Կինոյի մեջ միշտ կա մեկ այլ կինո, իսկ կինոմանների համար յուրաքանչյուր պատում ու պատկեր առանձին նշանակալի է: Կինոգետի համար արդյո՞ք բարդ չէ տարբերել իրականությունն ու կինոն:

Փոդքասթ, հաղորդում, տեղեկատվության ապահովում...Իսկ ովքե՞ր են, որ կարողանում են զրուցել տարբեր մասնագիտությունների տեր մարդկանց հետ ու փոխանցել ամենակարևորը: Իրենք ի՞նչ կպատմեն իրենց մասին:

Երաժշտության ժամանակ խոսքերն անիմաստ են ու անկարևոր, այստեղ մարդն էլ հաճախ երկրորդական է դառնում: Բայց եթե կարևորենք ու փորձենք բացահայտել նաև երաժիշտին:

Քաղաքականությունից խոսելու այնքան բան կա, որ հաճախ մարդն իր մտքերով ու ապրումներով կորչում է այնտեղ, բայց հաճախ պիտի փնտրել ու գտնելը կարևորը:

Հումորային պատմություններ, կոլորիտային տեսանյութեր ու զրույցներ, մարդկանց ժպիտ տալու անընդհատական փորձեր: Իսկ մարդը հասցնու՞մ է այդ ընթացքում մտածել ինքն իր ու իր ապրելակերպի մասին:

Փակ սենյակներ ու անընդհատական զրույցներ մարդկանց հետ. լսողի ու հարցեր տվողի դերը արդյո՞ք հեշտ է։ Սիրել քո աշխատանքն ու շարունակել ապրել սիրելով։

Գրականություն, կյանք, ազնվություն, հաղթահարված ու չհաղթահարված վախեր...