Bugün size söylenmeyen sözlerden bahsetmek istiyorum, yarım kaldığını hissettiren sözlerden...

Bunca senedir ya kendimi kandırdıysam, bitmek bilmez bir yangının içinde öylece yanıyoruz küllenene kadar. Yeniden ve yeniden her şey en başa geri dönsün diye, her gece ve her gece gözlerimizi acıya kapatıyoruz. Sabah yüzümüze gözyaşlarımızı vuruyoruz su diye, ayılalım diye. Ayılmıyoruz. Gidiyor tek tek duygular, düşünceler ve hisler. Engel olamıyorum, kontrolümden çıktı bir şeyler. Çaresizce yaptığım tek şey her defasında elveda demek oluyor kendime. Elveda kendim, elveda eski ben. Özür dilerim seni bu kadar incittiğim için, duygularını, arzularını, mutluluklarını, kaygılarını, korkularını, gözyaşlarını görmezden geldiğim için. Affet beni. Yanıldım.

Tekrardan merhabalar, şu an Sarper Kutlukhan konuşuyor, 21. Yaşından size bir el sallıyor. Fazla konuyu uzatmak istemiyorum ama yine de uzatacağımı biliyorum Hayat müşterek derler ya, hayatımın öyle bir kısmını yaşıyorum şimdilerde. Sevdiğim insanlarla, sevdiğim anılar biriktiriyorum, sevdiğim şeyleri yapıyorum, tutkularımın, arzularımın ve içimdeki akarsuyun beni sürüklediği yere doğru yol alıyorum.

Hala evi mi arıyorsun sen de benim gibi? Bulamadın mı umduğun kişileri, sevgiyi, değeri… Bir ormanın içinde kurtlardan kaçan çaresiz bir kuzu gibi. Ya da yüreğini terkettiğinde öz sevgi, ortaya çıkan değersizliğin yarattığı bir çukura atılma hissi. Şimdi seninle kapanları konuşacağız. Bir şekilde birileri bizi oraya fırlatır veya biz oraya kendi isteğimizle atlarız. Ne yazık ki. Geçmiş zamanlardan bu zamana insanlardan öylesine umulmadık şeyleriyaptıklarını izledim ki, artık şaşırmıyorum. Güvendiğimiz insanlar, sırtımızı dayadığımız insanlar… İlk fırsatta bizi bu kapana atmaya kalkmadılar mı?

Öylesine öfkeliydim ki geçmiş zamanlara ve şimdiye, önümü göremeyecek gibi olduğumda gözümü ovuşturdum. O an her şey daha da kırmızı bir hal aldı. Kontrolden çıkmıştım, cehennemi kalbinde taşıyan herkes gibi. Birbiri ardına yaktığım sigaralar, boş ver mezarlığımdaki her yer duman altı olsun dedim.

Hayatla kavgası bitmeyen herkes bu duruma muhakkak sürüklenir. Er ya da geç herkesin içindeki şeytan okşadıkça ortaya çıkar. Bambaşka bir insana dönüşürüz. Neden biliyor musun? Haksızlıktan. İntikam ve kin ortaya bir anda çıkmaz eğer merak ettiğin buysa. Eminim sen de deneyimlemişsindir. Hakkın olanı alamamak ve cinnete sürüklenmek. İnsanın hayatıyla oynadığı tehlikeli bir Rus ruletine benzer. Her bir tık sesiyle, gözünü kapatman ve silahın patlamadığı an yüzünde beliren şehvetli bir gülümseye benzer. Düşmanına silahı uzattığındaysa kinin önünü görmeni engeller. İnsan bu doğasıyla ne de beter. Zarar gördüğü için zarara uğratmak ister. Sanki hasar alan kalbi iyileşecekmiş gibi bunu ister.

Kader’e inanmak mı? Deli saçması bir şey. Yani bana şunu mu

Kader insanoğlunu ikiye ayırır. Bir kısmı yalnızca

Yaşadığın her şey bir çizgi yönünde öylece akıyor, akarsu gibi, asla mâni olamıyorsun. Bazı şeyleri engellemeye çalıştıkça daha beter hale geliyor, temizlemeye çalışırken tüm sıvının bezle birlikte eline bulaşması gibi… Sen temizlemeye kalkmasan da masa kirli kalacak ama. Burada ne mi anlatmaya çalışıyorum? Bazen bir şeylerin değişebilmesi için senin müdahalen şarttır. Ne kadar zor olsa da hayat her insanı bir şeyle sınar...

Bu hayatta bazen en zor şeylerden birisi de kendinden uzaklaşmaktır. İnsan öyle yaralanır ki kimi zaman artık kesikleri dikmek çok zor olur, kan kaybı durdurulamaz ve canı yanan insan kendinden de uzak bambaşka tanımadığı bir şeye dönüşür. Uzaklaşmak… kendinden kopmak ve değerlerine hatta duygularına yabancılaşmak insanın düşebileceği tehlikeli tuzaklardan birisidir.

Elveda demek için çok mu geç? Bazı şeyler için çok mu geç

En sevdiğimiz insanın canavara dönüşmesini anlatacağım belki. Kim bilir. Gidenleri kovalayanlar kalplerini nefretle doldurdular sadece ne gideni geri getirebildik ne de geri gelen gitmemezlik etti. Herkes günün sonunda bir durağa gitti. Bu durak cennet de oldu cehennem de…

Kendimi tekrar eden şeylerin içinde bulduğumu fark ettim,