Spider-Man ze stajni Marvel Comics to jeden z najbardziej przemielonych przez popkulturę superbohaterów. W swojej gamingowej karierze, obejmującej (do czasu wydanego w 2018 roku Marvel's Spider-Man) blisko trzydzieści tytułów, przeżywał liczne wzloty i upadki, częściej rozbudzając i nie zaspokajając ogromnych nadziei fanów, niż dumnie prezentując się na szczytach rankingów. W naszym najnowszym odcinku Grawędziarzy – gamingowego podcastu, w którym wnikliwie omawiamy gry wideo i staramy się przy tym unikać spoilerów – porozmawiamy o tym, czy zła passa odwróciła się od Człowieka-Pająka i wraz z rebootem serii doczekał się, tak długo wyczekiwanego, hitu na miarę konkurencyjnego Batmana od Rocketsteady Studios. Zerkniemy na dotychczasowe osiągnięcia studia Insomniac Games, które po sukcesie swojego superbohaterskiego debiutu z bezczelną brawurą tworzy obecnie kolejne świetne odsłony przygód przyjaznego pająka z sąsiedztwa i zagarnia pod swoje skrzydła więcej gwiazd z kart komiksów Marvela. Pochylimy się oczywiście również nad bodaj najważniejszą kwestią, która przewija się we wszystkich recenzjach i przyprawia fanów o dreszcze ekscytacji – fenomenalnie skonstruowaną mechaniką bujania na pajęczej nici. A, skoro o bujaniu mowa, nie zabraknie również dyskusji o konstrukcji Nowego Jorku i wykorzystaniu pajęczych zdolności w walce, co sprawiło, że część naszego grawędziarzowego zespołu będzie musiała po tym odcinku zweryfikować swój ambiwalentny stosunek do sandboxów i gier AAA. Zapraszamy do wysłuchania odcinka i przypominamy, że to nie koniec dyskusji o Spider-Manie i powrócimy z tematem w naszpikowanym spoilerami Afterparty!

Grawedziarze Afterparty odcinek #7.5 to kontynuacja dyskusji o duńskim studiu Playdead i jego hołdujących minimalizmowi, tajemniczych grach indie - Limbo (2010) i Inside (2016).

Choć w obydwu tytułach rozgrywka podporządkowana jest rozwiązywaniu niezwykle ciekawych, ale i śmiertelnie niebezpiecznych logiczno-zręcznościowych zagadek podczas podróży przez mroczne, wyjątkowo nieprzyjazne i niepokojące miejsca, nie są to aspekty, które najbardziej zachwyciły krytyków i graczy. Wyjątkowość gier od Playdead warunkowane są przede wszystkim przez niepokojący, tajemniczy klimat przywodzący na myśl filmy noir i niemieckiego ekspresjonizmu oraz chłodny realizm z jakim podchodzą one do tematu śmierci bohatera i szeroko pojmowanej brutalności w grach. Dlatego też, między innymi, ale nie tylko, tym aspektom postanowiliśmy przyjrzeć się bliżej w naszym naszpikowanym spoilerami formacie.

W siódmym odcinku Grawędziarzy, niejako w kontrze do poprzedniego, omawianego tytułu, ale równocześnie pozostając z nim w dialogu, omawiamy Limbo (2010) i Inside (2016) – dwie gry od bardzo oryginalnego, niezależnego duńskiego studia Playdead. Dlaczego w kontrze? Dlatego, że zarówno tytuły od Playdead, jak i gry studia id Software poruszają temat przemocy, jednak w obu przypadkach sposób jej prezentacji, jak i emocje jakie ma ona wywołać są zupełnie różne. Rozmawiając o Doomie mówiliśmy o obrazoburczej, dosadnej i przesadzonej w środkach wyrazu brutalności, która wręcz kipi z ekranu, gdy bezrefleksyjnie mordujemy kolejne hordy demonów. Gry studia Playdead, choć nie stronią od przemocy, poprzez odmienny sposób jej prezentacji skłaniają gracza do refleksji i niewątpliwie wywołują zgoła inne emocje. Na brutalności oraz oszczędnej narracji, podobieństwa między tymi tytułami jednak się kończą. Limbo i Inside to side-scrollingowe, mroczne platformówki, w których wcielamy się w role młodych chłopców przemierzających nieprzyjazne i najprawdopodobniej zupełnie im obce światy. W przypadku Limbo jest to najpewniej tytułowe limbo, przestrzeń, w której bohater poszukuje swojej zaginionej siostry, natomiast w Inside, o wiele bardziej złożonej i bogatej znaczeniowo grze, trafiamy do quasi post-apokaliptycznego świata, który klimatem nawiązuje do orwellowskiej dystopii przedstawionej w książce Rok 1984. Jeśli interesuje was motyw przemocy w grach, lubicie tytuły, które nie dają wam jednoznacznej odpowiedzi i skłaniają do analiz oraz chcecie dowiedzieć się więcej o znaczeniu narracji środowiskowej zachęcamy do sięgnięcia po ten bezspoilerowy odcinek!

Grawędziarze Afterparty, odcinek drugi, zupełnie inny niż mieliśmy w planach. Kontynuujemy oczywiście rozmowę o Doomie (2016) od Id Software, jednak w formule odcinka doszło do drobnych modyfikacji. Staramy się tworzyć ten format tak, abyście mogli go słuchać niezależnie od bezspoilerowych Grawędziarzy, jednak tym razem całkiem srogo poniosła nas dyskusja i nie mieliśmy serca jej przerywać. Czego konsekwencją jest nieco inne Afterparty. Mamy nadzieję, że nam wybaczycie. Uznaliśmy, że Doom jest tak wdzięcznym tytułem, o którym rozmawiać można równie intensywnie i merytorycznie ze spoilerami, jak i bez nich (w końcu seria słynie także z tego, iż fabuła jest szczątkowa i stanowi zaledwie tło dla dynamicznej rozwałki). Dlatego też Afterparty stanowi bezpośrednią kontynuację tematów rozpoczętych w Grawędziarzach. Rozmawiamy o istocie FPSów, przemocy w grach, mechanikach i konstrukcji Dooma oraz istotności gamingowej muzyki. Niezależnie od tego, czy graliście w reboot Dooma, czy też nie, zachęcamy do odsłuchania obydwu odcinków, aby uzyskać pełny obraz naszych rozważań o tym legendarnym tytule.

W szóstym odcinku Grawędziarzy pozostajemy w temacie tytułów legendarnych. Tym razem jednak zostawiamy za sobą naszą ulubioną dalekowschodnią mekkę gier wideo i przenosimy się na amerykańskie podwórko, gdzie przyjrzymy się bliżej studiu stojącemu za najbardziej rozpoznawalnymi, kultowymi FPSami i bez którego termin ten prawdopodobnie mógłby nie istnieć (a na pewno wiele by bez niego stracił).

 

Jeśli w zupełnie przypadkowej grupie osób dorastających w latach dziewięćdziesiątych (lub nieco później) rzucicie hasło „Doom”, istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, że ktoś nie będzie kojarzył tego tytułu, nawet jeśli nie jest graczem. Doom spod szyldu legendarnego studia id Software to bowiem nie tylko jedna z najpopularniejszych serii gier typu FPS. To również swoisty symbol i kwintesencja często przywoływanych przez nas wyobrażeń o grach, które w świadomości wielu ludzi wciąż są tylko projekcją chłopięcych fantazji o dużych karabinach. Ponieważ celem tego podcastu jest pokazanie, że branża gier wideo potrafi być czymś więcej niż zwykłą rozrywką dla dzieci i dorosłych, którzy niekoniecznie chcą dorosnąć, w dyskusji o tak mocno osadzonej w popkulturze serii, jaką niewątpliwie jest Doom, chcemy wyjść poza klasyczne i schematyczne rozważania. Nie bierzemy się jednak za barki z całym doomowym imperium, a skupiamy się na reboocie z 2016 roku, by porozmawiać o tym, czy za pozornie bezsensownie krwawą zabawą może kryć się nieco głębszy sens i czy głębia w tego typu grach ma w ogóle kluczowe znaczenie.

Witajcie w pierwszym odcinku naszego nowego formatu – Grawędziarze Afterparty! W tej formule, niespętani kajdanami spoilerów, będziemy bardziej otwarcie, wnikliwie i szczegółowo analizować tytuły omówione wcześniej w samych, bezspoilerowych Grawędziarzach. Choć jest to format odrębny i kładący akcenty na inne kwestie, traktujemy go w dużej mierze jako uzupełnienie i przedłużenie dyskusji z naszego „podstawowego” podcastu publikowanego w każdy pierwszy wtorek miesiąca. W ten sposób w odstępie kilku dni otrzymujecie od nas dwa odcinki dotyczące tej samej gry, jednak omawiające ją w zupełnie inny sposób.

Format ten skierowany jest w pierwszej kolejności do osób, które grę już ograły lub tych z Was, którzy tytułu nie znają, ale nie zniechęca ich znajomość ważnych i poważnych szczegółów dotyczących rozgrywki lub fabuły.

Jako ogromni fani japońskich gier typu visual novel nie mogliśmy sobie odmówić tej przyjemności, by nasz nowy format rozpocząć od rozmowy o jednej z najlepszych gier tego gatunku – Phoenix Wright: Ace Attorney.

W odcinku konfrontujemy nasze wyobrażenia o grze, z tym jak rozgrywka wyglądała w rzeczywistości, mówimy o blaskach i cieniach tego niezwykle oryginalnego tytułu i punktujemy to co nas zachwyciło i niezwykle zawiodło. Wszystko oczywiście bez zahamowani i strachu o spoilery, których tutaj możecie usłyszeć bardzo wiele.

Czujcie się więc ostrzeżeni i nie miejcie do nas pretensji, jeśli w Afterparty zdradzimy wam kilka istotnych wydarzeń z fabuły. Pamiętajcie, jeśli nie ograliście jeszcze tego tytułu, możecie sięgnąć po omówienie w Grawędziarzach, gdzie na pewno żaden spoiler nie zakłuje was w uszy.

W piątym odcinku Grawędziarzy rozmawiamy o prawdziwej legendzie wśród gier typu visual novel – pierwszej części kultowej serii prawniczej Ace Attorney. Powstały w 2001 roku tytuł (jak i jego kontynuacje) do dziś święcą triumfy na całym świecie i uznawane są za jedne z najlepszych gier w gatunku visual novel.

W Ace Attorney wcielacie się w rolę wybitnego adwokata, tytułowego Phoenixa Wrighta, który słynie z przyjmowania spraw, które inni uznają z góry za przegrane. Wartka i emocjonująca rozgrywka (jakkolwiek paradoksalnie może to brzmieć w przypadku gry, w której lawirujecie między czytaniem opisów, wybieraniem opcji dialogowych i oglądaniem animacji) podzielona jest na dwa segmenty – pierwszy, w którym wchodzicie niejako w rolę detektywa i zbieracie dowody świadczące o niewinności waszego klienta i drugi, związany już typowo z waszą prawniczą profesją. W tej części akcja przenosi się też na sądową salę, gdzie możecie się poczuć jak podczas prawdziwej rozprawy, krzycząc kultowe „OBJECTION”, znane nawet tym, którzy w Ace Attorney nigdy nie grali. W tym zupełnie pozbawionym spoilerów formacie, jakim są Grawędziarze, Bartek i Juras opowiadają o trudnych początkach Ace Attorney, niebywałym humorze zawartym w tej serii i niesamowitym wysiłku jaki musiał podjąć Shu Takumi (autor serii), aby trafić pod skrzydła Capcomu. Ponadto chłopacy zapowiadają nowy format w ramach naszego podcastu. Spodoba się on szczególnie tym spośród was, którzy w omawiane przez nas tytuły już grali i oczekują od podcastu bardziej pogłębionej analizy danej gry.

Jeśli chcecie wiedzieć, dlaczego Ace Attorney detronizuje wszystkich konkurentów zarówno w kategorii gier detektywistycznych, przygodowych, jak i visual novel koniecznie sięgnijcie po nasz najnowszy odcinek.

W czwartym odcinku Grawędziarzy – podcastu, w którym bez spoilerów omawiamy gry ważne, aczkolwiek nie zawsze szczycące się ogromną popularnością – mierzymy się z kontrowersyjnym dating simem wydanym w 2017 roku przez studio Team Salvato – Doki Doki Literature Club! DDLC swoją formułą przypomina klasyczne gry z rodzaju symulatorów randkowania, gdzie głównym zadaniem bohatera jest nawiązanie romantycznej relacji z jedną lub wieloma postaciami. Sterowany przez nas protagonista – młody licealista płci męskiej – dołącza do tytułowego szkolnego klubu literackiego, którego członkami są wyłącznie dziewczyny. Cała fabuła oscyluje wokół rozmów, zadań i wydarzeń, które mają zbliżyć nas do głównego celu – rozkochania w sobie jednej z uczennic. Doki Doki Literature Club! nie pozwala nam jednak zbyt długo cieszyć się beztroskim życiem licealisty i dość szybko z uroczej visual nowelki o romantycznym zabarwieniu przeistacza się w niepokojący horror psychologiczny, uderzający w tony, które wciąż rzadko spotykamy w grach wideo. Jest to jeden z niewielu tytułów, które rekomendujemy ograć przed posłuchaniem naszej bezspoilerowej dyskusji, ponieważ najintensywniej przeżywa się go nie posiadając żadnych konkretnych informacji na temat tego, co może was tam spotkać. Jeśli jednak wolicie się psychicznie przygotować na te nietypowe doznania, serdecznie zapraszamy!

W trzecim odcinku Grawędziarzy – podcastu, w którym bez spoilerów omawiamy gry ważne, aczkolwiek nie zawsze szczycące się ogromną popularnością – bierzemy na warsztat debiutancki tytuł amerykańskiego studia Campo Santo – Firewatch (2016), który dzięki dość niekonwencjonalnemu sposobowi opowiadania historii oraz nietypowej dla gier video fabule, spotkał się z dość ciepłym przyjęciem wśród krytyków oraz graczy.

W tym z pozoru klasycznym „symulatorze chodzenia”, jak czasami z pewną dozą ironii nazywają tego typu gry sceptycy gatunku, wcielamy się w postać Henry’ego – faceta w średnim wieku, który przytłoczony pewnymi wydarzeniami ze swojego życia postanawia uciec od codzienności i cywilizacji w głąb ogromnego lasu w amerykańskim stanie Wyoming, gdzie podejmuje się pracy strażnika w Parku Narodowym. Zmiana wielkomiejskiej, wypełnionej ludźmi przestrzeni na skromną stróżówkę w koronach drzew i towarzystwo niezbyt rozmownego żółwia oraz bardzo rozmownej przełożonej, z którą komunikuje się tylko za pośrednictwem walkie-talkie ma mu pomóc w psychicznej rekonwalescencji. Jednak z pozoru spokojne połacie amerykańskiego lasu mogą skrywać sporo tajemnic, gdy tylko zapuścimy się w nieodpowiednie rejony.

Jeśli chcielibyście się dowiedzieć jak ogromną rolę potrafi odegrać voice acting w grze video, czego nie powinni robić twórcy, jeśli nie chcą zepsuć dobrej fabuły i jaka przyszłość naszym zdaniem czeka studio Campo Santo, serdecznie zapraszamy do wysłuchania odcinka.

W drugim odcinku Grawędziarzy – podcastu, w którym bez spoilerów omawiamy gry ważne, aczkolwiek nie zawsze szczycące się ogromną popularnością – prowadzimy dyskusję o grze What Remainds of Edith Finch (2017) studia Giant Sparrow, znanego ze swojego baśniowego, nieco eskapistycznego stylu opowiadania historii, którym urzekli graczy już w swoim debiutanckim tytule The Unfinished Swan (2012).

W What Remainds of Edith Finch wcielamy się w tytułową Edith, która po wielu latach wraca do opustoszałego, rodzinnego domu, aby dowiedzieć się co stoi za tajemniczą klątwą, która dotknęła niemalże wszystkich członków jej rodziny. W celu odkrycia tajemnicy bohaterka nie wchodzi jednak w interakcję z żadnymi postaciami, a z nieożywionym domem, znajdującymi się w nim przedmiotami i wspomnieniami, jakie w sobie kryją. Studio Giant Sparrow wybrało ciekawą formę opowiadania historii poszczególnych domowników, gdzie każdy z wątków charakteryzuje się innym sposobem opowiadania oraz innym rodzajem animacji dostosowanym do zainteresowań, wieku i osobowości bohatera, którego dotyczy.

Jeśli chcecie się dowiedzieć dlaczego zachwycamy się nad wizualną stroną tego tytułu, z jakiego powodu można mieć wrażenie, że jest to gra podzielona na wiele minigier i czemu przyrównujemy emocjonalne doznania z nią związane do radości, jaką daje w dzieciństwie odkrywanie magii czytelnictwa, koniecznie przesłuchajcie ten odcinek!