Եթե նրա հերուսուհու վարսերը սանրում է քամին, նրա մտքերը սավառնում են հեռու, իսկ հիշողությունների անձավը պարզ ու համեստ է և նա ընկած է ճանապարհի մեջտեղում, որն անշարժ կամուրջ է սրտի և հավերժության միջև, ապա ձեզ ուղղորդում է Պաբլո Ներուդան՝ պոետիկ մարտիկը, որի շնորհիվ նվիրական պոեզիան դառնում է անծայրածիր՝ հիմքում կերտելով քաղաքակրթական տարբեր հերոսների, որտեղ մերթ ողբում է Ֆ.Գարսիա Լորկայի մահը, մերթ հիանում Մաչու Պիկչուի ավերակներով, մերթ հերոսածին հիմներ է երկնում, մերթ մի էլեգիա է ձոնում Ստալինին և Ստալինյան մրցանակի արժանանում: