Wat gebeurt er als dementie niet alleen herinneringen wegneemt, maar juist diep begraven geheimen naar de oppervlakte brengt? In deze aflevering van In herinnering deelt Hans Siepel het indrukwekkende levensverhaal van zijn moeder, Jacoba Roos. Haar laatste maanden blijken een zoektocht naar heling en erkenning.

Jacoba groeide op in armoede, doorstond de oorlog en pijnlijk familietrauma, waar binnen haar gezin nooit over gesproken werd. Pas tijdens haar dementie kwamen in flarden de ware toedracht en emoties van haar jeugd en volwassen leven boven: geheimen rond liefdeloosheid, seksueel misbruik en verlies kwamen als puzzelstukjes aan het licht. Haar openhartigheid dwong het hele gezin – en met name haar zoon – om stil te staan bij hun eigen emoties en haar verleden niet langer te ontkennen.

Welke rol speelde religie in Jacoba’s leven, en hoe gaven haar laatste woorden het dieptepunt én berusting weer? En hoe veranderde dit proces de kijk van haar familie op dementie?

Benieuwd hoe geheimen uit het verleden een familie kunnen helen? Luister de aflevering van de over Jacoba Roos en ontdek waarom haar verhaal 21 jaar na haar overlijden nog steeds resoneert.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Han was een kaars die aan twee kanten tegelijk brandde. Daardoor gaf ze heel veel licht, maar was ze eerder opgebrand." Freek Steinmann spreekt ontroerend openhartig over zijn geliefde Hanneke Peters, die op 45-jarige leeftijd overleed. In de nieuwste aflevering van de podcast ‘In Herinnering’ blikt hij samen met presentator Gerard Tamson terug op haar leven vol liefde, zorg en uiteindelijk, intens lijden.

Hanneke, of Han zoals iedereen haar noemde, groeide op in het kleine Venselderheide, als dochter van caféhouders. Van jongs af aan trok ze zich het lot van zwakkeren aan, mensen én dieren. “Ze koos uit een soort automatisme altijd partij voor de zwakkere, of dat nu op straat was, op school, of op het werk,” vertelt Freek. “Ze stond als eerste klaar om iemand te helpen.”

Minder zichtbaar was de strijd die Han met zichzelf voerde. Op jonge leeftijd ontwikkelde zij een dwangstoornis na een traumatische inbraak thuis. “Ze kon niet slapen als haar lijstjes niet waren afgewerkt. Het hele gezin leed hieronder,”

Liefde op het toneel Hanneke vond de liefde bij Freek, die ze leerde kennen via het amateurtoneel. “We voelden allebei dat er iets tussen ons groeide.Tijdens een bepaalde scène, waarin er een dans werd uitgevoerd en we elkaar de hand vasthielden… Dat was voor ons allebei het moment van, hé, hier gebeurt iets.”

Op haar dertigste probeerde Hanneke haar medicatie af te bouwen om moeder te kunnen worden, maar dit leidde tot heftige klachten en paniekaanvallen. “Ze heeft vier stoppogingen gedaan, maar kwam er telkens slechter uit,” vertelt Freek. Uiteindelijk trok haar mentale gezondheid het leven leeg. “Al haar passies werden opgaven. Haar wereld werd steeds kleiner, tot alles te zwaar werd.”

Met hulp van haar naasten koos Hanneke uiteindelijk voor het stopzetten van eten en drinken, een zwaar en langdurig proces. “De huisarts kwam elke dag langs om te checken: ‘Is dit wat je wil?’ Han bleef volhouden: dit is wat ik wil.”

Tot het laatst bleef Han een voorbeeld van aandacht voor anderen. Freek: “Wat ik van haar meeneem, is dat je oog moet hebben voor anderen. Tijd is het kostbaarste wat je kunt geven.”

Wil je ook het levensverhaal van je geliefde delen? Mail naar [email protected]

See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Hij bleef doorgaan tot het geregeld was" – Het levensverhaal van Ton Huinink 

Ton Huinink, geboren op 17 maart 1950 in Borculo en overleden op 30 augustus 2022 in Winterswijk, was een man die met vastberadenheid door het leven ging. Zijn dochter Bauke deelt een persoonlijk portret van haar vader, waarin zij terugblikt op belangrijke herinneringen en levenslessen.

Ton groeide op in een gezin met vier broers en werd vaak omschreven als een koppige, maar vastberaden man. Hij was een doorzetter: als anderen zeiden dat iets onmogelijk was, vond Ton een manier om het toch voor elkaar te krijgen. 

Een veelzijdige carrière

Na zijn HBS-opleiding en een periode bij de marine begon Ton aan een carrière in de logistiek. Hij werkte bij bedrijven als Motraq en Hyster., waar hij zijn kennis van processen en talen – waaronder Frans – inzette. Later startte hij zijn eigen adviesbureau, Huinink Consultancy. In deze rol hielp hij bedrijven als interim-manager om afdelingen op orde te krijgen. Met zijn praktische aanpak en doorzettingsvermogen wist hij vaak de onderste steen boven te halen, tot het moment dat hij na een auto-ongeluk zijn werk fysiek niet meer kon volhouden.

Liefde voor muziek en kunst

Muziek speelde een grote rol in het leven van Ton en zijn gezin. Zijn vrouw speelde dwarsfluit en citers, en samen traden zij op in verzorgingshuizen. Ton stond dan achter het mengpaneel, altijd ondersteunend en betrokken. Een nummer dat hen bijzonder dierbaar was, "Sierra Madre del Sur," werd op hun begrafenissen gespeeld en blijft voor Bauke een symbool van hun gezamenlijke energie en liefde.

Levenslessen en afscheid

Ton was iemand die zijn kinderen belangrijke levenslessen meegaf, zoals “het is nooit zo donker of er komt weer licht” en “fouten maken is oké, zolang je ervan leert.” Bauke vertelt dat deze woorden haar hebben geholpen in moeilijke periodes, zoals haar scheiding, en nu doorwerken in haar eigen rol als ouder.

De laatste jaren van zijn leven waren zwaar door ziekte en ziekenhuisopnames, maar zelfs toen vond Ton manieren om zijn leven te vullen met betekenis. Een cruise naar Noorwegen, ondanks de fysieke uitdagingen, werd een laatste reis waar hij intens van genoot. Kort na zijn terugkomst van de reis overleed hij.

Bauke sluit af met de woorden: "Als ik nu terugkijk, zie ik hoe bijzonder het was dat hij er altijd voor ons was. Zijn steun, humor en advies blijven bij mij, en in zijn kleinkinderen zie ik steeds weer een stukje van hem terug.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het Leven en de strijd van Henri Lagarde (1966 – 2005)

Henri Lagarde groeide op in Wageningen en Ede, als een kleurrijke en scherpe persoonlijkheid. Van jongs af aan worstelde hij met zichzelf: hij voelde zich niet thuis in zijn lichaam. Toch vond Henri uiteindelijk zijn plek binnen de levendige house- en gabberscene van de jaren 90, waar hij even gewoon zichzelf kon zijn.

“Hij was een ontzettend lieve jongen met een goed hart, ondanks een superzwaar leven,” vertelt zijn beste vriend Mark Bosch. “Toch stond hij licht en positief in het leven. Ik heb vaak gedacht: hoe houd je dat vol?” In de house-scene vond Henri acceptatie: “Iedereen was vriendelijk en open, je mocht zijn wie je was.”

Buiten die veilige bubbel was het leven moeilijker. Henri werd op school en op straat veel gepest en gediscrimineerd vanwege zijn uiterlijk en zijn openheid over zijn identiteit. Groepen jongeren stonden regelmatig onder zijn raam te schreeuwen, schelden en gooiden met eieren naar het huis. “Ze zaten hem de hele tijd te treiteren. Soms stonden wel vijftien jongens voor zijn raam,” herinnert Mark zich. Contact met de school en de politie leverde niets op.

Gelukkig bood Henri’s familie, met name zijn moeder en zussen, hem altijd onvoorwaardelijke steun. Zijn vader had het aanvankelijk lastig, maar uiteindelijk kwam er verzoening. Toch eisten het voortdurende pesten en het gebrek aan acceptatie hun tol. In juni 2005, uitgeput en wanhopig, koos Henri voor een zelfgekozen dood. Het verdriet bij zijn geliefden was groot.

Mark vertelt Henri’s verhaal in de hoop dat het leidt tot meer begrip en reflectie: “Eigenlijk mag iedereen zijn wie die is. Ik hoop dat wie destijds meedeed aan het pesten zich achter de oren krabt. Dit zijn geen kwajongensstreken meer. Mensen vergeten hoe krachtig en kwetsend woorden kunnen zijn. Laat Henri’s verhaal aanzetten tot meer verdraagzaamheid en oprechtheid.”

Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.

muziek: Antony and the Johnsons - What can I do ?

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Over leven, liefhebben en doorzetten: het levensverhaal van familie Cohen- Peters

50 jaar Drie-eenheid: ‘Anders dan anders, maar wel heel bijzonder’ knokken, vallen en weer opstaan

Zevenaar  Mike Peters vertelt in de podcast IN HERINNERING openhartig over het bijzondere leven dat hij samen met zijn moeder Anneke Cohen Rodrigues en zijn tweelingbroer Mark Peters leidde. Een verhaal, vol liefde, veerkracht en doorzettingsvermogen.  

Samen vanaf het begin
Mike en Mark, een eeneiige tweeling, worden geboren met een lichamelijke beperking. Hun moeder Anneke, geboren in 1941 in Haarlem, neemt de zorg voor haar twee zoons volledig op zich. “Wij vormden een drie-eenheid. Dat was vanaf het begin zo en dat is altijd zo gebleven,” vertelt Mike. Die hechte band bleek ook onmisbaar toen het gezin in 1978 na een scheiding alleen verder ging: “Vanaf onze achtste vormden mijn moeder, mijn broer en ik een hecht team.”

Opvoeden met vrijheid en doorzettingsvermogen
Annekes vader overleefde als Joodse onderduiker de Tweede Wereldoorlog dankzij de dapperheid van zijn vrouw, die ook meerdere mensen onderdak bood. Die strijdlust gaf Anneke ook door aan haar zoons. “Van moeders geleerd: ga ervoor, ook al lijkt het onrealistisch. Ondervindt het zelf,” zegt Mike over haar opvoedstijl.

Tradities en betrokkenheid
De familie kende haar eigen tradities: verjaardagen werden uitbundig gevierd, net als de succesvolle niertransplantaties van de broers. Moeder Anneke toonde ook maatschappelijke betrokkenheid als gemeenteraadslid en zette zich in voor het zwakkere in de samenleving. “Zij leerde ons sociale hart te laten spreken,” aldus Mike.

Zware verliezen
Begin 2021 overlijdt Mark, slechts twee maanden later gevolgd door Anneke. Mike blijft alleen achter. “Na Marks overlijden was ik geamputeerd, want ik was mijn tweelingbroer kwijt. Na mama was ik ook onthoofd. Op dat moment was ik helemaal niks meer,” bekent hij. Toch vindt hij kracht in de herinneringen en de lessen die hij meekreeg: “Blijf vooral genieten, vallen, knokken en weer doorgaan, maar altijd de blik vooruit.”

Dagelijks contact in herinneringen
Nog altijd spreekt Mike zijn moeder en broer dagelijks toe via sociale media. Het houdt de herinnering levend en geeft troost. “Ik schrijf ze iedere dag nog een digitale kaart: ‘Lieve Mama, lieve Mark…’”

Moeder Anneke Cohen Rodrigues 
Geboren op 29-9-1941   Overleden op 30-4-2021.

Tweelingbroer Mark Peters
Geboren op 2–9–1970   Overleden op 1–3-2021.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Rond de geboortedag van Sharon halen Saskia en Ronald Velders herinneringen op aan hun dochter Sharon, die op 7 juli 1998 werd geboren en op 5 oktober 2016 plotseling overleed aan de gevolgen van een herseninfarct. Sharon werd omschreven als lief, zorgzaam en vastberaden. Ze was sociaal en had een hechte band met haar broer Bram. Ze hield van muziek en speelde gitaar. Ondanks haar verlegenheid koos ze voor een studie International Business in Amsterdam.

Muziek speelde een belangrijke rol in Sharons leven. Al op jonge leeftijd zong en danste ze, en op haar vijftiende kreeg ze haar eerste gitaar. “Ze schreef teksten over haar dromen, familie en – als het moeilijk was – over alles wat op haar hart lag.”

Haar puberteit werd overschaduwd door de diagnose diabetes op elfjarige leeftijd. “Vanaf dat moment was haar leven niet meer onbezorgd,” vertellen haar ouders. Toch bleef Sharon positief. “Ze liet zich niet tegenhouden: ze voetbalde, ging uit en genoot van het leven.”

In de zomer van 2016 leek ze gelukkiger dan ooit. Ze had allerlei plannen voor haar nieuwe leven in Amsterdam, toen het noodlot toesloeg. “Ze heeft daar maar vier weken gewoond. Op 1 oktober werd ze niet lekker, kreeg ze een herseninfarct, en enkele dagen later overleed ze.”

De familie kijkt terug op een bewogen afscheid, maar vindt ook troost in de manier waarop Sharon voortleeft in hun herinneringen. Om haar te blijven herdenken organiseren ze jaarlijks een zomerse borrel op haar verjaardag: “Het is zo ontroerend om te zien hoeveel mensen door Sharon verbonden zijn. Iedereen heeft een eigen verhaal met haar.”

“We praten veel over haar en houden haar zo in leven,” zegt Saskia. Ronald vertelt dat Sharon soms nog steeds ‘aanwezig’ lijkt te zijn, bijvoorbeeld wanneer haar favoriete muziek plotseling op de radio klinkt.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Yvonne deelt een intiem portret over haar ouders, Nel de Jong en Chris de Vreede. Ze spreekt over hun eenvoudige, maar betekenisvolle levens in Zoetermeer en Nootdorp, hun tradities, uitdagingen en de liefde die hen tot het einde verbond.

Chris, geboren vlak na de oorlog, was een hardwerkende en handige man, bekend om zijn creativiteit en zijn praktische oplossing voor alles wat zijn ogen zagen. “Wat zijn ogen zagen, maakten zijn handen,” 

Nel, het oudste meisje uit een warm gezin, werd huisvrouw na haar huwelijk. Hoewel ze stil en praktisch was, straalde ze liefde en verantwoordelijkheid uit voor haar gezin. “Mijn moeder was een trouw persoon. “Mijn moeder zei ook aan het einde: je vader was geen makkelijke man, maar wel een lieve man. Dat was eigenlijk samengevat hoe ik het als kind zag,” zegt Yvonne. Chris was geen prater – bij conflicten trok hij zich terug, wat de sfeer bepaalde in huis. Toch bleef de genegenheid: “Als het goed was, kwam hij altijd bij mijn moeder in de keuken zitten als zij aan het koken was.”

Het einde van Nel werd getekend door ziekte, maar ook door dankbaarheid: “Ik heb een mooi leven gehad en ik ben niet bang voor de dood,” zei ze in haar laatste weken. Elf weken na haar overlijden stierf Chris. “Als ik nu terugkijk: hij is aan een gebroken hart overleden,” zegt Yvonne daarover.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Henk Havenkamp, geboren op 15 augustus 1944 in Hulshorst, was een man die in stilte grote indruk maakte op zijn omgeving. Zijn vrouw Joke kijkt met warme herinneringen terug op hun leven samen. Henk stond bekend om zijn zorgzaamheid, bescheidenheid en toewijding, zowel in zijn werk als automonteur, in de kerk als koster, én als buurtbuschauffeur. Zijn liefde voor anderen en zijn talent om rust te brengen, vooral voor Joke zijn van blijvende betekenis.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Een audiomonument aan een gewoon, dapper en ondeugend leven – met als kern liefde, humor, en de mysterieuze code '11'. 

In de podcast ‘In herinnering’ deelt Pia het levensverhaal van haar partner Roelf, die op 25 februari 2022 op eigen verzoek afscheid nam van het leven met euthanasie. Een portret vol liefde, humor, galgenhumor en levenslessen.

Pia en Roelf leerden elkaar kennen op het rugbyveld in Arnhem en waren bijna veertig jaar samen. Roelf groeide op in een schippersgezin – nuchter, hardwerkend en zuinig – terwijl Pia uit een warm, Amsterdams nest kwam. Die verschillen zorgden soms voor aanpassingen, maar Roelf omarmde het levensgenieten van Pia’s familie. “Hij vierde het leven,” herinnert Pia zich.Een zware nierziekte en latere kanker tekenden Roelfs leven, maar hij klaagde nooit en bleef positief: “Je krijgt maar één kans hier.” De komst van een donornier op 1 januari 1992 gaf hem letterlijk een tweede leven. “Toen liep hij buiten en zei: Ik hoor het gras weer groeien. Zo helder ben ik weer in mijn hoofd”, vertelt Pia. Hij herontdekte zijn stad, bleef actief bij de rugbyclub en genoot intens van vakanties, waaronder een droomreis naar Alaska.

Na 17 jaar huidkanker, als bijwerking van zijn medicijnen kwam de klap: ALS. Samen planden ze het afscheid. Roelf wilde geen bloemen, maar graag een donatie aan een dierenasiel: “Ik heb liever dat mensen geen kransen kopen, maar doneren.” In de laatste dagen bleef er ruimte voor humor. Op zijn ‘laatste avondmaal’ koos hij ondeugend voor een frikandel speciaal. “Heel veel mensen zouden dat verschrikkelijk vinden, maar wij lagen in een deuk,” zegt Pia.

Bijzonder was de geheime code ‘11’, een levenslang privé-gelukssymbool tussen Roelf en Pia. Zelfs op de rouwkaart en kist kwam  ‘11’ terug. Pia: “Niemand weet wat het betekent. Ik ga het ook nooit vertellen.”

Zijn levenshouding klinkt nog altijd door: “Vier het leven!” waren Roelfs laatste woorden tegen haar, nog in de badkamer.“ Z

See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Soms lijkt het alsof ze zo dichtbij is, alsof ze me met haar licht en gedicht begeleidt."   Kirsten Waanders: Dichter van Lichtpuntjes en Liefdevolle Herinneringen

In deze aflevering van In Herinnering het verhaal van Kirsten Waanders Scholten over haar moeder, Mannie Scholten.

Haar verhaal is een ode aan de liefde en de kracht van poëzie om mensen te verbinden. Speciaal op de geboortedag van haar moeder, 31 mei staan we stil bij het leven van haar moeder.  

Kirsten is een dichter die haar passie vond in het schrijven van persoonlijke gedichten voor uitvaarten. Voor Kirsten begon het dichten rond  het overlijden van haar moeder, Mannie Scholten, twaalf jaar geleden. Uit verdriet ontstond traditie: elk jaar schrijft zij een gedicht ter nagedachtenis aan haar moeder. “Het zijn lichtpuntjes die ik geef,” vertelt Kirsten. “Een soort cadeautjes voor nabestaanden.”

De gedichten van Kirsten raken een snaar bij mensen. Haar intuïtieve schrijfstijl, vaak gevoed door wat zij een “energetisch gevoel” noemt, brengt troost in verdriet. Ze gelooft sterk in de verbinding met haar moeder, die ze nog steeds voelt. “Soms lijkt ze zo dichtbij, alsof ze me met haar licht begeleidt,” zegt Kirsten. 

Kirstens carrière als dichter nam een vlucht nadat een uitvaartleider haar vroeg een gedicht te schrijven. Dit leidde tot het moment waarop haar werk voor een rouwwandeling werd voorgedragen voor ouders die kinderen verloren. “Het voelde goed, alsof dit is wat ik moet doen,” vertelt Kirsten. Nu schrijft ze regelmatig voor diverse ceremonies.

De deur van moeder Mannie stond altijd open, het  huis was een ontmoetingsplek voor vrienden, klanten en buren. Samen met haar man werkte ze keihard in hun bouwbedrijf, terwijl ze hun vier kinderen opvoedde met dezelfde Twentse mentaliteit: “Niet lullen maar poetsen.” Volgens Kirsten blijft haar moeder altijd aanwezig. “Onze kinderen praten nog steeds over haar en zien haar in kleine signalen, zoals een roodborstje dat tegen een raam tikt." Het roodborstje brengt hen vaak signalen door, om bijzondere dagen te verschijnen. Niet alleen de kinderen zien haar in kleine signalen. Op haar sterfdag, afgelopen 9 april zaten er ineens 2 in de boom in onze tuin. 

Kirstens jaarlijkse gedicht voor haar moeder vormt een traditie die emoties verweeft met haar groei als persoon. In haar nieuwste werk deelt ze hoe de jaren zonder haar moeder een proces van zelfontwikkeling en introspectie hebben gebracht. “Dankzij haar voel ik me dichterbij mezelf dan ooit." "Haar licht blijft mijn pad verlichten.”

In dat kader schrijft Kirsten ook veel over bewustzijn en persoonlijke ontwikkeling, ook daarmee hoop zij mensen lichtpuntjes en inzicht te brengen. Alle facetten komen voorbij, ook de feestelijkheden. “Want het leven moet natuurlijk gevierd worden. Iets waar mijn moeder ook zo goed in was”

Mannie werd geboren op
* 31 mei 1949 en overleed op 9 april 2013

See omnystudio.com/listener for privacy information.