Dikkat et! Sahip oldukların bir süre sonra sana sahip olabilir. Korku ve güvensizlik insan iradesini felç eder. Sufiler buna "enâniyet" yani "benlik zannı" derler. Ego, her şeyin mükemmel olmadığını söyler ve bizi teslimiyetten uzaklaştırır. Neye sahip olduğumuza odaklanır ve hep daha çoğuna sahip olmaya çalışırız. Aslında yoksullaşırız... Hakan Mengüç, mutluluğun aslında daha az şeye sahip olmaktan geçtiğini anlatıyor.

Sahip olduğumuz her şeye başarı diyoruz. Sahip olamadıklarımız da başarısızlıklarımız olarak büyüyor gözümüzde. Ne yazık ki başarısızlıklarımız daha çok gözüküyor. Bu yüzden elimizdeki bir avuç başarıyı hayatımızın merkezi haline getiriyoruz. Ne kadar değerli olduğumuz, ne kadar başarılı olduğumuzla ilgilidir, diyoruz. Buna, "itibar tuzağı" denir. Hakan Mengüç, hepimizin içine düştüğü bu tuzak hakkında farkındalık yaratıyor.

Kontrolcülüğü bırak teslim ol. Hayat'ın karşına çıkardığı değişimlere direnme. "Düzenim bozulur, hayatım altüst olur diye korkma. Nereden biliyorsun ki hayatının altının üstünden daha iyi olmayacağını? Şems-i Tebrizi." Hayal edemeyeceğin kadar iyi olasılıklar olduğunu da kabul etmek lazım değil midir? Aklının yazdığı senaryolarlardan daha büyük, daha iyi bir şey olamaz mı? Hakan Mengüç, sufilerin temel öğretilerinden birini, akışa bırakmayı yorumluyor.

Bizi engelleyen en büyük problem cesaretsizliğimiz. Neden kabuğumuzdan çıkamıyoruz? Neden aynı kısır döngünün içinde kalmışız, değişemiyoruz? Konfor alanı kavramında kendimizi iyi hissettiğimiz, içinde sorunlar olsa bile onun içindeyken baş etmeyi öğrendiğimiz bir alan vardır. Bu alan konforludur. Fakat aslında sıkılırız bu alandan... Hep bir sonraki adıma geçmek, kendimizi aşmak isteriz aslında. Hayattaki en büyük mutluluk gelişimdir, büyümektir. Cesaret korkuya rağmen eyleme geçmektir. Hakan Mengüç, cesaretsizliğin aslında nasıl esaret anlamına geldiğini anlatıyor.

"Elalem ne der?" örgütü hayatımıza her yerden karışır. Başkalarını alçaltarak yükselebileceklerini düşünürler. Mesela bir işe başlarsınız, "Sen bu iş için çok gençsin" ya da "yaşlısın" derler. Oysa yaşımız değil, yaşadıklarımız öğretir bize hayatı. Peyami Safa der ki, "Zaman insanları değil, armutları olgunlaştırır"... Yaşlanarak değil, yaşayarak öğreniriz hayatı. Bazı şeyleri kendimiz deneyimlemeli, bazı hataları kendimiz yapmalıyız. Hakan Mengüç, başkalarını kafaya takmama sanatının inceliklerini anlatıyor.

Bir Çin atasözü der ki;

Bu podcastte sevdiğin işi yapma sürecinden karşına çıkacak engellerle ilgili hatırlatmalar ve çözümler için küçük farkındalıklar paylaştık.

Kalbi temiz olanın kötü bir hikâyesi olamaz. Şartlar ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın, kötülüğe sapmayarak iyilikte sadakat gösterenler kendi hikâyelerinin kahramanı olurlar. Dünya sahnesinden iyi bir deneyimle gelip geçerler. Yaşanmış her şeyin eşsiz bir değeri vardır. İyilik insanı insan kılan değerlerin tamamıdır. Kötülük kişiseldir, bireyi tüketir ama iyilik kitleseldir, bulaşarak yayılır ve bütünler. İyilik kalabalıktır, kötülük yalnız... O yüzden biri ölmeye, diğeri çoğalmaya mahkûmdur.

“İyiyi ara, doğruyu ara ama kusur arama” demişti Mevlana. Çünkü bizim kusur zannettiklerimiz bazen bize verilen lütuftur. Kusur sandığın şeyin eksiklikten ziyade özgünlük olduğunu söylesem ne düşünürdün? Kusursuzluk, insanoğluna verilebilecek en büyük cezadır, çünkü gelişmenin, büyümenin önündeki en büyük engeldir. Potansiyelinin açığa çıkmasına izin vermeyen, köreltici ve baskılayıcı bir güçtür. Kusur ya da eksiklik gibi görünen her şey, içindeki cevherin açığa çıkması için sunulan çok değerli fırsatlardır.

"Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum/ Işığı gördüm, korktum/ Ağladım/ Zamanla ışıkta yaşamayı ögrendim/ Karanlığı gördüm, korktum/

Zaman en değerlimiz, nerede tükettiğimizi ve kime hediye ettiğimizi unutmayalım lütfen… Ve ertelemeyelim mutlulukları, çünkü ertelediğimiz şey mutluluk olduğunda kaybettiğimiz koca bir ömür oluyor…