Merhaba sevgili dinleyici, hayatta öyle zamanlardan geçeriz ki bazen sadece birisi yanımızda olsun isteriz, o kişinin koşulsuz şekilde bizi seveceğine inanmak isteriz, saçımızı okşayacağına… hisli hisli sarılacağına… kalbimizde bir yara daha açmayacağına… Ama o kişi gelir ve kapanmasını umduğun yaraların dikişlerini tek tek söker. Ne yazık ki, şifayı bulamadığın gibi bir de üstelik yeni bir dert olur dert ortağı sandığın. Aşk sandığın şey içten içe seni sömürmeye başlayınca şunu görürsün, bu aşk denen illet bir hastalık gibiher yerimi tıkadı, ayaklarım bağlı, ellerim dondu, kalbim ağrıyor. Artık bunu taşımak istemiyorum… Taşımasam olmaz mı?

Dürüst hırsız kitabında Dostoyevski şöyle söyler: "Ya hatalarınla yüzleşirsin ya da hatalarınla yüzsüzleşirsin. Cahil olmak ayrı pislik olmak ayrı."

Bu açıdan bakıldığında Dostoyevski bize şunu mu söylemek istiyor acaba diye düşünmeden edemiyorum: “Yaşadığın acılar, seni yanlış yollara hatta belki de çok kötü tercihlere zorlamış olabilir, zorunda olmasan da bu tercihleri uygulamış ve hatta birisinin ya da birilerinin canını yakmış olabilirsin ancak dersini almadığın vakit bir götten farksız olursun, işte o zaman insan diyemeyiz sana bir göt diyebiliriz.”

Bu biraz kaba tabiriydi tabi.

Patlamaya hazır saatli bir bomba gibi hissediyorum kendimi,kalbimin her bir atışı, aortumdan tazyikli bir hortumun çimenleri sulaması gibi, damarlarımın her birine kanımı taşıması, biyolojik sistemin bir harikası ve aynı zamanda da saatli bir bomba, ne zaman patlayacağını bilmiyorum, kırmızı damar mı yoksa mavi damar mı bu bombayı etkisiz hale getirir onu da bilmiyorum. Tek bildiğim şey acı. Ortak hepimizin yaşadığı tek şey acı. Acı çekiyoruz hep birlikte.

Sevgili kalpsiz,

Sen bu kaydı dinlerken ben çoktan göçüp gitmiş olacağım. Belki kendimden bile uzak bir yere, hiç tanımadığım bilmediğim bir yere… Ben diye bir şey kalmadı eğer merakettiğin buysa sevgili kalpsiz. Biraz değiştim açıkçası, eskisi kadar severek yaşayamıyorum hayatı, yemek yemek istemiyorum canım bir şey istemiyor. Bol bol sigara ve suyla yaşantımı devam ettiriyorum şu sıralar. Mesela eskiden banklarda oturup seninle konuşmayı çok severdim, o saatler, o dakikalar hiç bitmesin isterdim oysa şimdi dünyada oturabileceğim tek bir yer bile kalmasa o banka oturmam ben. Öfkeliyim sana, öfkemse sevgimden bunu biliyorum, bunu bilmek daha da yaralıyor insanı. Onca şeyin ardından hala daha birisini sevebilmek ne kadar da tuhaf değil mi? Kimdin ki bu kadar önemli? Bu kadar vazgeçilmez? Hiç… Senin de bir kanın, gördüğümde içim burkulsa da güzel biryüzün var. Oysa sen bu kadar normalken ve benim için bir o kadar olağanüstüyken hiçbir zaman sana olan sevgimi göremedin. Göremezdin. Seni suçlamıyorum biliyormusun? Bazen o kadar değersizlik görürüz ki, bu değersizlik de öyle basit bir değersizlik değil, senelere yayılmış bir değersizlik yani kendimizi bir çöpten farksız gördüğümüz o zamanlar. İşte tam da o zamanlarda birisi çıkagelir ve sana bir kömür değil elmas olduğunu hissettirir, sen de ona inanmazsın haliyle. O hesap işte seninkisi.

Anılarımın da silindiği noktadan hepinize tekrardan merhaba, bugün 21 Nisan 2025 ve saatler 22.30’u gösteriyor. İnsan, hayatının her bir gününde bambaşka kişiliklere bürünebilir mi? Evet bence bürünebilir. Geçtiğimiz 2 ay boyunca böyle bir kısımda hayatımın geçtiğini fark ettim. Hastalandığım zamanlar oldu, çok sevdiğim insanların hastalığa yakalandıklarını öğrendiğim anlar… Ama neoldu biliyor musun? Unuttum zamanla, kendimi de ve bu kendim dediğim şeyi etkileyen her şeyi de… Mesela yazmayı unuttum, klavyenin başına geçtiğimde satır aralıklarını nasıl ayarladığımı tekrar hatırlamak için birkaç dakika verdim kendime. Ne komik değil mi? Bir zamanlar gözün kapalı yaptığın şeyleri artık gözün açıkken bile yapamayacak hale gelmek.

Güvenin kayboluşuyla birlikte insan zihni kendisini bir kapana hapseder, birlik içindeki zihin dağılır ve insan kendisini bir şüphenin pençesinde bulur. Başıma gelmez dediğin şeyler gelir, hiç ummadığın insanlar ummadığın şeyler yaparlar, kalbini kırarlar, başkalarına, başka insanlara senden çaldıklarını satarlar. Bu böyle olur ne yazık ki, en güvendiğin insanlar, seni zindanında baş başa bırakırlar. Zaten seni o zindana da o insanlar atarlar. Ne tuhaftır ki biz bu insanları severiz, sevgi besleriz ve kalbimiz kırılmasına rağmen devam edecek o gücü kendimizde buluruz. Durmayız, savaşırız, devam ederiz. Devam ederiz bir gün kazançlı çıkabilmek umuduyla, devam ederiz bir gün bizi sevebilecekleriumuduyla, devam ederiz yeniden güvenimizi kazanmak için. Attığımız her bir adımda bu pisliğe biraz daha bulanırız sanki. Her gün daha çok hislerinin yok olduğu bir kumar masasında, zararına oynarsın, öğrenene kadar.

Küçücük ve bacasından duman çıkan sıcak bir evde hayalediyorum kendimi. Ben tam da oraya aitim, ruhum, bedenim ve her şeyim. Sanki yemyeşil bir arazinin ortasında vadideki bir zambak kadar nadide güzellikte tüm cazibesiyle beni oraya çekiyor. Eski ama huzurlu, biraz da ilişkilerimiz gibi.

Bugün size konfor alanımızdan bahsedeceğim, farkındayım şu sıralar maneviyat yüklü şeyler dinliyorsunuz. Ama hakikat yolumuzu aydınlatır. Her şey doğru zamanda, doğru yerde ve doğru şekilde gerçekleşiyor hiç endişelenmeyin. Bu kaydı her kim ne zaman dinliyorsa onun için de geçerli. Unutamadığını biliyorum, senin acını her bir zerresine kadar hissediyorum ve şu an konuşuyorum beni çok dikkatle dinle.

Pek çok şeyle duygularını atarsın sen içinden, bazen öfkeylebazen sevgiyle bazen de kederle. Biz insanlarsa diğer tüm duyguları sandıklarımıza kilitler ve bir tek duygunun ortaya çıkmasına izin veririz genelde. Bu duyguysa genelde bizi en güçlü gösterecek olan öfke olur. Öfke ve sevgi kardeştir, hüzünse bunların birleşimidir.

Ölüm ve yeniden doğuş gibi, insan ne de güzel barındırırgözyaşlarının içinde yaşamı. Oysa çoğumuz bu gözyaşlarını taşıyamaz, hastalanırız. Geçmişte bir ben bırakma kararı vermiştim birkaç hafta önce, belki de ay önce. Bilmiyorum, çizelgesini tutmadım. Ama bunu neden yaptığımı hiç düşünmeden bu kararı almıştım. Neden kendime elveda diyorum? Otobüse apar topar bindirip bir de camdan el sallıyorum ona?

Narsistik ilişkileri daha öncesinde uzun uzadıya konuştuğumu beni yakından takip edenler bilir, narsistlere acırım ben biliyor musun? Çünkü o kadar hastadır ki bir türlü kendisini onun hasta olduğuna inandıramazsın. Vücudundan akan kırmızı sıvıyı kan değil şarap olarak görüyorsa o şey şaraptır ve kan kaybı yaşayan narsist bir akşam kalbinin durmasıyla ansızın ölür.

Ben bugün onları konuşmak istemiyorum seninle, seni konuşmak istiyorum. Açtığın tüm kişisel gelişim kitaplarında ve gittiğin türlü psikologlarda okuduğun ve duyduğunun aksine ben sana okumadıklarını ve duymadıklarını söylemeye geldim.

Bugün size söylenmeyen sözlerden bahsetmek istiyorum, yarım kaldığını hissettiren sözlerden...