Hedeften hedefe koşarken hep bir “yetişememe” hissi. Sanki sıranın önü sana yasak;

çevrendekiler hep senden önce. Ne yaptıysan olmadı, sen hep geç kaldın. Lisede o okula

gidemedin, üniversite beriki gibi çift ana dal yapamadın. Herkes iyi bir şirkette başladı sen

başlayamadın ya da atanamadın. Meslekte ilerlerken çevrendekiler fırsatlar yakaladı sen

yakalayamadın. Dilini geliştiremedin, müzik aleti çalmaya vaktin olamadı ya da yeterince

seyahat edemedin. Evlenemedin ya da onlar kadar iyisini bulamadın. Şimdi ne hedefler var

önünde ne hedefler ama asla asıl hedefi zamanında yakalayamadın. İçinin tüm kaleleri zapt

edilmiş; kıyısına yanaşacağın hedeflerin tüm tersanelerine senden önce girilmiş, geç kala kala

mücadele edecek tüm orduların dağıtılmış ve zihninin her köşesi yetişemediklerinle bilfiil

işgal edilmiş gibi hissedip muhtaç olduğun kudreti arıyorsun. Yok, yahu sana saydırmıyorum!

Sen kendine saydırıyorsun. Hem de yıllardır, her daim, her fırsatta da neden? “Geç kalmışlık

hissi” ile mücadele edenler bugünkü konumuz haydi konuşalım…

Ümran.

Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices