Into the Soul of the Blues

Leadbelly, de legendarische bluesman, vond achter tralies zijn stem. En daar, in de rauwe realiteit van de Amerikaanse gevangenissen, ontdekten John en Alan Lomax de pure, onbewerkte blues. Samen met hen duiken we diep in de geschiedenis van de blues, een muziekgenre dat nauw verweven is met het harde leven achter de gevangenismuren.

Bereid je voor op een reis naar de meest beruchte strafinrichtingen van de VS. We zullen de dagelijkse sleur van de gevangenen ervaren en ontdekken hoe de muren van een cel een inspiratiebron kunnen zijn voor de meest ontroerende muziek.

Luister nu en laat je meevoeren door de meesterlijke klanken van de blues!

Vind je deze podcast inspirerend en leerrijk? Deel hem dan in jouw netwerk en volg de podcast zodat je geen enkele nieuwe aflevering mist. En een review is ook altijd fijn 😉

Nieuwsgierig naar meer? Volg "Into the Soul of the Blues" op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠⁠⁠www.souloftheblues.be

In de vorige en de volgende afleveringen van de podcast vertel ik over het leven en de legende van bluesman Huddie Ledbetter.

Bij het grote publiek staat hij gekend als Leadbelly en je kan het al raden: Leadbelly heeft een torenhoge impact gehad op de bluesgeschiedenis.

In de jaren dertig belandde Leadbelly meermaals in de gevangenis en het was daar dat hij zijn bijnaam en artiestennaam verwierf: "Lead Belly", de man die geen darmen in zijn lijf had, maar lood in zijn buik. Het leven in de gevangenis was hels, maar Leadbelly was een taaie jongen en hij wist zich te handhaven. Tot hij in 1933 vrij kwam, mede dankzij de hulp van folklorist Alan Lomax en zijn zoon John Lomax.

Voor deze aflevering van de podcast heb ik me voornamelijk gebaseerd op het boek “The Life and Legend of Leadbelly”, geschreven door Charles Wolf.

Vind je deze podcast inspirerend en leerrijk? Deel hem dan in jouw netwerk en volg de podcast zodat je geen enkele nieuwe aflevering mist. En een review is ook altijd fijn 😉

Nieuwsgierig naar meer? Volg me op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠⁠⁠www.souloftheblues.be

Recent was ik zelf te gast in een podcast, bij Ann Alice voor haar “Why Do You Podcast?”. Ann Alice en ik hadden een gezellige babbel over het podcastmedium terwijl ze peilde naar mijn “why”, naar het ontstaan en naar de achterliggende reden van “Into the Soul of the Blues”. Een kijkje achter de schermen zeg maar.

"Why Do You Podcast?" kan je terugvinden op deze link:

https://open.spotify.com/show/1lDxJIja0Ai2HvqPEUz5Us?si=75c3e253de304951

Vind je deze podcast inspirerend en leerrijk? Deel hem dan in jouw netwerk en volg de podcast zodat je geen enkele nieuwe aflevering mist. En een review is ook altijd fijn 😉

Nieuwsgierig naar meer? Volg me op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠⁠⁠www.souloftheblues.be.

In de vorige aflevering leerden we hoe aan het begin van de jaren dertig, na de beurscrash op Wall Street de economische crisis hard toesloeg, gevolgd door een aanhoudende droogte die de oogst vernielde. Vooral de lagere sociale klasse werd in de armoede gekatapulteerd, er heerste hongersnood en er kwam een nieuwe migratie op gang. Er was nu geen geld meer beschikbaar voor ontspanning en vertier, de kleinere platenlabels gericht op de Afro-Amerikaanse markt gingen ten onder en heel wat grote en bekende muzikanten gaven er de brui aan.

En toch hielden enkele bluesartiesten stand. Denk maar aan Bukka White, Skip James, de Mississippi Sheiks, Leadbelly en Big Bill Broonzy.

Vind je deze podcast inspirerend en leerrijk? Deel hem dan in jouw netwerk en volg de podcast zodat je geen enkele nieuwe aflevering mist. En een review is ook altijd fijn 😉

Nieuwsgierig naar meer? Volg me op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠⁠www.souloftheblues.be

Na de eerste wereldoorlog ging het economisch wat beter in de Verenigde Staten: de Roaring Twenties brachten weelde en vertier. Maar je zal begrijpen dat aan de extravagantie een prijskaartje hing, en in de jaren dertig zou alles veranderen: de maatschappij werd door de Wall Street Crash weer met beide voeten op de grond gezet en er volgde een crisis die een decennium lang zou duren. Muziek in het algemeen en de Blues in het bijzonder had er sterk onder te lijden, en toch ontbrak het niet aan artiesten, noch aan steengoeie muziek. En bovendien zal aan het eind van de jaren dertig een nieuwe muziekrage opstaan die het begin van de Rock ‘n Roll zal aankondigen.

Vind je deze podcast inspirerend en leerrijk? Deel hem dan in jouw netwerk en volg de podcast zodat je geen enkele nieuwe aflevering mist. En een review is ook altijd fijn 😉

Nieuwsgierig naar meer? Volg me op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠www.souloftheblues.be

In de vorige aflevering van deze podcast vertelde het verhaal van Eddie James Son House junior, de bluesartiest die halverwege de jaren twintig het geloof de rug toekeerde om zich toe te leggen op de slide gitaar en de deltablues. Son House ontmoette Charley Patton en samen met hem trok hij naar de studio’s van Paramount waar hij zijn legendarische opnames maakte. Maar door economische de crisis van de jaren dertig verkochten de plaatjes niet goed, en Son House ging opnieuw aan het werk als landbouwer. Er volgden nog twee opnames met Alan Lomax in 1941 en 1941, maar die opnames verdwenen onder het stof in de archieven van de Library of Congress en Son House die verdween in de obscuriteit.

Maar mijn verhaal over het leven van Son House was nog niet ten einde. In de jaren zestig kreeg de witte jeugd interesse in folkmuziek, en daarmee werd ook de blues herontdekt. En ook Son House zou daar mee de vruchten van plukken. In deze podcast vertel ik over de herontdekking van Eddie James "Son House" Junior, de Father of the Delta Blues!

Nieuwsgierig naar meer? Volg me op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠⁠⁠⁠⁠⁠www.souloftheblues.be

Son House staat voor rauwe deltablues, voor een krachtige zang en donkere, meeslepende slidegitaar.

Hij was een tijdje de compaan van blueslegende Charley Patton en Willie Brown, hij was een mentor van de legendarische bluesman Robert Johnson en hij was bevriend met bluesgigant Howlin Wolf. Son House maakte zijn eerste opnames aan het eind van de jaren twintig, maar door de economische recessie van de jaren dertig vonden zijn plaatjes geen afzetmarkt. Het geloof van Son House was zijn houvast, maar de blues was te verleidelijk.

Drank, vrouwen en nicotine speelden een belangrijke rol in zijn bestaan en hij belandde twee keer in de gevangenis omwille van doodslag. Na de tweede wereldoorlog verbande hij de blues uit zijn leven, uit angst voor het devote. 

Son House verdween helemaal in de obscuriteit tot hij in de jaren zestig weer werd opgevist en vereerd door de aanhangers van folkmuziek. En plots bracht Son House vol ongeloof zijn oude muziek ten berde voor een devoot publiek van witte jongeren.

Zijn leven staat bol van intriges, twijfels en ellende.  Hij werd 86 jaar oud en op zijn grafsteen staat zijn eretitel gegraveerd: Eddie Son House Junior, father of the Blues.

Nieuwsgierig naar meer? Volg me op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠⁠⁠⁠⁠www.souloftheblues.be

The Blues is the roots, de rest is de fruits…  En het zaadje van de blues is op het platteland gaan kiemen.

Nieuwsgierig naar meer? Volg me op Facebook, Instagram of Twitter. Of bezoek ⁠⁠⁠www.souloftheblues.be