خدیجه اشرف سادات مرتضایی، با نام هنری مرضیه، نوروز ۱۳۰۳ در تهران دیده به جهان گشود. پدر وی یک روحانی روشنفکر بود و برای مرضیه این امکان را فراهم کرد تا بتواند تحصیل کند. نامادری مرضیه پیانو مینواخت و این مساله تاثیری عمیق بر روحیه ی وی داشت. بانو مرضیه در سال ۱۳۲۵ و زمانی که ۲۲ ساله بود به جامعه باربد رفت و در آنجا زیر نظر اسماعیل مهرتاش فعالیت هنری خود را آغاز کرد. او پس از مهرتاش با اساتیدی نظیر ابوالحسن صبا و عبدالله دوامی کار کرد. آموزه های استاد دوامی بر تکنیک های تصنیف خوانی مرضیه بسیار تاثیر گذار بود.  مرضیه با پشتکار و به سرعت پیشرفت کرد و نظر استادان موسیقی را به خود جلب نمود. او اولین زنی بود که توانست در برنامه گلهای رنگارنگ به عنوان خواننده شرکت کند، و این، یعنی بالاترین سطح از موفقیت هنری یک خواننده. حضور مرضیه در برنامه گلها، جو مردانه این برنامه را تغییر داد و شور دیگری به گلها بخشید. مرضیه از دوست زن پدرش، ترانه های شیدا و  عارف را فرا گرفت. او به تمام تصنیف های شیدا تسلط داشت و شیدا را به دوره معاصر خود، دوباره معرفی کرد. او بخش عمده شهرت خودش را با بازخوانی ترانه‌های شيدا به دست آورد. در آن زمان مرضیه و دلکش برای سالهای متمادی بهترین خوانندگان زن ایران محسوب میشدند و البته رقیب هم نیز بودند. مرضیه با وسواس بسیار زیاد کارهای خود را انتخاب، تمرین و اجرا می کرد و این امر در موفقیت او نقش مهمی داشت. جالب است بدانید اولین کار محمدرضا لطفی، توسط مرضیه اجرا شد. این اثر، تصنیفی در دستگاه ماهور است به نام بمرید، بمیرید با شعری از  مولانا و که تنظیم آن برای ارکستر بزرگ را جواد معروفی انجام داده بود.