In Middelburg in Zeeland kennen ze Danny als "die van Vera", omdat zijn moeder een bekende bloemenkiosk had. Het was dus geen grote stap om Danny Vera als artiestennaam te kiezen, al had het niet zoveel met bloemen te maken, maar wel met haar overlijden begin jaren 2000.

Danny was toen net aan het opkomen als artiest en hij besloot om onder die naam de rest van zijn leven muziek te maken. Werken was en is iets dat hij per defintie beschouwt als iets dat je niet graag doet, dus doet hij het maar niet. Dat wij er zijn geweldige muziek voor terugkrijgen is een extra bonus.

De roots van frontman Michiel Libberecht liggen in de provincie West-Vlaanderen, langs het Kanaal Bossuit-Kortrijk, in de gemeente Moen. Daar woont hij al een hele tijd niet meer, maar in de bandnaam Mooneye hoor je het wél nog een klein beetje doorklinken.

Het mag niet verbazen dat hij ook Festival Dranouter goed kent, als bezoeker op het festivalterrrein, maar intussen ook al een paar keer op het podium. Mooneye speelde al bij ons met hun debuutalbum 'Big Enough', en ook met hun laatste 'Come with me and hide' kwamen ze langs in Dranouter. Voor die plaat wilde Michiel Libberecht terugkeren naar de essentie van de band: intimiteit vanuit een akoestische basis.

Brihang staat als een huis op het podium, hij was met recht en reden een van de headliners op Festival Dranouter 2024. Maar onderhuids is hij eigenlijk heel onzeker, over zijn podiumkunst, over de teksten en over zijn muziek. "Als ik aan een nieuwe plaat begin vraag ik me altijd even af of ik dat eigenlijk wel kan." zegt Brihang daarover. Het kost elke keer wat tijd om weer vanuit puur spelplezier en muzikale goesting iets nieuws te maken.

Op zijn laatste album 'Droomvoeding' is er heel wat plaats gegeven aan het vaderschap, ook al was Brihang van pan om daar niks over te schrijven. Maar dat gaat niet, want wie zijn werk kent weet dat het echte leven daar altijd bovendrijft, of dat nu mooie of mindere dagen zijn. Maar het lukt hem altijd wel om te schrijven en muziek te maken, daar kunnen we alleen maar blij om zijn, en Brihang is nog lang niet klaar met ons.

Wannes Cappelle en zijn band Het zesde Metaal zijn op een rustige maar zelfverzekerde manier uitgegroeid tot een vaste waarde in ons muzieklandschap. Het begon met kleine intieme liedjes -over wielrenners bijvoorbeeld- maar vandaag zijn ze een band die complexloos een festivaldag in Dranouter kunnen afsluiten met een combinatie van diezelfde kleine liedjes en een paar onvervalste meezingers.

Met het album 'Het langste jaar' heeft HZM voor de festivalzomer een theatertournee gespeeld, en in die intiemere setting is er ruim tijd genomen om het verdriet over het verlies van Tom Pintens een plek te geven. "Tom kijkt nog altijd over mijn schouder mee" zegt Wannes daarover. Maar de blik is vooruit gericht, want dat is de enige weg die genomen kan worden.

Het muzikaalste koppel op de affiche was Tom & Aurélie, en die draaien allebei al een hele tijd mee in de folkscene. Aurélie Dorzée kon je twee decennia geleden als jonger meisje op het festival zien spelen met Panta Rhei. Tom Theuns speelde met Ambrozijn een belangrijke rol voor de folkmuziek, en hij was bijvoorbeeld ooit ook lid van de eerste bezetting van Think Of One, en hij speelde met Vera Coomans.

In dit duo al Tom & Aurélie hebben ze elkaar gevonden, en spelen ze dus een intrigerende mix van muziek en theater. Dat doen ze op instrumenten die tot de verbeelding spreken, zoals de Viola d'Amore, of een zelfbedacht snaarinstrument dat een kruising is van een paar andere instrumenten. Een mooi gesprek met twee mensen die overlopen van het spelplezier.

Ze zegt het met een lichte trilling in de stem, want het opnameproces van haar laatste album 'Silently held' was behoorlijk ver uit haar comfort zone. Maar laat net dat spontane en eerlijke element hetgene zijn wat haar plaat zo meeslepend en intens maakt, van ons mag ze het vaker zo doen.

Het is zeker geen eenvoudige opdracht om met die subtiele muziek op een festival te staan, want de kans bestaat dat je door het aanwezige feestgedruis word afgeleid van wat ze op het podium presteren. Maar het is reuze meegevallen, zegt Chantal, met grote dankbaarheid voor de aandachtige luisteraars die het konden meemaken.

Er was een tijd dat Think Of one de wereld afreisde en overal feestelijke en dansbare muziek speelde met grote groepen muzikanten. Dat kwam omdat ze toen geloofden dat je enkel samba kan spelen met een bende echte Brazilianen aan je zijde, of chaabi enkel met hulp van authentieke Marokkaanse muzikanten.

De nieuwe Think Of One die nu ontstaan is, 15 jaar na die periode, is veel zelfzekerder geworden, en vandaag spelen ze gewoon alles zelf met minder mensen en met een goeie portie moed. Een kleinere band is ook veel wendbaarder, en dat kan met de drukke agenda's van de bandleden alleen maar een voordeel zijn.

Met 'Happy Pt.2' heeft Douglas Firs gekozen voor een hoopvolle en blije albumtitel, die aantoont dat hij in betere doen is dan op zijn vorige album 'Heart of a mother'.

Op die laatste was Gertjan Van Hellemont op zoek naar de balans tussen enerzijds het intense verdriet dat bij een rouwproces hoort, en anderzijds het geluk van het jonge ouderschap, maar daar is hij intussen voorbij geraakt.

Plezier kan en mag weer omamrd worden, al is hij nu soms licht gegeneerd als hij onbevangen gelukkig is. Maar dat is een horde die bij elke sprong wat lager wordt, en van die vooruitgang mogen wij als luisteraars met volle teugen meegenieten.

Kinderen hebben recht op kwaliteitsvolle kinderliedjes, en dat is iets dat de Kapitein al meer dan twee decennia bewaakt.

In die tijd zijn er meer dan 800 kapiteinliedjes verschenen, dat zijn er zoveel dat er intussen zelfs een Kapitein Winokio streaming app is gemaakt om die allemaal op één plek aan boord te hebben.

Dat zijn overigens niet altijd vrolijke dansliedjes en uitbundige meezingers, want het leven is veel meer dan dat, ook voor kinderen. Daarom heeft de Kapitein ook heel veel pleisterliedjes geschreven, die een plek geven aan andere emoties dan puur plezier.

Kan zingen in het Zults groovy en funky zijn? Zeker wel! Daar heeft Wouter Berlaen al een tijdje een patent op, en hij bewijst dat elke taal muzikaal kan zijn als je er maar in gelooft.

Wouter is de eigenaar van de familienaam Berlaen, maar het is meer dan ooit ook de naam van een echte groep, waarbij zijn partners-in-crime Laurens Billiet en Ward Snauwaert ook een belangrijke rol spelen.

Ze vertellen in deze podcast over de unieke manier waarop ze het laatste Berlaen album 't Gesproken Dagblad' hebben gemaakt, én je komt te weten waarom Laurens ook vaak 'Lokko' wordt genoemd.