Pek çok şeyle duygularını atarsın sen içinden, bazen öfkeylebazen sevgiyle bazen de kederle. Biz insanlarsa diğer tüm duyguları sandıklarımıza kilitler ve bir tek duygunun ortaya çıkmasına izin veririz genelde. Bu duyguysa genelde bizi en güçlü gösterecek olan öfke olur. Öfke ve sevgi kardeştir, hüzünse bunların birleşimidir.

Ölüm ve yeniden doğuş gibi, insan ne de güzel barındırırgözyaşlarının içinde yaşamı. Oysa çoğumuz bu gözyaşlarını taşıyamaz, hastalanırız. Geçmişte bir ben bırakma kararı vermiştim birkaç hafta önce, belki de ay önce. Bilmiyorum, çizelgesini tutmadım. Ama bunu neden yaptığımı hiç düşünmeden bu kararı almıştım. Neden kendime elveda diyorum? Otobüse apar topar bindirip bir de camdan el sallıyorum ona?