettig om erbij te hebben'.

Libanonveteraan Huub vertelt over het rijboekje van zijn NEKAF en over zijn gijzeling: 'ze gijzelden ons een paar uur en onze persoonlijke bezittingen en Nekafs waren we kwijt. De voertuigen zagen we een aantal dagen later beschoten en uitgebrand terug'.

Libanonveteraan Hans vertelt over zijn verloren medailles en óók hoe hij ze inmiddels weer heeft teruggevonden. 'Mijn tijd in Libanon heeft veel indruk op me gemaakt. Ik was nog maar 19 jaar toen ik daarheen ging. Het heeft me verder geholpen in het leven'.