Bu süreç çok hoşuma gitmişti, sanki o güne kadar ailemle hiç bu kadar gerçek bir şey paylaşmamıştım.

O hisler, heyecanlar gerçek değil miydi gibi bir yerden değil de o güne kadar yaşayıp da paylaştığımız şeylerin çok daha ötesinde bi şey olması çok hoşuma gitmişti.

Hastane bavuluna illa pijama takımı koyuyorsun ve ben Rachel’ın doğumdan sonra hastanede giydiği pijama takımlarından esinlenerek kendime doğum sonrası pijama kombini yapmıştım 🥹 ve bavula onları koyarak hastaneye yatmıştım.

Öyle bi yakınlık kurmuştuk ki ben New York’da o evdeydim onlar da Kadıköy’de benimle.

Daha önce de böyle hissettiğim oldu. Depremde, Ege ve Akdeniz yangınlarında, Gezi Parkı'nda, yardım edemediğimi hissettiğim her an böyle hissettiğim oldu.

Ama ilk defa aklı eren ve gözlerimin içine bakan bir çocuk varken oldu bu.

Piercing yaptırabilirim miyim diye sormam mevcut onlarca piercingimi yoksaydığımdan değil yenisini olur da canım çekerse yaptırabilir miyim emin olmak içindi aslında. Doktor beni tanımıyordu.

Bu ve bunun gibi insanlara illallah dedirten sorularımı da bitirdikten sonra şimdilik cevaplarımı aldım, arkama yaslandım.

Şüphelendiğim anı hatırlıyorum ilk… Bir köpek, yanlarında bir kedi, bir kanepede gerçekleşti herşey; ikimiz, salonda kanepede oturmuş telefon ekranındaki sayılara bakarak ağlıyorduk.

Merhaba, ben Ceren. ‘Kendi halimde annelik’e hoşgeldin. Bu podcastte anne olacağımı öğrendiğim andan itibaren ne yediğimi, içtiğimi değil ne hissettiğimi paylaşıyorum.

Bu kaydı hamile olduğumu öğrendikten tam 1 sene sonra o günün yıldönümünde doldurmuştum,

Paylaşmak için ise kızımı öğrenmemin 2. Yılı doğru zamanmış ve bugün işte burdayım.

Bu kanalda çokça konuşacaklarım var ve hepsini paylaşmak için sabırsızlanıyorum. Devamı çok yakında..!