In de 19e eeuw regeerde in China de laatste keizerlijke Qing-dynastie. Het land had te kampen

met politieke crises, hongersnoden en corruptie. Het centrale gezag, gebaseerd op het

confucianisme, was ernstig verzwakt. Daarbij kreeg China in de loop van de 19e eeuw te maken

met het moderne imperialisme. Na de opiumoorlogen verwierven Groot-Brittannië, Frankrijk en de

Verenigde Staten steeds meer invloed in steden zoals Shanghai en Hongkong in het zuidoosten en

oosten. Ook andere landen sloten zogenoemde ‘ongelijke verdragen’ waarmee de Chinese regering

zeggenschap verloor over grondgebied en inkomsten misliep uit economische centra.

Na gewapende conflicten kwamen grote delen van het keizerrijk direct in handen van Japan,

Frankrijk en Rusland. Die namen sommige overheidstaken, zoals importheffingen, rechtstreeks

over. Binnenlands verzet tegen het falende centrale gezag nam toe en protesten tegen de

buitenlandse inmenging en beïnvloeding werden talrijker. Politieke, religieuze en etnische

opstanden, zoals die van de Taiping en de Nian, werden met moeite neergeslagen.

De Zelfversterkingsbeweging zette belangrijke stappen op weg naar militaire en bestuurlijke

modernisering naar westers en Japans voorbeeld. Hervormers aan het hof kregen steun om

eeuwenoude bestuurspraktijken geleidelijk af te schaffen of te moderniseren. De rigide

ambtenarenexamens werden gestaakt en er werd begonnen met het opstellen van een grondwet.

In 1900 steunde keizerinweduwe Cixi de Bokseropstand. Landloze boeren keerden zich tegen de

buitenlandse aanwezigheid en blokkeerden westerse ambassades in Peking. De strafmaatregelen

die de buitenlandse mogendheden vervolgens oplegden en de grotendeels mislukte

hervormingspogingen van het hof versterkten de gevoelens van onvrede. Het keizerlijke bestuur

verloor steeds meer steun van de bevolking en het landsbestuur functioneerde niet langer. In die

omstandigheden vond in 1911 een revolutie plaats die een einde maakte aan het keizerrijk China.