เวลาที่ต้องไปทำงานแล้วจิตมีสภาวะหนึ่งที่เหมือนคนที่ไม่อยากจะตื่นนอน นี่แหละคือสภาวะของความขี้เกียจ ถ้าเรารู้ เราเห็นสภาวะนี้ เรารู้จักสภาวะนี้ มีสติรู้ทัน ความขี้เกียจจะไม่ครอบงำใจเรา อะไรสมควรทำ เราก็ทำ ไม่ว่าเราเจอผัสสะหรือสภาวะอะไรก็แล้วแต่ ถ้าใจยอมรับ ใจไม่ดิ้นรน ใจเป็นกลาง ใจจะสบาย เพราะใจไม่ใช่เรา เราสั่งให้ใจไม่ขี้เกียจก็ไม่ได้ แต่ว่าเมื่อใดก็ตาม ที่ใจยอมรับสิ่งที่เผชิญด้วยใจที่เป็นกลาง ความทุกข์ก็จะลดลง --อ.ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สจีน#๑๒ ๒๒ ธันวาคม ๒๕๖๒